του Γιώργου Μητράκη
Στην Ανατολική Μακεδονία Αλβανοί κλαδεύουν τα ελαιόδεντρα και μαζεύουν από το χωράφι τα κομμένα κλαδιά. Στην Πιερία Βαλκάνιοι μαζεύουν τα ακτινίδια. Στην Πέλλα και στην Ημαθία Βούλγαροι είναι οι εργάτες που μαζεύουν τα ροδάκινα. Στη Λήμνο τα κοπάδια βόσκουν Πακιστανοί. Στην ευλογημένη ελληνική γη εδώ και χρόνια δουλεύουν κυρίως αλλοδαποί, οι οποίοι έρχονται ως μετανάστες για να θρέψουν τις οικογένειες τους. Όπως έγινε με χιλιάδες επί χιλιάδων Ελλήνων στα μέρα του 20ου αιώνα «στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές».
Στην Ελλάδα της ανεργίας που επίσημα βρίσκεται στο 27% και ανεπίσημα είναι σίγουρα πάνω από 30% δεν υπάρχουν πρόθυμοι εργάτες γης. Δεν υπάρχουν άνθρωποι να δουλέψουν στα χωράφια και να βοσκήσουν τα κοπάδια, ίσως γιατί οι αγροτικές εργασίες είναι δύσκολες και βαριές, ενώ δεν συνάδουν με το στάτους που οι νεοέλληνες ονειρεύονται για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.
Η μεγάλη αύξηση της ανεργίας είναι το εκρηκτικότερο από τα προβλήματα που κληροδότησε η κρίση στην ελληνική κοινωνία. Η εργασία για έναν άνθρωπο είναι το μέσον για να εξασφαλίσει κάποιος άνθρωπος τον βιοπορισμό του, αλλά και για να εκφράσει τη δημιουργικότητά του. Πολλοί, άλλωστε, πιστεύουν ότι η δουλειά είναι ελευθερία.
Οι παλαιότεροι, που πέρασαν χρόνια φτώχειας και ανέχειας, επιμένουν ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά για τους νεοέλληνες η ποιοτική διάσταση -όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται- αναδεικνύεται σε κορυφαίο ζήτημα. Σωστή άποψη, υπό προϋποθέσεις. Διότι όταν δεν έχεις καμία δουλειά και μάλιστα για καιρό ή όταν αυτό που ονειρεύεσαι ως επάγγελμα δεν αποδίδει διότι δεν υπάρχει αγορά, τότε προτεραιότητα είναι να βρεις κάποια εργασία κι όχι να λαθροβιώνεις από τη σύνταξη των γονιών και το χαρτζιλίκι των παππούδων.
Ο πρωτογενής τομέας, δηλαδή η γεωργία, η κτηνοτροφία και η αλιεία, είναι ένας από τους πυλώνες, στους οποίους η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να αξιοποιήσει για να ξεπεράσει την οικονομική κρίση και να βαδίσει στην οδό της ανάπτυξης. Η αγροτική ζωή είναι σκληρή κι έχει πολλές… χαμαλοδουλειές, τις οποίες κάποιοι θα κάνουν. Εάν είναι Έλληνες, βαλκάνιοι, ασιάτες, νεαροί ευρωπαίοι, πτυχιούχοι ή απόφοιτοι γυμνασίου εξαρτάται από την προσφορά, τη ζήτηση και τη διαθεσιμότητα. Το σίγουρο είναι –όπως λέει μια σεβάσμια γερόντισσα από το χωριό- «παιδάκι μου, αγρότισσα με βαμμένα νύχια δε γίνεται».
