του Τάσου Τασιούλα
Το Πάσχα των Καθολικών πέρασε, το δικό μας ολοκληρώνεται σήμερα. Η πολιτική και οικονομική… σαρακοστή όμως για την Ελλάδα μόλις άρχισε. Φέτος έχουμε «Πάσχα» τον Ιούνιο και θα δείξει αν θα φτάσουμε στην… ανάσταση ή αν θα «κολλήσουμε» στη μεγάλη Παρασκευή.
Το πιο ανησυχητικό με τις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους θεσμούς, εταίρους, δανειστές ή όπως αλλιώς θέλετε, είναι ότι από την 20η Φεβρουαρίου και την τότε συμφωνία μέχρι σήμερα φαίνεται να μην υπάρχει κάποια συγκεκριμένη επιδίωξη. Ποιος ωφελείται τελικώς από την… παράταση διαρκείας νομίζω ότι δε θα το μάθουμε σύντομα.
Έτσι τουλάχιστον δείχνουν τα πράγματα. Εδώ και ενάμιση μήνα το σκληρό παιχνίδι των διαπραγματεύσεων δεν είναι ουσιαστικό. Κυρίως είναι ένας αγώνας ελιγμών, με διαρκείς παρατάσεις και αναβολές, που οδηγούν σε άγνωστο αποτέλεσμα.
Η απέναντι πλευρά δεν ξεκαθαρίζει τι επιδιώκει. Η ελληνική πλευρά είναι πιο ξεκάθαρη. Οι στόχοι της πάντως δε φαίνεται να γίνονται αποδεκτοί. Όταν όμως οι ομοτράπεζοι δηλώνουν απλώς την άρνησή τους, χωρίς να διατυπώνουν συγκεκριμένες προτάσεις (ουσιαστικά τι ακριβώς θέλουν, τι μας ζητούν), τότε το παιχνίδι είναι θολό και χωρίς όρους και σε ένα τέτοιο παιχνίδι κανείς δε θέλει να δει την κατάληξη. Πολύ απλά επειδή δε γνωρίζει εκ των προτέρων το αποτέλεσμα.
Σε τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις το ρίσκο είναι πάντα υπολογίσιμο. Στο καζίνο ο πελάτης δεν κερδίζει ποτέ, σε αντίθεση με την μπάνκα που κερδίζει πάντα. Σε τι ελπίζει ο τζογαδόρος; Σε μια έξοδο την κατάλληλη στιγμή. Είναι η μόνη περίπτωση να μη βγει χαμένος ή να έχει πάρει και κάτι για να χαίρεται μέχρι την επόμενη φορά.
Αυτή τη στιγμή φαίνεται να υπάρχει εγκλωβισμός όλων των πλευρών και μόνο προθέσεις εκδηλώνονται. Είναι εκπεφρασμένες οι αντιρρήσεις στο ελληνικό σχέδιο. Υποτίθεται ότι υπάρχει μια βάση πάνω στην οποία στήνεται μια τελική συμφωνία. Προς το παρόν στήθηκε μια πρόταση από την ελληνική πλευρά, η οποία δε γίνεται αποδεκτή. Αν οι διαρκείς παρατάσεις έχουν ως στόχο τη «βελτίωση» της συγκεκριμένης πρότασης, τότε είναι πιθανό να υπάρξει τελική συμφωνία τις επόμενες μέρες.
Έλληνες και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι όμως στις συχνές δηλώσεις τους συνεχίζουν το παιχνίδι των εντυπώσεων, των απειλών, των ελιγμών και αποφεύγουν την ουσία. Αν δε γίνεται αποδεκτή η ελληνική πρόταση και γίνεται σοβαρή διαπραγμάτευση, με τις χρονικές πιέσεις που υπάρχουν, το λογικό θα ήταν να καταθέσουν οι θεσμοί τη δική τους πρόταση. Και να αποτελέσει αυτή η πρόταση τη βάση συζήτησης και διαπραγμάτευσης.
Το αποφεύγουν και μάλιστα εσκεμμένα. Με τη μέχρι σήμερα εμπειρία των μνημονίων, θα μπορούσε να επιτευχθεί εγκαίρως μια συμφωνία μόνον εφόσον η ελληνική πλευρά αποδεχόταν πλήρως τους όρους των δανειστών. Άντε με μια δυο υποχωρήσεις για το θεαθήναι. Ποιοι είναι αυτοί οι όροι στην τρέχουσα διαπραγμάτευση; Ακριβώς εκείνοι που ήταν όταν η προηγούμενη κυβέρνηση έπαιρνε τη δίμηνη (αντί την εξάμηνη) παράταση του προγράμματος.
Δεν έχει αλλάξει στην πλευρά των δανειστών το παραμικρό. Οι εκλογές και το μήνυμα του ελληνικού λαού δε σήμαινε το παραμικρό γι’ αυτούς. Κι αυτό ακριβώς είναι που δίνει σήμερα τα πολύ μεγάλα ποσοστά αποδοχής του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Ο κόσμος βλέπει μια κυβέρνηση, που με καλό ή κακό τρόπο, προσπαθεί να αλλάξει κάτι, την ώρα που από την απέναντι πλευρά είναι ξεκάθαρη η άκαμπτη στάση.
Στη μάχη, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, η ελληνική πλευρά έχει αλλάξει τα πράγματα και πλέον είναι αναγκαία μια έστω μικρή μεταστροφή και της άλλης πλευράς. Αυτό έχει γίνει αντιληπτό σε όλους. Σε οικονομικό όμως επίπεδο, εκεί που πονάμε, επίσης άλλαξαν τα δεδομένα. Και η ελληνική πλευρά είναι σε πολύ μεγαλύτερη πίεση σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν.
Οι συνομιλητές μας δεν είναι διατεθειμένοι για ριζικές αλλαγές. Έτσι η εξίσωση είναι πολύ δύσκολη, μέχρις του σημείου να μη βγαίνει. Ακριβώς επειδή η απέναντι πλευρά δεν ανοίγει πλήρως τα χαρτιά της.
Τα dead lines διαδέχονται το ένα το άλλο και η κούραση στην ελληνική κοινωνία είναι εμφανής. Οι πιέσεις είναι αφόρητες, αλλά για να αποδεχτεί η Ελλάδα τι; Τους μνημονιακούς όρους και την αναβληθείσα αξιολόγηση; Αυτό δεν μπορεί πλέον να γίνει για πάρα πολλούς λόγους.
Όλα αυτά τα dead lines δε σημαίνουν το παραμικρό. Ξεπερνιούνται και μάλιστα όχι με μεγάλη δυσκολία, όπως έχει δείξει το παρελθόν. Γι’ αυτό η καταληκτική ημερομηνία της αποκάλυψης των πραγματικών προθέσεων έρχεται με τη λήξη της επίσημης παράτασης, τον ερχόμενο Ιούνιο.
Μέχρι τότε το κουραστικό παιχνίδι θα γίνει εξαντλητικό και ανάλγητο. Σε μια χώρα που τη… βγάζει με τη μέρα, χωρίς προοπτική, χωρίς Αναπτυξιακό Νόμο και με τα κονδύλια από το νέο ΕΣΠΑ να μην έρχονται μέχρι το επόμενο φθινόπωρο, τίθενται ακόμη και ζητήματα επιβίωσης.
Μακάρι να μη χρειαστεί να περάσουμε άλλους δυο μήνες αγωνίας, αλλά όλα δείχνουν ότι εκεί οδηγούν οι διαπραγματεύσεις. Ο «έντιμος συμβιβασμός» δεν περνά πολιτικά και κοινωνικά εντός Ελλάδας, η «υποχώρηση» ή «άνευ όρων παράδοση» συνιστά μια ολοκληρωτική ήττα και το «οριστικό τελείωμα» ξημερώνει είτε την ανάσταση, είτε τη μεγάλη Παρασκευή. Για τους δανειστές μοιάζει με κατάσταση «win win». Είναι όμως; Θα ήθελα να πιστέψω στον κρυφό… άσσο.
Με τα σημερινά δεδομένα, η ελληνική πλευρά έχει μια λύση: να λήξει το παιχνίδι το συντομότερο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Στη «σημαδεμένη τράπουλα» παίρνεις το παιχνίδι στα χέρια σου, ακόμη και με το μεγαλύτερο ρίσκο. Ή διαβάζεις τα σημάδια ή χαμηλώνεις το ποντάρισμα ή βγαίνεις από το παιχνίδι…
Χρόνια πολλά σε όλους, με υγεία και υπομονή.
