Ο μοναχικός δρόμος που ακολουθεί το Βερολίνο κορυφώνει την κρίση εμπιστοσύνης στο οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης. Της Κωνσταντίνας Δημητρούλη
Της Κωνσταντίνας Δημητρούλη
Μία ακόμα κίνηση αντιευρωπαϊσμού από τους εμπνευστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ή μία κίνηση ώθησης για να ξεκολλήσει επιτέλους ο ευρωπαϊκός μηχανισμός για να φύγει μπροστά με ταχύτητα; Ή απλά μία ακόμα κίνηση πανικού; Τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα από τη στιγμή που η Γερμανία αποφάσισε μόνη της, και αυτή είναι η λέξη κλειδί, να προστατεύσει την αγορά της και ίσως και ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η απόφασή της να κόψει τον «αέρα» προχωρώντας στην απαγόρευση των «ακάλυπτων» ανοιχτών πωλήσεων (naked short- selling) και της κερδοσκοπίας επί των ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων, μέσω των συμφωνιών ανταλλαγής πιστωτικής αθέτησης (credit-default swaps), σαφώς και γεννά όλα τα παραπάνω ερωτηματικά και δημιουργεί προβληματισμός στους υπόλοιπους Ευρωπαίους εταίρους.
Για πολλούς, ακόμα και για τους αξιωματούχους της ΕΕ, η αντίδραση της αγοράς μετά τη γερμανική απόφαση ήταν υπερβολική. Και όμως δεν ήταν. Και ο λόγος είναι απλός. Η Γερμανία μπορεί με την κίνηση αυτή να θέλησε να βάλει τέλος στην κωλυσιεργία των υπολοίπων Ευρωπαίων εταίρων της, αλλά από την άλλη πλευρά, για μία ακόμα φορά, πρόσφερε το καλύτερο έδεσμα στη «γιορτή» των κερδοσκόπων. Απέδειξε και πάλι ότι η Ενωμένη Ευρώπη δεν μπορεί να έχει μία φωνή σε σοβαρά θέματα. Οι αγορές έχουν αποδείξει ότι δύο πράγματα μισούν: την αναποφασιστικότητα, την ολιγωρία και τέλος την κρίση εμπιστοσύνης που έχει πλέον φτάσει στο pick έναντι στο οικοδόμημα που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη.
Το νόμισμα ωστόσο έχει πάντα δύο όψεις. Η Γερμανίδα Καγκελάριος στην ομιλία της που προηγήθηκε της απόφασης είχε προετοιμάσει τους εταίρους της λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι είναι αποφασισμένη να επιβάλει τις αρχές της Γερμανίας στην ευρωζώνη, δηλαδή τη σταθερότητα και την αλληλεγγύη, ώστε να προστατεύσει το ευρώ που βρίσκεται σε κίνδυνο.
Επομένως, η απόφαση αυτή του Βερολίνου μπορεί να μην αποτυπώνει τη συνοχή της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά επιδεικνύει την αποφασιστικότητα της μεγαλύτερης οικονομίας της ευρωζώνης να βάλει τάξη στην κατάσταση.
Το Βερολίνο όμως πρέπει να κάποια στιγμή να κατανοήσει ότι δεν είναι μόνο του στην Ενωμένη Ευρώπη. Και ούτε θα καλύψει τη δική του ολιγωρία, που οδήγησε τους αδύναμους κρίκους – εταίρους του να γίνουν έρμαια των αγορών, λαμβάνοντας μονομερώς τέτοιου είδους αποφάσεις.
Αν ήθελε πραγματικά να δώσει ένα σκληρό μάθημα στις αγορές θα μπορούσε να το έχει κάνει από τον Φεβρουάριο δίνοντας το δάνειο, που όλοι πλέον γνωρίζουν ότι θα αποπληρωθεί με ένα ουδόλως ευκαταφρόνητο επιτόκιο. Επιπλέον, αν ήθελε η μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης να κάνει επίδειξη δύναμης στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού και να προστατεύσει τα του οίκου της, θα μπορούσε να το κάνει πολύ πριν την απόβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ζώνη του Ευρώ.
Βέβαια μην ξεχνάμε και τη λαϊκή ρήση κάλλιο αργά παρά ποτέ! Ναι, μόνο που το αργά στην προκειμένη περίπτωση κοστίζει στην Ευρώπη μερικά δισεκατομμύρια ευρώ και επίσης πολλές εκπτώσεις στο κοινωνικό κράτος των ευρωπαϊκών λαών, που θα κληθούν να πληρώσουν τις καθυστερήσεις.
Μία ακόμα κίνηση αντιευρωπαϊσμού από τους εμπνευστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ή μία κίνηση ώθησης για να ξεκολλήσει επιτέλους ο ευρωπαϊκός μηχανισμός για να φύγει μπροστά με ταχύτητα; Ή απλά μία ακόμα κίνηση πανικού; Τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα από τη στιγμή που η Γερμανία αποφάσισε μόνη της, και αυτή είναι η λέξη κλειδί, να προστατεύσει την αγορά της και ίσως και ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η απόφασή της να κόψει τον «αέρα» προχωρώντας στην απαγόρευση των «ακάλυπτων» ανοιχτών πωλήσεων (naked short- selling) και της κερδοσκοπίας επί των ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων, μέσω των συμφωνιών ανταλλαγής πιστωτικής αθέτησης (credit-default swaps), σαφώς και γεννά όλα τα παραπάνω ερωτηματικά και δημιουργεί προβληματισμός στους υπόλοιπους Ευρωπαίους εταίρους.
Για πολλούς, ακόμα και για τους αξιωματούχους της ΕΕ, η αντίδραση της αγοράς μετά τη γερμανική απόφαση ήταν υπερβολική. Και όμως δεν ήταν. Και ο λόγος είναι απλός. Η Γερμανία μπορεί με την κίνηση αυτή να θέλησε να βάλει τέλος στην κωλυσιεργία των υπολοίπων Ευρωπαίων εταίρων της, αλλά από την άλλη πλευρά, για μία ακόμα φορά, πρόσφερε το καλύτερο έδεσμα στη «γιορτή» των κερδοσκόπων. Απέδειξε και πάλι ότι η Ενωμένη Ευρώπη δεν μπορεί να έχει μία φωνή σε σοβαρά θέματα. Οι αγορές έχουν αποδείξει ότι δύο πράγματα μισούν: την αναποφασιστικότητα, την ολιγωρία και τέλος την κρίση εμπιστοσύνης που έχει πλέον φτάσει στο pick έναντι στο οικοδόμημα που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη.
Το νόμισμα ωστόσο έχει πάντα δύο όψεις. Η Γερμανίδα Καγκελάριος στην ομιλία της που προηγήθηκε της απόφασης είχε προετοιμάσει τους εταίρους της λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι είναι αποφασισμένη να επιβάλει τις αρχές της Γερμανίας στην ευρωζώνη, δηλαδή τη σταθερότητα και την αλληλεγγύη, ώστε να προστατεύσει το ευρώ που βρίσκεται σε κίνδυνο.
Επομένως, η απόφαση αυτή του Βερολίνου μπορεί να μην αποτυπώνει τη συνοχή της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά επιδεικνύει την αποφασιστικότητα της μεγαλύτερης οικονομίας της ευρωζώνης να βάλει τάξη στην κατάσταση.
Το Βερολίνο όμως πρέπει να κάποια στιγμή να κατανοήσει ότι δεν είναι μόνο του στην Ενωμένη Ευρώπη. Και ούτε θα καλύψει τη δική του ολιγωρία, που οδήγησε τους αδύναμους κρίκους – εταίρους του να γίνουν έρμαια των αγορών, λαμβάνοντας μονομερώς τέτοιου είδους αποφάσεις.
Αν ήθελε πραγματικά να δώσει ένα σκληρό μάθημα στις αγορές θα μπορούσε να το έχει κάνει από τον Φεβρουάριο δίνοντας το δάνειο, που όλοι πλέον γνωρίζουν ότι θα αποπληρωθεί με ένα ουδόλως ευκαταφρόνητο επιτόκιο. Επιπλέον, αν ήθελε η μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης να κάνει επίδειξη δύναμης στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού και να προστατεύσει τα του οίκου της, θα μπορούσε να το κάνει πολύ πριν την απόβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ζώνη του Ευρώ.
Βέβαια μην ξεχνάμε και τη λαϊκή ρήση κάλλιο αργά παρά ποτέ! Ναι, μόνο που το αργά στην προκειμένη περίπτωση κοστίζει στην Ευρώπη μερικά δισεκατομμύρια ευρώ και επίσης πολλές εκπτώσεις στο κοινωνικό κράτος των ευρωπαϊκών λαών, που θα κληθούν να πληρώσουν τις καθυστερήσεις.
