«Αρρώστησα» με τα τέσσερα ευρώ που έδωσα για φραπέ στο χέρι, από το κυλικείο του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, με θέα τους τοίχους. Αμέσως σκέφθηκα ότι κακώς γκρίνιαζα, τόσο καιρό, για τα πέντε και τα έξι ευρώ τ
Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
melkar4@yahoo.gr
«Αρρώστησα» με τα τέσσερα ευρώ που έδωσα για φραπέ στο χέρι, από το κυλικείο του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, με θέα τους τοίχους. Αμέσως σκέφθηκα ότι κακώς γκρίνιαζα, τόσο καιρό, για τα πέντε και τα έξι ευρώ της παραλιακής, με θέα τον Θερμαϊκό και τα επταμιση του Μακεδονία Παλλάς με θέα τον Όλυμπο. Ξαφνικά, εκεί δίπλα στους αθιγγάνους και στις πλαστικές καρέκλες του πανεπιστημιακού νοσηλευτικού ιδρύματος, όλα μπήκαν στη θέση τους.
Με το καφέ στο χέρι, έβγαλα από το μυαλό μου, το καπουτσίνο των δυο ευρώ, που ήπια προ μηνών στην κεντρική πλατεία του Μιλάνο. Επίσης αποφάσισα από εδώ και στο εξής, να μη βγάζω κιχ, όταν αγοράζω μια χούφτα καίσια…επτάμιση ευρώ ή λίγες ντομάτες Κρήτης πέντε ευρώ! Τι δηλαδή, πιο πολύ αξία έχει, το νεροζούμι του ΑΧΕΠΑ, από τη φύση και τα φρέσκα παράγωγά της;
Και πάλι όμως, δεν ησύχαζα η…άρρωστη. Ίσως, λέω, ίσως, θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, αν έβρισκα… παρέα. Αυτό στο οποίο προσφεύγουν οι καταναλωτές, άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όταν ξεφεύγουν οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών και μάλιστα χωρίς να περικόπτονται οι μισθοί και οι συντάξεις τους, όπως γίνεται στη χώρα μας. Αποφασίζουν ύστερα από «σύρμα» των καταναλωτικών οργανώσεών τους (οι δικές μας χάθηκαν ή μου φαίνεται;) και δεν…καταναλώνουν τα τσιμπημένα προϊόντα. Με τη στάση τους διαμαρτύρονται και φωνάζουν ότι «αυτή τη εβδομάδα δεν αγοράζουμε μοσχαράκι, διότι οι κρεοπώλες νομίζουν ότι και εμείς για…σφάξιμο είμαστε».
Έτσι σε χρόνο ρεκόρ οι κερδοσκόποι καταλαβαίνουν ότι εκεί «δεν τους παίρνει» κι ρίχνουν τις τιμές για να μην τους μείνει στα ψυγεία ο μόσχος ο σιτευτός. Επίσης με ενισχυμένη εθνική συνείδηση, βάζουν στο τραπέζι τους μόνο τα δικά τους ζαρζαβατικά και φρούτα, αφήνοντας στην άκρη (ή για τους Έλληνες) τα εισαγόμενα είδη, όπως αβοκάντο, ανανάδες κι άλλα τροπικά.
Σιγά μη συμβεί κι εδώ αυτή η…αντίσταση στα υπερτιμημένα, όπου υπάρχει η βεβαιότητα ότι το φθηνό δεν είναι και… καλό. Θαρρείς και η ντομάτα δεν παραμένει…ντομάτα, ασχέτως της εμφάνισης ή της καταγωγής της. Όμως όχι, πρέπει να «φάμε» τον πρόλογο της ταμπέλας «από την Κρήτη» και να πληρώσουμε το ταξίδι της για να την ευχαριστηθούμε. Ήθελα να ΄ξερα, υπάρχει λόγος που ενθαρρύνουμε μια αγορά η οποία κινείται ανάλογα μ΄ αυτούς που «βρίσκει και τα κάνει»;
melkar4@yahoo.gr
«Αρρώστησα» με τα τέσσερα ευρώ που έδωσα για φραπέ στο χέρι, από το κυλικείο του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, με θέα τους τοίχους. Αμέσως σκέφθηκα ότι κακώς γκρίνιαζα, τόσο καιρό, για τα πέντε και τα έξι ευρώ της παραλιακής, με θέα τον Θερμαϊκό και τα επταμιση του Μακεδονία Παλλάς με θέα τον Όλυμπο. Ξαφνικά, εκεί δίπλα στους αθιγγάνους και στις πλαστικές καρέκλες του πανεπιστημιακού νοσηλευτικού ιδρύματος, όλα μπήκαν στη θέση τους.
Με το καφέ στο χέρι, έβγαλα από το μυαλό μου, το καπουτσίνο των δυο ευρώ, που ήπια προ μηνών στην κεντρική πλατεία του Μιλάνο. Επίσης αποφάσισα από εδώ και στο εξής, να μη βγάζω κιχ, όταν αγοράζω μια χούφτα καίσια…επτάμιση ευρώ ή λίγες ντομάτες Κρήτης πέντε ευρώ! Τι δηλαδή, πιο πολύ αξία έχει, το νεροζούμι του ΑΧΕΠΑ, από τη φύση και τα φρέσκα παράγωγά της;
Και πάλι όμως, δεν ησύχαζα η…άρρωστη. Ίσως, λέω, ίσως, θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, αν έβρισκα… παρέα. Αυτό στο οποίο προσφεύγουν οι καταναλωτές, άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όταν ξεφεύγουν οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών και μάλιστα χωρίς να περικόπτονται οι μισθοί και οι συντάξεις τους, όπως γίνεται στη χώρα μας. Αποφασίζουν ύστερα από «σύρμα» των καταναλωτικών οργανώσεών τους (οι δικές μας χάθηκαν ή μου φαίνεται;) και δεν…καταναλώνουν τα τσιμπημένα προϊόντα. Με τη στάση τους διαμαρτύρονται και φωνάζουν ότι «αυτή τη εβδομάδα δεν αγοράζουμε μοσχαράκι, διότι οι κρεοπώλες νομίζουν ότι και εμείς για…σφάξιμο είμαστε».
Έτσι σε χρόνο ρεκόρ οι κερδοσκόποι καταλαβαίνουν ότι εκεί «δεν τους παίρνει» κι ρίχνουν τις τιμές για να μην τους μείνει στα ψυγεία ο μόσχος ο σιτευτός. Επίσης με ενισχυμένη εθνική συνείδηση, βάζουν στο τραπέζι τους μόνο τα δικά τους ζαρζαβατικά και φρούτα, αφήνοντας στην άκρη (ή για τους Έλληνες) τα εισαγόμενα είδη, όπως αβοκάντο, ανανάδες κι άλλα τροπικά.
Σιγά μη συμβεί κι εδώ αυτή η…αντίσταση στα υπερτιμημένα, όπου υπάρχει η βεβαιότητα ότι το φθηνό δεν είναι και… καλό. Θαρρείς και η ντομάτα δεν παραμένει…ντομάτα, ασχέτως της εμφάνισης ή της καταγωγής της. Όμως όχι, πρέπει να «φάμε» τον πρόλογο της ταμπέλας «από την Κρήτη» και να πληρώσουμε το ταξίδι της για να την ευχαριστηθούμε. Ήθελα να ΄ξερα, υπάρχει λόγος που ενθαρρύνουμε μια αγορά η οποία κινείται ανάλογα μ΄ αυτούς που «βρίσκει και τα κάνει»;
