Γενιές και γενιές έχουν ανατραφεί στην Ελλάδα με το κοινωνικό στερεότυπο πως οι Έλληνες εμπρός στον κίνδυνο ενώνονται. Ότι παραμερίζουν τις διαφορές τους για να αντιμετωπίσουν την ξενική επιβουλή, και καθιστάμενοι μια γροθιά καταγάγουν θριάμβους. Θα ανέμενε κάποιος, ότι σήμερα, που πράγματι ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας του, αυτό το στερεότυπο θα εύρισκε εφαρμογή.
Αλλά δεν βρίσκει. Και δεν βρίσκει, επειδή -κατά την κρίση μου- δεν πρόκειται για στερεότυπο (το αντίστοιχο «αξίωμα» στα μαθηματικά, δηλαδή, που δεν επιδέχεται εξαιρέσεις), αλλά για εφεύρεση των πολιτικών, όταν αδυνατούν να ενώσουν τον λαό και χρησιμοποιούν για πρόσχημα το δήθεν στερεότυπο, ότι αρκεί και μόνον η συνειδητοποίηση πως υπάρχει σοβαρός κίνδυνος, και αυτομάτως, χωρίς κάποια προεργασία, οι Έλληνες ομονοούν και αδελφώνονται.
Αυτό ακούγεται σε κάθε επέτειο, από τους ομιλητές με τους κενού περιεχομένου λόγους, αλλά κοσμημένους με άπειρους επιθετικούς προσδιορισμούς και φλυαρία. Λίγο χρόνο μόνο να διέθετε κάποιος θα αναρωτιόταν, πώς γίνεται -αφού ενωνόμαστε εμπρός στον κίνδυνο- να βάζουμε στην φυλακή τον Κολοκοτρώνη, τον αρχιστράτηγο, ενώ ο Ιμπραήμ ανενόχλητος κατάκαιγε την Πελοπόννησο και η εθνεγερσία του 1821 έμελε να μη έχει αίσια έκβαση; Πώς γίνεται σύμπας ο ελληνισμός να είναι ενωμένος κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13, και ο ίδιος λαός, οι ίδιοι πολιτικοί, ο ίδιος κίνδυνος, αντί να συνενώσει τους Έλληνες οδήγησε στην μικρασιατική καταστροφή;
Πολλά τέτοια παραδείγματα θα μπορούσα να αναφέρω από την ελληνική ιστορία. Αλλά, αν εξετασθεί το θέμα και από άλλη πλευρά, από πού συνάγεται πως εμπρός στον κίνδυνο, μόνον οι Έλληνες ενώνονται; Οι αντίπαλοι, γιατί όχι;
Αναζητώντας τους λόγους που άλλοτε μεν οι Έλληνες πράγματι ενώνονται, άλλοτε δε συνεχίζουν τις διχαστικές πολιτικές, μόνον μια εξήγηση υπάρχει. Ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την συνένωση είναι αφενός η ύπαρξη ικανής ηγεσίας, την οποία άπαντες να εμπιστεύονται και η οποία να έχει αποδείξει πως είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών, αφετέρου να εμφορείται ο λαός με το κατάλληλο φρόνημα, αγώνα και θυσίας, ώστε να ακολουθήσει τους ηγέτες του σε δύσβατα μονοπάτια. Το 1821 και το 1912, δεν είχε εμφιλοχωρήσει η διχόνοια, όπως συνέβη, με τους ίδιους ηγέτες, λίγα χρόνια αργότερα. Πού σημαίνει πως η «εθνική ηγεσία» των θριάμβων, είχε καταστεί απλώς πολιτική ηγεσία, υπηρέτησης προσωπικών σκοπών.
Σήμερα δεν υπάρχει αυτή η προϋπόθεση. Επί χρόνια άλλωστε, οι ίδιοι πολιτικοί, αποκλειστικώς και μόνο για το προσωπικό τους όφελος και ένεκα της δίψας για την εξουσία, σκοπίμως διαιρούσαν τον λαό, επιβάλλοντας τεχνηέντως την όξυνση στην πολιτική ζωή. Άρα, διχαστικό και όχι ενωτικό, είναι το φρόνημα του λαού. Από μηχανής θεός, για να αναστρέψει την κατάσταση, υπήρχε μόνον στα αρχαία θέατρα.
Όμως, πρέπει να βρεθεί τρόπος, να πιεσθούν και να πεισθούν οι αρχηγοί των κομμάτων της Βουλής να βρουν κοινό σημείο επαφής. Το έγραψα και προ των εκλογών, το επαναλαμβάνω και σήμερα. Ας αναλογιστεί κάποιος, ποια θα είναι η εικόνα της Ελλάδας, όταν απέναντι στους δύστροπους Ευρωπαίους πολιτικούς βρεθούν όλοι μαζί οι αρχηγοί των κομμάτων, εκπροσωπούντες το σύνολο του λαού. Πλην των άλλων, θα στείλουν το μήνυμα ότι και αν ακόμη θελήσουν οι ισχυροί να ανατρέψουν την εκλεγμένη κυβέρνηση, όποιο κόμμα τη αντικαταστήσει, την ίδια πολιτική θα ακολουθήσει.
Δεν είναι δυνατόν να μη υπάρχουν κοινά σημεία επαφής. Το τραγικό είναι, πως όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων, κάποια στιγμή εντός της πενταετίας που πέρασε, ομολόγησαν πως το υπάρχον Μνημόνιο δεν αποτελεί λύση. Τα γραπτά μένουν.
Αν πράγματι θέλουν να υπηρετήσουν τον λαό (που προσωπικώς δεν είδα τέτοια δείγματα) οφείλουν να βρουν τρόπο συμβιβασμού και να στείλουν μήνυμα ενότητας. Ή τουλάχιστον να προτείνουν κάτι τι θετικό, ώστε να πλουτίσουν τα επιχειρήματα των διαπραγματευτών. Αυτήν την κρίσιμη στιγμή, μόνον οι μικρόψυχοι επιθυμούν -για να μη γράψω, επιδιώκουν- την αποτυχία των διαπραγματεύσεων, για κομματικό, προσωπικό τους όφελος. Ας φροντίσουν να περάσουμε την μπόρα, κι ύστερα ας ξαναρχίσουν τις παλαιοκομματικές πρακτικές, αν βεβαίως ο λαός τους το επιτρέψει (επειδή η ανοχή, έχει και όρια).
Ο Μακεδών
