Ο Αρειος Πάγος έκρινε ότι δεν αποτελεί σπουδαίο λόγο για πρόωρη καταγγελία της μίσθωσης και εγκατάλειψη του μισθίου (ακίνητου) το ότι διαλύθηκε η μνηστεία του υποψήφιου προς γάμου ζευγαριού.
Ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι δεν αποτελεί σπουδαίο λόγο για πρόωρη καταγγελία της μίσθωσης και εγκατάλειψη του μισθίου (ακίνητου) το ότι διαλύθηκε η μνηστεία του υποψήφιου προς γάμου ζευγαριού.
Ειδικότερα, οι ιδιοκτήτες ακινήτου κατέθεσαν αγωγή και ζητούσαν να του καταβληθούν μισθώματα και άλλες δαπάνες (κοινόχρηστα κ.λπ.), λόγω εγκατάλειψης του διαμερίσματος που είχε νοικιαστεί πριν την λήξη της μίσθωσης η οποία είχε καταρτιστεί τον Νοέμβριο του 2000.
Ενοικιάστρια διαμερίσματος κατήγγειλε τη μίσθωση πριν τη λήξη της επικαλούμενη σπουδαίο λόγο. Συγκεκριμένα ισχυρίστηκε ότι επήλθε διάλυση της μνηστείας της με επακόλουθο τη ματαίωση του γάμου και ο μνηστήρας της έπαυσε να συμμετέχει στην πληρωμή του ενοικίου, με αποτέλεσμα να καταστεί ασύμφορη η παραμονή της στο διαμέρισμα που είχε μισθώσει για να χρησιμοποιηθεί ως συζυγική οικία.
Ο ΄Αρειος Πάγος έκρινε ότι ορθά το Εφετείο υποχρέωσε την ενοικιάστρια να καταβάλει στους ιδιόκτητες το ποσό των 11.039 ευρώ με τους νόμιμους τόκους, αφού τα πραγματικά περιστατικά που επικαλείται η ενοικιάστρια δεν αποτελούν με αντικειμενικά κριτήρια και κατά τους κανόνες της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, περιστατικά που καθιστούν αδύνατη ή υπέρμετρα δυσβάστακτη για την μισθώτρια τη συνέχιση της μίσθωσης και ως εκ τούτου δεν μπορούν να θεμελιώσουν σπουδαίο λόγο.
Ακόμη, αναφέρεται στην αρεοπαγιτική απόφαση ότι ως σπουδαίος λόγος θεωρείται κάθε περιστατικό που κατά την καλή πίστη, σε συνδυασμό με το σύνολο των περιστάσεων που συντρέχουν στη συγκεκριμένη περίπτωση συντελεί ώστε να μην είναι πλέον ανεκτή διατήρηση της ενοχικής σχέσης έως τον χρόνο της λήξεώς της.
Μη ανεκτή είναι η συνέχισή της - σύμφωνα πάντα με την αρεοπαγιτική απόφαση - και όταν σύμφωνα με την καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη γίνεται υπερμέτρως δυσβάστακτη είτε για γα δύο μέρη είτε για το ένα μόνο από αυτά.
Ειδικότερα, οι ιδιοκτήτες ακινήτου κατέθεσαν αγωγή και ζητούσαν να του καταβληθούν μισθώματα και άλλες δαπάνες (κοινόχρηστα κ.λπ.), λόγω εγκατάλειψης του διαμερίσματος που είχε νοικιαστεί πριν την λήξη της μίσθωσης η οποία είχε καταρτιστεί τον Νοέμβριο του 2000.
Ενοικιάστρια διαμερίσματος κατήγγειλε τη μίσθωση πριν τη λήξη της επικαλούμενη σπουδαίο λόγο. Συγκεκριμένα ισχυρίστηκε ότι επήλθε διάλυση της μνηστείας της με επακόλουθο τη ματαίωση του γάμου και ο μνηστήρας της έπαυσε να συμμετέχει στην πληρωμή του ενοικίου, με αποτέλεσμα να καταστεί ασύμφορη η παραμονή της στο διαμέρισμα που είχε μισθώσει για να χρησιμοποιηθεί ως συζυγική οικία.
Ο ΄Αρειος Πάγος έκρινε ότι ορθά το Εφετείο υποχρέωσε την ενοικιάστρια να καταβάλει στους ιδιόκτητες το ποσό των 11.039 ευρώ με τους νόμιμους τόκους, αφού τα πραγματικά περιστατικά που επικαλείται η ενοικιάστρια δεν αποτελούν με αντικειμενικά κριτήρια και κατά τους κανόνες της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, περιστατικά που καθιστούν αδύνατη ή υπέρμετρα δυσβάστακτη για την μισθώτρια τη συνέχιση της μίσθωσης και ως εκ τούτου δεν μπορούν να θεμελιώσουν σπουδαίο λόγο.
Ακόμη, αναφέρεται στην αρεοπαγιτική απόφαση ότι ως σπουδαίος λόγος θεωρείται κάθε περιστατικό που κατά την καλή πίστη, σε συνδυασμό με το σύνολο των περιστάσεων που συντρέχουν στη συγκεκριμένη περίπτωση συντελεί ώστε να μην είναι πλέον ανεκτή διατήρηση της ενοχικής σχέσης έως τον χρόνο της λήξεώς της.
Μη ανεκτή είναι η συνέχισή της - σύμφωνα πάντα με την αρεοπαγιτική απόφαση - και όταν σύμφωνα με την καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη γίνεται υπερμέτρως δυσβάστακτη είτε για γα δύο μέρη είτε για το ένα μόνο από αυτά.
