Καλημέρα σας!
Χρόνια πολλά στη Θεσσαλονίκη!
Η Θεσσαλονίκη σήμερα γιορτάζει. Τον πολιούχο της Άγιο Δημήτριο και τα 110 χρόνια από την απελευθέρωσή της ή –πιο σωστά- από την ενσωμάτωσή της στον εθνικό κορμό. Το κλασικό για την πόλη τριήμερο του Αγίου Δημητρίου –που φέτος είναι πενθήμερο- μόλις ξεκίνησε. Ευκαιρία για αποδράσεις στο μέσον του φθινοπώρου, αλλά και για αναστοχασμό, τουλάχιστον για όσους έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη Θεσσαλονίκη και πιστεύουν ότι οι τόποι έχουν την αξία τους. Μια πόλη με πολλά προβλήματα, τα οποία βασανίζουν τους ανθρώπους και δυσκολεύουν την καθημερινότητά τους. Αλλά και σημαντικές προοπτικές, τις οποίες όμως δεν αξιοποιεί. Η πόλη των πολλών μεγάλων χαμένων ευκαιριών, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια. Διότι παλαιότερα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Στη δεκαετία του 1920, όταν η Θεσσαλονίκη όχι μόνο υποδέχθηκε τους πρόσφυγες, αλλά τους επέτρεψε να παίξουν τον αναπτυξιακό ρόλο που μπορούσαν λόγω δυνατοτήτων και εμπειριών. Αλλά και στις δεκαετίες του 1960, του 1970 και του 1980, όταν με βασικό όχημα το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο προσέλκυσε ορισμένα από τα καλύτερα μυαλά της χώρας και πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους απ’ όλη την Ελλάδα, που την αγάπησαν –ακριβέστερα την ερωτεύτηκαν- παρέμειναν σε αυτήν, την έκαναν δεύτερη πατρίδα τους, πρόκοψαν και τη βοήθησαν να πάει μπροστά. Είχε μεσολαβήσει η δύσκολη και δραματική δεκαετία του 1940, με τον πόλεμο, την Κατοχή, τον διωγμό των Εβραίων και τον εμφύλιο, που την τραυμάτισαν, όπως –άλλωστε- λίγο πολύ ολόκληρη τη χώρα. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, με την εορτάζουσα Θεσσαλονίκη, να ανοίγει και να κλείνει κύκλους εσωστρέφειας. Μια πόλη καλή για να ζεις εάν έχεις λύσει τα προβλήματα σου και εξαιρετικά δύσκολη για κάποιον με φιλοδοξίες. Όπως προσφυώς είπε κάποιος «μια πόλη για ανθρώπους με έτοιμα, αλλά όχι για ανθρώπους με αίτημα». Έτοιμα και αίτημα. Δύο ομόηχες λέξεις, που, όμως, οι σημασίες τους διαφέρουν όσο η μέρα με τη νύχτα.
Σήμερα που είναι 26η Οκτωβρίου οφείλουν όλοι να συνειδητοποιήσουν –όσοι ακόμη δεν το έχουν κάνει- ότι η Θεσσαλονίκη πρωτίστως στερείται ελίτ. Πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και πνευματικών παραγόντων, που θα εισφέρουν υπεραξία στην πόλη με το ειδικό βάρος και το κύρος τους και δεν θα εισπράττουν μόνο οι ίδιοι. Η γεωγραφία και η ιστορία κάνουν τη δουλειά τους, στηρίζουν όσο μπορούν. Αλλά δεν φτάνει. Στις μέρες μας για να αξιοποιηθούν οι ευκαιρίες, σε έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα, απαιτούνται πρωτοβουλίες. Ανθρώπων έργα. Ειδικά σε μια δεύτερη πόλη –όπως ονομάζονται στην Ευρώπη όλες οι μεγάλες πόλεις που δεν είναι πρωτεύουσες κρατών- οι δυνατότητες είναι μεγάλες, αρκεί να έχουν την ικανότητα να το συνειδητοποιήσουν οι τοπικοί παράγοντες. Δυστυχώς στη Θεσσαλονίκη ως ευκαιρίες νοούνται μόνο οι πράξεις… ελεημοσύνης του κεντρικού ελληνικού κράτους. Τα έργα που αποφασίζουν τα υπουργεία και χρηματοδοτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα εκατοντάδες στρέμματα που χαρίζει η κυβέρνηση και θα χρηματοδοτεί το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Τα έργα που αποτελούν υποχρέωση των δήμων, αλλά πληρώνει το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Τα τυφλά αιτήματα των φορέων δεν έχουν ιδιαίτερη τύχη, κυρίως επειδή διατυπώνονται από ανθρώπους χωρίς όραμα, ενίοτε και χωρίς δουλειά, που όμως έχουν άποψη για όλα και θέλουν να την επιβάλλουν, άσχετα εάν οι ίδιοι δεν βγάζουν από την τσέπη ούτε ένα ευρώ. Ευτυχώς έναντι όλων αυτών υπάρχουν οι –αρκετές είναι η αλήθεια- εξαιρέσεις, που κοιτώντας απλώς τη δουλειά τους προσφέρουν στη Θεσσαλονίκη τα μέγιστα. Της προσφέρουν κατά βάσιν «μικρές νίκες», οι οποίες συνολικά συνιστούν μεγάλη νίκη. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις και στην αυτοδιοίκηση, που η αλήθεια είναι τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο ενός κάποιου εκσυγχρονισμού έχει φορτωθεί πολλά, ίσως περισσότερα απ’ όσα μπορεί να αντέξει. Για παράδειγμα η προσέλκυση κινηματογραφικών παραγωγών ή η αύξηση των κρουαζιερόπλοιων που «πιάνουν» στο λιμάνι ή τα πολύ όμορφα ξενοδοχεία που ξεφυτρώνουν σε αναπάντεχα σημεία του κέντρου συνιστούν επιτυχίες με μετρήσιμα αποτελέσματα. Κυρίως όμως ο λόγος γίνεται για επιχειρήσεις που είναι υγιείς, εξωστρεφείς, διεθνώς ανταγωνιστικές και αναπτύσσονται πληρώνοντας φόρους και προσφέροντας εργασία σε πολύ κόσμο χωρίς τυμπανοκρουσίες. Για επιστήμονες που διακρίνονται στον διεθνή και παγκόσμιο στίβο του κλάδου τους. Για συνεπείς επαγγελματίες που κάνουν απλώς καλά τη δουλειά τους, χωρίς να αναζητούν κοινωνική καταξίωση σε αμφιβόλου αξιοπιστίας συνδικαλιστικούς θεσμούς ή θέσεις στα Διοικητικά Συμβούλια δημοσίων εταιρειών, που στην πραγματικότητα διαπνέονται από νοοτροπίες κρατικών οργανισμών της δεκαετίας του 1950. Όλα αυτά, τόσο τα αισιόδοξα, όσο και τα γκρίζα, καλό είναι να τα σκεφτόμαστε –έστω για μια στιγμή- μια γιορτινή μέρα σαν κι αυτή.
