Αποτελεί κοινό μυστικό, και ως εκ τούτου δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση, το γεγονός ότι δεν έχουμε εδώ και δεκαετίες συγκεκριμένη εξωτερική πολιτική. Δεν εννοώ καλή ή κακή, αλλά σχεδιασμό ενεργειών με βάση τα συμφέροντα της χώρας.
Κατά κανόνα το ΥΠΕΞ «ανήκε» στα πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος, που ασκούσαν προσωπική πολιτική, για δικό τους όφελος δηλαδή. Συμμορφούμενοι πάντα με τις επιθυμίες της υπερατλαντικής δύναμης, με την ελπίδα πως αυτό «προωθητικό» στοιχείο στην κομματική ανέλιξη, στη θέση του αρχηγού. Υπήρξαν μάλιστα περιπτώσεις, που δεν προλάβαιναν οι Αμερικανοί να εκφράσουν την επιθυμία τους, και ο Έλληνας ΥΠΕΞ όχι μόνο συμφωνούσε, αλλά υπερέβαλε εαυτόν. Αρκεί να θυμηθούμε την περίπτωση της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ και αυτήν της ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ.
Υπήρξε μια συνέντευξη παλαιότερα του Ελληνοαμερικανού πρώην Πρέσβη των ΗΠΑ στο Κατάρ, κ. Πάτρικ Ν. Θέρου, στο newgreektv, ο οποίος είχε εκφράσει την διαχρονική απογοήτευσή του για την ελληνική διπλωματία και την εξωτερική πολιτική. Θα έπρεπε να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες, που ενδιαφέρονται πραγματικά για το μέλλον αυτής της χώρας. Κρίνοντας τις πρόσφατες κινήσεις της ελληνικής διπλωματίας σε σχέση με τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται στο Κυπριακό, ο κ. Πρέσβης ομολόγησε πως δεν βλέπει ούτε στην Αθήνα ούτε στην Λευκωσία μια οργανωμένη εξωτερική πολιτική.
«Πάμε από τον Άννα στον Καϊάφα. Τι θα κάνουμε δεν ξέρω. Πάμε στους Ισραηλινούς, τρέχουμε εδώ, τρέχουμε εκεί χωρίς να έχουμε πρώτα σχηματίσει οι ίδιοι μια πολιτική που θα προωθεί τα συμφέροντά της Ελλάδας, να την οργανώσουμε και ιδεολογικώς, και πολιτικώς, και φιλοσοφικώς, να λάβουμε τα μέτρα που χρειάζονται για να εκτελέσουμε αυτή την εξωτερική πολιτική. Ένας διπλωμάτης χωρίς να έχει μια καθαρή γραμμή από το κράτος του, όσο καλός και αν είναι δεν θα καταφέρει τίποτα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ελληνικών κυβερνήσεων είναι ότι έχουν αφήσει κάθε πρωτοβουλία στην Ευρώπη. Πρόκειται για κυβερνήσεις που προσπαθούν να κλείσουν μικρές τρύπες. Δεν υπάρχει ελληνική πρωτοβουλία στην πολιτική τους. Πρέπει να ξεκινήσεις από την ανάλυση, γιατί αυτή είναι στο τέλος που θα καθορίσει το τι θα κάνεις. Μια διαφορετική ανάλυση μπορεί να οδηγήσει σε πολύ διαφορετικές κινήσεις, είπε ο κ. Θέρος.
Ως προς την συνταγή των μνημονίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν χτυπάει την ολιγαρχία ή αν θα την βοηθήσει να βγει ακόμα πιο ισχυρή, ο κ. Θέρος είπε: «Δεν τους νοιάζει καθόλου στην Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι ένα πολιτικό σύστημα που δουλεύει μόνο στον τραπεζικό τομέα, δηλαδή το μόνο που ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους είναι πως θα πληρωθεί το χρέος. Συνεπώς η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει πως έχει κάνει σοβαρά λάθη, αλλά το πώς θα λύσει τα προβλήματά της πρέπει να το αποφασίσει πρώτα από όλα η ίδια».
Άξια προσοχής είναι όσα είπε για ενδεχόμενες στενότερες επαφές με την Ρωσία, εν όψει της επίσκεψης του κ. Ν. Αναστασιάδη στη Μόσχα: «Αν το κάνει έξυπνα, μπράβο του. Αν το κάνει άσκεφτα θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Όπως είπα στην αρχή πρέπει να καθίσεις να αναλύσεις και όχι να τρέχεις κάπου για σωτηρία. Ο κ. Αναστασιάδης πρέπει να ζυγίσει πρώτα τις ικανότητες της Τουρκίας και μετά να παίξει με τον καλύτερο τρόπο τα χαρτιά που έχει.
» Ο κόσμος αλλάζει, δεν ζούμε πλέον σε έναν διπολικό κόσμο, όπου δεσπόζει η Αμερική και η Ρωσία και κανένας άλλος. Πλέον υπάρχουν δέκα δυνάμεις στον κόσμο. Οι Αμερικανοί είναι φυσικά οι πιο δυνατοί αλλά δεν είναι οι μοναδικοί. Αλλά πρέπει να ξέρεις το πως να παίξεις το παιχνίδι της πολιτικής. Φοβάμαι ότι ο κ. Αναστασιάδης πάει στην Ρωσία πιο πολύ «για να δοκιμάσει τα νερά» παρά για το ότι έχει σκεφτεί και θέλει να πάρει κάτι το συγκεκριμένο. Αν το έχει σκεφτεί καλά, τότε μπράβο του».
Ο νυν υπουργός Εξωτερικών κ. Ν. Κοτζιάς, έχει μια σταθερή άποψη κατά τα τελευταία 10 περίπου χρόνια, όπου ναι μεν ο προσανατολισμός της Ελλάδας είναι προς τις ΗΠΑ, αλλά να υπάρξουν δίοδοι ανάπτυξης σχέσεων και με τις άλλες περιφερειακές δυνάμεις (Ρωσία - Κίνα). Αν περάσει την φιλοσοφία του στην κυβέρνηση (που όμως μέχρις στιγμής ο κάθε υπουργός κάνει του κεφαλιού του, ελλείποντος του κεντρικού σχεδιασμού) ίσως αποκτήσουμε -επί τέλους- κάποια σταθερή εξωτερική πολιτική, που να έχει συνέχεια.
Ο Μακεδών
