Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα βοηθήσει, αναμφισβήτητα, στην άνοδο του Podemos στις επικείμενες κοινοβουλευτικές εκλογές στην Ισπανία, καθώς και ανάλογων κινημάτων της Ευρώπης.
Αυτή είναι η εκτίμηση ανάλυσης της Βουλγαρικής Ραδιοφωνίας, η οποία εξηγεί τους λόγους για τους οποίους παρόμοιο κίνημα δεν μπορεί να σταθεί στην Βουλγαρία. Για την αριστερή αυτή στροφή, στα δύο άκρα της νότιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, προηγήθηκαν μαζικές διαμαρτυρίες αγανακτισμένων πολιτών κατά της πολιτικής περικοπών στον κοινωνικό τομέα, την αβάσταχτη ανεργία και τους τραπεζικούς εκβιασμούς σε ό,τι αφορά τις υποθήκες, γράφει. Και υποστηρίζει ότι τα στοιχεία αυτά είναι μεν υπαρκτά και στην Βουλγαρία, αλλά είναι αμφίβολο να οδηγήσουν στην εμφάνιση παρόμοιου φαινόμενου.
Με μια πρώτη ματιά, εδώ και χρόνια ζουν οι Βούλγαροι σε συνθήκες που ευνοούν την εμφάνιση μιας ριζοσπαστικής τάσης - μόνιμα υψηλό ποσοστό ανεργίας, μισθοί μιζέριας κι ακόμα πιο μίζερες συντάξεις, μαινόμενη διαφθορά, σε ολόκληρη την κοινωνία και μια οικονομία που βαδίζει σε ρυθμό σημειωτόν.
Στην Ελλάδα τους κανόνες του παιχνιδιού ορίζει η Τρόικα-Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ, ενώ στην Βουλγαρία, μετά τις αλλαγές του 1989, επιβλήθηκε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Σήμερα, η αριστερά στην Βουλγαρία, περιορίζεται στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, πρώην κομμουνιστικό, στο, διασπασμένο από το ΣΚΒ, κίνημα ABV, το οποίο αποτελεί τμήμα του σημερινού κεντροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού και στο εθνικιστικό - λαϊκιστικό κόμμα «ΑΤΑΚΑ».
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι είναι οι σοσιαλιστές αυτοί που πέρασαν τον υπέρ-φιλελεύθερο «ίσο» φορολογικό νόμο, κατεβάζοντας τον εταιρικό φόρο στο 10% και κατέταξαν την Βουλγαρία μεταξύ των «εξωτικών» υπεράκτιων ζωνών. Με εξαίρεση τις συμβολικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων, η αριστερά δεν έκανε τίποτα άλλο.
Με το φόντο αυτό στον ορίζοντά της, στην Βουλγαρία, η οποία είναι κατά πολύ φτωχότερη της δοκιμαζόμενης Ελλάδας, δεν φαίνεται ούτε ένα ελάχιστο τμήμα αγανάκτησης το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει στην γέννηση ενός νέου κόμματος του τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή PODEMOS.
Τα όσα ισχύουν στην Ελλάδα, ισχύουν και για την Βουλγαρία, αλλά, στην ουσία, δεν αποτελούν αντικείμενο δεξιάς ή αριστερής πολιτικής, αλλά αναποτελεσματικού δικαστικού συστήματος. Κι ακόμα κάτι - στην Βουλγαρία, από την μεταπολίτευση του 1989 μέχρι σήμερα, οι μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και η επιτυχία τους δεν είναι αδιαμφισβήτητη.
Απλώς, ούτε η τεράστια ανεργία, ούτε η άκρατη διαφθορά, η οποία εμποδίζει την οικονομική και πνευματική ανάπτυξη της χώρας, δεν είναι σε θέση να ξυπνήσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια η οποία θα γεννήσει έναν νέο πολιτικό σχηματισμό.
Αν η ανάλυση της Βουλγαρικής Ραδιοφωνίας ήταν βαθύτερη -και ειλικρινέστερη- θα έπρεπε να τονιστεί ότι ποτέ στην Βουλγαρία δεν υπήρξαν κοινωνικές ή εθνικές κινητοποιήσεις, παρά μόνον σπανίως και αυτές καλά οργανωμένες από κρατικούς φορείς. Να υπενθυμίσω ότι οι Βούλγαροι, χωρίς καμιά διαμαρτυρία δέχθηκαν την συμμαχία με τον Χίτλερ (διατήρησαν μόνον το προνόμιο να μη διωχθούν οι Εβραίοι της Βουλγαρίας), όταν έπεσε η Γερμανία, χωρίς χρονοτριβή, άλλαξαν τις σβάστικες και το ερυθρό αστέρι των Σοβιετικών, και όταν κατάρρευσε ο κομμουνισμός, χωρίς πάλι καμιά αντίσταση, ανέβασαν την αμερικανική σημαία. Το έχει ο λαός.
Ο Μακεδών
