Ακούω και διαβάζω διάφορες εκδοχές, για τους λόγους που δεν αποφασίζουν οι Ευρωπαίοι να οδηγήσουν την κατάσταση εκεί, ώστε να απομακρυνθούμε από το ευρώ.
Επικρατεί στην κυβέρνηση η εκδοχή, ότι οι Ευρωπαίοι θα χάσουν περισσότερα παρά εμείς, κυρίως στον ηθικό τομέα, όπου θα καταφανεί πως η Ευρώπη δεν μπορεί να καταστεί «Ενωμένη», αλλά και είναι πιθανό να δημιουργηθεί ντόμινο παρόμοιων εξελίξεων σε άλλες χώρες, οπότε το ευρώ θα καταστεί παρελθόν.
Αναρωτιέμαι όμως, αν δεν έχει προετοιμασθεί η Ευρώπη για τέτοιο ενδεχόμενο, ώστε να αντιμετωπίσει την κατάσταση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Το 2010, πολλοί Ευρωπαίοι αιφνιδιάστηκαν και ενήργησαν υπό το κράτος πανικού. Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στα συρτάρια βρίσκονται πολλά εναλλακτικά σενάρια. Υπάρχει και το δεδομένο, ότι η ελληνική οικονομία αποτελεί ένα απειροελάχιστο ποσοστό στο σύνολο των οικονομιών της Ευρωζώνης.
Από την άλλη πλευρά, η εκδίωξή μας, θα έχει θετικό αποτέλεσμα για την Γερμανία, επειδή θα κοπάσουν οι υπερβολικές φωνές στις άλλες χώρες, για να μη έχουν την τύχη της Ελλάδας.
Άλλη εκδοχή, είναι, όπως έγραψε προχθές ο Economist, ότι οι ΗΠΑ φοβούνται μην «χάσουν» γεωπολιτικά την Ελλάδα. «Η Αμερική, περισσότερο από την Ευρώπη, βλέπει στρατηγικά συμφέροντα στο Αιγαίο», γράφει το περιοδικό, υποστηρίζοντας ότι οι ΗΠΑ πίεσαν για λύση με τους Ευρωπαίους υπό τον φόβο να χαθεί η Ελλάδα γι’ αυτούς και φυσικά μαζί και η γεωπολιτικής της αξία.
Υπάρχουν και οικονομικοί λόγοι, όπου είναι συζητήσιμο αν οι ΗΠΑ θέλουν την εξαφάνιση του ευρώ, ή να βρεθεί σε τέτοια θέση ώστε να μη είναι ανταγωνιστικό. Πάντως, είναι γεγονός πως η κατάρρευση του ευρώ θα διαλύσει ουσιαστικώς τις ευρωπαϊκές οικονομίες, κι αυτό δεν είναι προς το συμφέρον των Αμερικανών.
Η γεωπολιτική αξία της Ελλάδας, δεν έγκειται τόσο στην συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, όπου η Σούδα είναι κυρίως χρήσιμη, αλλά στη ενδεχόμενη μεταστροφή της -λόγω αγανάκτησης και πίεσης της κοινής γνώμη, όπως και κατά την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όταν εξήλθαμε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ- στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Δεν λησμονούν άλλωστε οι ΗΠΑ, πως για την Αριστερά επείχε την θέση αξιώματος ότι «η Ελλάδα υπέφερε με το να είναι ένα πιόνι στα δυτικά στρατηγικά παιχνίδια που οδήγησαν και στην δικτατορία του 1967», όπως έγραψε το περιοδικό.
Όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ από την εποχή της δεκαετίας του ’70. Στο ΝΑΤΟ έχουν ενταχθεί πολλές χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης και ο ρόλος της Ελλάδας έχει μειωθεί. Πέραν τούτου, τι θα συμβεί στις ελληνοτουρκικές σχέσεις όταν οι Τούρκοι θα έχουν την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, κι εμείς θα μείνουμε ουσιαστικώς χωρίς οπλισμό, αφού χωρίς τη νατοϊκή συνδρομή πολλά από τα όπλα θα περιπέσουν σε αχρησία.
Επομένως, οικειοθελώς δεν ωφελεί να φύγουμε από το ΝΑΤΟ. Πλην εάν, η συμπεριφορά των συμμάχων μάς υποχρεώσει και τότε… «γαία πυρί μιχθήτω», ή όπως λέγει ο κ. Καμμένος θα γίνουμε «Κούγκι». Θα πέσουμε δηλαδή, αλλά θα πάρουμε και τους εχθρούς μαζί. Αυτό φυσικά δεν λέγεται πολιτική. Ούτε οι Ρώσοι είναι σε θέση να μας βοηθήσουν σε έναν πόλεμο με την Τουρκία, διακυβεύοντας απευθείας ρήξη με τις ΗΠΑ.
Η αλήθεια είναι, ότι έχουν φόβο οι Δυτικοί μήπως στην «τρέλα» μας δώσουμε κάποια νησιά του Αιγαίου στους Ρώσους για ναύσταθμο. Και αυτό είναι που θέλουν να αποτρέψουν όλοι οι δυτικοί σύμμαχοι με κάθε κόστος.
Εγώ προσθέτω κι άλλη εκδοχή. Την ανάγκη της Κίνας, να παραμείνουμε στο ευρώ. Είμαστε η πύλη εισόδου στην Ευρώπη για τους Κινέζους, αλλά χωρίς ευρώ τούς είμαστε άχρηστοι. Και οι γειτονικές χώρες δεν είναι ελκυστικές για τους Κινέζους. Υπήρξε η πληροφορία, ότι ο Κινέζος πρωθυπουργός πίεσε την Γερμανίδα καγκελάριο να υποχωρήσει τόσο, ώστε να μη υπάρξει έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Τι από όλα τα παραπάνω ισχύουν; Ίσως όλα μαζί. Το ζήτημα είναι αν μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις παραπάνω εκδοχές, αφήνοντας τις μεγαλοστομίες κατά μέρος.
Ο Μακεδών
