του Γιώργου Μητράκη
Οι σημερινές ανακοινώσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Μάριο Ντράγκι μας αφορούν άμεσα ανεξάρτητα από το περιεχόμενο τους. Η ΕΚΤ στη Φραγκφούρτη και ο επικεφαλής της ελέγχουν τη ρευστότητα στην Ευρωζώνη, δηλαδή την κυκλοφορία του χρήματος, κάτι που με πολεμικούς όρους είναι ισχυρότερο όπλο από τα… κανόνια. Για την Ελλάδα που βρίσκεται εκτός αγορών τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά, αφού η ροή των ευρώ στις τράπεζες, στις τσέπες μας και στην αγορά εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τις διαθέσεις και τις εκτιμήσεις του Ντράγκι και των συνεργατών του. Ας μη ξεχνάμε τις μυστικές πτήσεις του 2012 με στρατιωτικά αεροπλάνα στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας, που μετέφεραν ζεστά ευρώ από τη Φραγκφούρτη προκειμένου να μην ξεμείνει από ρευστό η Ελλάδα. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η ΕΚΤ συμμετέχει στην τρόϊκα ισότιμα με την Κομισιόν και το Διεθνές Νομισματικό ταμείο.
Για όλους αυτούς τους λόγους –και ακόμη περισσότερους- μια πιθανή εξαίρεση της χώρας μας από το πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων των χωρών της Ευρωζώνης από τις Κεντρικές Τράπεζες με την άδεια –και τη χρηματοδότηση- της ΕΚΤ δεν είναι αστείο και πρέπει τουλάχιστον να προβληματίσει. Σε ουσιαστικό επίπεδο μια τέτοια απόφαση θα δείξει εμφατικά την έλλειψη στοιχειώδους εμπιστοσύνης στο ελληνικό σύστημα. Σε πρακτικό επίπεδο υπάρχει πιθανότητα να τη βρούμε μπροστά μας σε πολύ σύντομο διάστημα. Και σε επίπεδο εντυπώσεων θα επαναφέρει και πάλι την Ελλάδα σε πρώτο πλάνο ως «μαύρο πρόβατο». Κι όλα αυτά με κάθε τυπικότητα και νομιμοποίηση, αφού η ΕΚΤ λειτουργεί με συγκεκριμένους κανόνες υπερασπιζόμενη ένα νόμισμα που έχουν στις τσέπες τους –εκτός από τους Έλληνες- οι πολίτες 18 ακόμη κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με αυτό το δεδομένο το επιχείρημα ότι η ΕΚΤ δεν μπορεί να αγνοήσει τη βούληση μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης στην Ελλάδα δεν ισχύει, αφού υπάρχει το αντίβαρο των υπόλοιπων λαών και κυβερνήσεων της Ευρωζώνης, η άποψη και η θέση των οποίων δεν έχει λιγότερη βαρύτητα.
Στην πραγματικότητα η σημερινή ημέρα επαναφέρει στην Ελλάδα μέσω Φραγκφούρτης ένα βασικό δίλημμα όχι μόνο των εκλογών της Κυριακής, αλλά των προηγούμενων χρόνων της κρίσης. Θέλουμε ή δεν θέλουμε να είμαστε ισότιμο και πλήρες μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας; Διότι η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη δεν είναι αδάπανη. Δεν έχει μόνο «πακέτα Ντελόρ», ΕΣΠΑ και χαμηλά επιτόκια. Απαιτεί πειθαρχία και τήρηση κανόνων. Η κρίση αποκάλυψε φόρα παρτίδα ότι στην Ελλάδα ούτε πειθαρχημένοι υπήρξαμε, ούτε τους κανόνες τηρήσαμε. Δεν φροντίσαμε καν για τα προσχήματα –για μια, ας πούμε, λελογισμένη δημιουργική λογιστική στα δημόσια οικονομικά-, ώστε να διαχειριστούμε τα προβλήματα με πολιτικό τρόπο. Τώρα «είναι πολλά τα λεφτά Άρη» για να ρυθμιστεί ο λογαριασμός με τα… ψέματα.
Το μέσα ή έξω από την ΕΕ και το εντός ή εκτός Ευρωζώνης οι Έλληνες το έχουν απαντήσει μόνο έμμεσα, ψηφίζοντας επί χρόνια με συντριπτικά ποσοστά πολιτικούς που προώθησαν αυτές τις επιλογές- όχι πάντα και όχι μόνο για οικονομικούς λόγους. Το 2015 για πρώτη φορά η άποψη αυτή αμφισβητείται. Όχι ευθέως, αλλά συγκαλυμμένα και στην πράξη. Και αυτό είναι το χειρότερο.
Η Ευρώπη ήταν επί δεκαετίες για την Ελλάδα πρωτίστως εθνική επιλογή. Ένας πολιτικός και πολιτιστικός μονόδρομος για να ξεφύγει η χώρα από τη βαλκανιοποίηση. Σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, αλλά και της μεγάλης εσωτερικής κρίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι για την Ελλάδα μέθοδος επιβίωσης. Χωρίς αστερίσκους και γελοίους διαχωρισμούς περί Ευρώπης των λαών και της Μπαρτσελόνα και Ευρώπης των μονοπωλίων και της Μέρκελ.
