Η εύκολη απάντηση στο ερώτημα ποιος ευθύνεται για το τεράστιο πρόβλημα που δημιουργείται με την ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών στην ευρωπαϊκή Ήπειρο, είναι ότι φταίνε οι τζιχαντιστές, φταίει η ανασφάλεια των πολιτών πολλών χωρών από τις συνεχείς ένοπλες συγκρούσεις, φταίει η οικονομική ανέχεια, και άλλοι παρόμοιοι παράγοντες.
Συμφωνώ με όλα αυτά, αλλά κρύπτεται ο ηθικός αυτουργός (ίσως και καθοδηγητής). Επί πολλά χρόνια, οι χώρες της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, είχαν μοναδικό πρόβλημα το Παλαιστινιακό. Από την στιγμή που άρχισε η εφαρμογή της κατάτμησης των κρατών (και έχω γράψει πολλές φορές, αλλού με βόμβες, αλλού με το χρηματοπιστωτικό σύστημα - είναι γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει μόνο οικονομικά προβλήματα) άρχισε και η άλωση της ευρωπαϊκής ηπείρου από Ασιάτες και Αφρικανούς μουσουλμάνους.
Εχθές, ο κ. Τσίπρας απηύθυνε έκκληση προς την Ευρώπη. Όλο σχεδόν το κείμενο είναι γεμάτο από παραινέσεις πώς να αντιμετωπιστεί το ανθρωπιστικό πρόβλημα. Για διαχείριση της μετανάστευσης στη Μεσόγειο μιλάει. Υπάρχει και μια μικρή παράγραφος -«για νάχουμε να λέμε», θα υποστήριζε κάποιος- όπου ο κ. Τσίπρας προτείνει: γ) Ανάληψη διπλωματικών πρωτοβουλιών για ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων στη Συρία, στο Ιράκ και στη Λιβύη, καθώς και για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του Τζιχαντισμού.
Στα σοβαρά υπάρχει πολιτικός στην υφήλιο που να πιστεύει πως οι κρίσεις σε Ασία και Ανατολή θα λυθούν με «διπλωματικές πρωτοβουλίες για ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων»; Είναι βέβαιο πως ούτε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας το πιστεύει. Άλλωστε, στο μακροσκελές κείμενό του, μόνον αυτές οι τρεις γραμμές ξεχωρίζουν, από το όλο κείμενο που μιλάει για «διαχείριση των μεταναστών».
Το ίδιο αντικείμενο είχε και το κυβερνητικό συμβούλιο που έγινε στην Αθήνα. Πώς να διαχειριστεί η ελληνική κυβέρνηση τους λαθρομετανάστες και όχι πώς να αποτρέψει την είσοδό τους στο ελληνικό έδαφος (άλλωστε η κα. Χριστοδουλοπούλου, τους προσκάλεσε όλους).
Δυστυχώς, τα καθεστωτικά Μέσα αποφεύγουν να ενημερώσουν τους λαούς, τι ακριβώς συμβαίνει. Ποιος άραγε γνωρίζει γιατί έγινε η ένοπλη επέμβαση των Γάλλων στο Μάλι (το «Γαλλικό Σουδάν», κατά την εποχή της εμφανούς αποικιοκρατίας); Ποιος γνωρίζει, πώς ενισχύθηκαν οι ισλαμιστές για να κτυπήσουν τους Τουαρέγκ, που δεν ήθελαν ο ορυκτός πλούτος της χώρας να πάει σε γαλλικά χέρια;
Πολλά παρόμοια περιστατικά επιβεβαιώνουν την χρησιμοποίηση των τζιχαντιστών ως «εργαλείο» των ισχυρών να καθυποτάξουν πλήρως τα κράτη όπου γης.Όπως θα κάνουν και για την Ρωσία σε λίγο. Αλλά, δεν είναι μόνον εισαγόμενος ο κίνδυνος των φανατικών ισλαμιστών για την Ευρώπη. Είναι και προϊόν ευρωπαϊκής παραγωγής. Το βλέπουμε στην Γαλλία και Βρετανία, κυρίως, όπου μουσουλμάνοι τρίτης γενιάς συνιστούν σοβαρή απειλή.
Το λιγότερο είναι ευφάνταστοι όσοι πιστεύουν ότι Ασιάτες και Αφρικανοί μπορούν ή θέλουν να ενσωματωθούν στις δυτικές κοινωνίες. Αλλά, και όσοι από αυτούς το επιθυμούν, υπάρχουν οι ακραίοι γείτονές τους -συνήθως ιμάμηδες- οι οποίοι τους παρακινούν σε ακραίες συμπεριφορές.
Στην Γαλλία είχε διοργανωθεί δημόσια συζήτηση αυτού του θέματος. Ένας από τους συμμετέχοντες -ο δικηγόρος και δημοσιολόγος, πρόεδρος και ιδρυτής της οργάνωσης «Οι Δικηγόροι χωρίς Σύνορα», κ. Ζιλ Ουίλιαμ Γκολντναντέλ-, δήλωσε ότι το πρόβλημα αυτό είχε αρχίσει να ωριμάζει από καιρό, αλλά μέχρι τώρα αποσιωπάτο ολοκληρωτικώς. Ο κ. Γκολντναντέλ έχει τις δικές του εξηγήσεις των λόγων της αποσιώπησης αυτού του θέματος: «Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και το Ολοκαύτωμα προκάλεσαν σύγχυση στα δυτικά μυαλά, δεδομένου ότι αυτά τα εγκλήματα διαπράχθηκαν από τους λευκούς ανθρώπους στο όνομα της λευκής φυλής. » Ως αποτέλεσμα, όλα αυτά έχουν προκαλέσει στον δυτικό άνθρωπο κάτι τύπου μίσους για τον εαυτό του και άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία φαινομένου, το οποίο ο Γκολντναντέλ ονομάζει «άρρωστη αγάπη για τις διαφορές».
Ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι η έννοια της ευρωπαϊκής πολυπολιτισμικότητας ευθύς εξαρχής ήταν ειδικό εμπορικό σχέδιο. Στην ουσία γινόταν λόγος για κάποια συμφωνία με τους μετανάστες που καλούνταν να γεμίσουν τις άδειες θέσεις εργασίας. Σε αντάλλαγμα για τη νομιμοφροσύνη τους, τους επέτρεπαν να διατηρήσουν την νοοτροπία τους, τα έθιμα και τις τελετουργικές τους παραδόσεις. Μόνο που οι μετανάστες εξακολουθούν να βλέπουν τους εργοδότες τους «καταπιεστές» και «εκμεταλλευτές» και πολλές φορές όχι αδίκως.
Οι πολιτικοί της Ευρώπης (και όχι μόνο αυτοί) χρειάζεται, προφανώς να κάνουν ουσιαστικές διορθώσεις στην μεταναστευτική τους πολιτική, και να πάρουν το θάρρος να πουν «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη». Εξάλλου, ακριβώς αυτό το πρώτο βήμα, απ’ ότι φαίνεται, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους Ευρωπαίους πολιτικούς. Αλλά απαραίτητο.
Ο Μακεδών
