Κριτική συνολικά στο πολιτικό σύστημα και προειδοποιήσεις ότι το φάσμα της πτώχευσης δεν έχει απομακρυνθεί απηύθυνε ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δ. Δασκαλόπουλος από το βήμα της γενικής συνέλευσης του Συνδέ
Κριτική συνολικά στο πολιτικό σύστημα και προειδοποιήσεις ότι το φάσμα της πτώχευσης δεν έχει απομακρυνθεί απηύθυνε ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δ. Δασκαλόπουλος από το βήμα της απογευματινής, ανοιχτής συνεδρίασης της γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου.
Ο κ. Δασκαλόπουλος χαρακτήρισε τα κόμματα του μεταπολιτευτικού σκηνικού «διαπλεκόμενα με το κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο της Μεταπολίτευσης, είτε οργανικά είτε ιδεολογικά» και υποστήριξε ότι «είναι προφανής σήμερα η απροθυμία όλων των κομμάτων να κόψουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται», γιατί «αισθάνονται ότι η συρρίκνωση του Κράτους και η ανεμπόδιστη ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και οικονομίας θα συρρίκνωνε την εξουσία τους -άρα και τα προνόμιά τους».
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ έθεσε το ερώτημα αν είναι σε θέση ένα κρατικοδίαιτο πολιτικό σύστημα να αποκρατικοποιήσει την οικονομία και την κοινωνία και προέβλεψε ότι «αν το πολιτικό μας σύστημα δει το πακέτο στήριξης σαν ένα μέσο για να συντηρήσει το Κράτος της Μεταπολίτευσης, δεν θα μπορέσει να ελέγξει την κρίση - με αποτέλεσμα να γίνει και το ίδιο θύμα της. Με άλλα λόγια, το πολιτικό σύστημα καλείται να υπερβεί τον εαυτό του. Αν δεν αλλάξει, θα ξεπεραστεί». Συνέχισε λέγοντας ότι οι νεότερες παραγωγικές δυνάμεις είναι οι μόνες που μπορούν να κινητοποιήσουν την ελληνική κοινωνία, να ανακαινίσουν ριζικά την παραγωγική μηχανή, ότι «η επιχειρηματική γνώση και τόλμη, το δημιουργικό δαιμόνιο του Έλληνα μπορεί ακόμη να μας εκπλήξει» και ότι «πολιτικά αυτό είναι το μοναδικό βιώσιμο στοίχημα με τις εξελίξεις που εγκυμονεί το μέλλον».
Αναφερόμενος στα οικονομικά, είπε ότι «τίποτα δεν έχει ακόμα κριθεί, το φάσμα της πτώχευσης δεν έχει ακόμη απομακρυνθεί», προέβλεψε ότι τα επόμενα δύο χρόνια θα είναι δύσκολα και κρίσιμα αλλά και ότι: «Το βιοτικό μας επίπεδο θα υποστεί αισθητή μείωση, τουλάχιστον για μία πενταετία και αυτό με την προϋπόθεση πως θα παραμείνουμε στο ευρώ. Τυχόν εθνικά υπερήφανη επιστροφή στο λείψανο της δραχμής θα σήμαινε φτώχεια και εξαθλίωση για όλη την κοινωνία».
Ο κ. Δασκαλόπουλος ανέφερε ότι «η ευθύνη για το κατάντημα του τόπου είναι συλλογική», καθώς «η ενοχή των άλλων δεν αθωώνει κανένα μας». Διαχώρισε όμως την ευθύνη του απλού πολίτη (είναι, όπως είπε, ο ηθικός αυτουργός και γίνεται θύμα των επιλογών του) από την ευθύνη του ιδιοτελή υπουργού ή βουλευτή, που είναι ο φυσικός αυτουργός. Μίλησε για συνδικαλιστικά, μιντιακά και οικονομικά συμφέροντα που μάχονται -φανατικά ή υπόγεια- να αποτρέψουν την αναπόφευκτη συρρίκνωση του Κράτους. «Είναι τα ίδια συμφέροντα που τα τελευταία 35 χρόνια εξέθρεψαν την κούφια ανάπτυξη και τη στρεβλή αναδιανομή, μέχρι που μας κατάντησαν επαίτες των αγορών και των εταίρων μας στην Ευρώπη», είπε.
Δεν αρνήθηκε επίσης ευθύνες του επιχειρηματικού κόσμου, λέγοντας ότι ούτε στο πεδίο της επιχειρηματικότητας είναι όλα αγγελικά πλασμένα και ότι υπήρξαν και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, επιχειρηματίες του κομματικού δικαίου και επιχειρηματίες που νεμήθηκαν δημόσιους πόρους, χωρίς να αποδώσουν κοινωνικό μέρισμα.
Τόνισε, τέλος, ότι «υπάρχει ελπίδα» με τρεις κρίσιμες όσο και στοιχειώδεις προϋποθέσεις: την κατάλυση του πελατειακού Κράτους, την υλοποίηση ριζικών θεσμικών αλλαγών και τη θεμελίωση νέων συνθηκών ανάπτυξης.
Ο κ. Δασκαλόπουλος χαρακτήρισε τα κόμματα του μεταπολιτευτικού σκηνικού «διαπλεκόμενα με το κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο της Μεταπολίτευσης, είτε οργανικά είτε ιδεολογικά» και υποστήριξε ότι «είναι προφανής σήμερα η απροθυμία όλων των κομμάτων να κόψουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται», γιατί «αισθάνονται ότι η συρρίκνωση του Κράτους και η ανεμπόδιστη ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και οικονομίας θα συρρίκνωνε την εξουσία τους -άρα και τα προνόμιά τους».
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ έθεσε το ερώτημα αν είναι σε θέση ένα κρατικοδίαιτο πολιτικό σύστημα να αποκρατικοποιήσει την οικονομία και την κοινωνία και προέβλεψε ότι «αν το πολιτικό μας σύστημα δει το πακέτο στήριξης σαν ένα μέσο για να συντηρήσει το Κράτος της Μεταπολίτευσης, δεν θα μπορέσει να ελέγξει την κρίση - με αποτέλεσμα να γίνει και το ίδιο θύμα της. Με άλλα λόγια, το πολιτικό σύστημα καλείται να υπερβεί τον εαυτό του. Αν δεν αλλάξει, θα ξεπεραστεί». Συνέχισε λέγοντας ότι οι νεότερες παραγωγικές δυνάμεις είναι οι μόνες που μπορούν να κινητοποιήσουν την ελληνική κοινωνία, να ανακαινίσουν ριζικά την παραγωγική μηχανή, ότι «η επιχειρηματική γνώση και τόλμη, το δημιουργικό δαιμόνιο του Έλληνα μπορεί ακόμη να μας εκπλήξει» και ότι «πολιτικά αυτό είναι το μοναδικό βιώσιμο στοίχημα με τις εξελίξεις που εγκυμονεί το μέλλον».
Αναφερόμενος στα οικονομικά, είπε ότι «τίποτα δεν έχει ακόμα κριθεί, το φάσμα της πτώχευσης δεν έχει ακόμη απομακρυνθεί», προέβλεψε ότι τα επόμενα δύο χρόνια θα είναι δύσκολα και κρίσιμα αλλά και ότι: «Το βιοτικό μας επίπεδο θα υποστεί αισθητή μείωση, τουλάχιστον για μία πενταετία και αυτό με την προϋπόθεση πως θα παραμείνουμε στο ευρώ. Τυχόν εθνικά υπερήφανη επιστροφή στο λείψανο της δραχμής θα σήμαινε φτώχεια και εξαθλίωση για όλη την κοινωνία».
Ο κ. Δασκαλόπουλος ανέφερε ότι «η ευθύνη για το κατάντημα του τόπου είναι συλλογική», καθώς «η ενοχή των άλλων δεν αθωώνει κανένα μας». Διαχώρισε όμως την ευθύνη του απλού πολίτη (είναι, όπως είπε, ο ηθικός αυτουργός και γίνεται θύμα των επιλογών του) από την ευθύνη του ιδιοτελή υπουργού ή βουλευτή, που είναι ο φυσικός αυτουργός. Μίλησε για συνδικαλιστικά, μιντιακά και οικονομικά συμφέροντα που μάχονται -φανατικά ή υπόγεια- να αποτρέψουν την αναπόφευκτη συρρίκνωση του Κράτους. «Είναι τα ίδια συμφέροντα που τα τελευταία 35 χρόνια εξέθρεψαν την κούφια ανάπτυξη και τη στρεβλή αναδιανομή, μέχρι που μας κατάντησαν επαίτες των αγορών και των εταίρων μας στην Ευρώπη», είπε.
Δεν αρνήθηκε επίσης ευθύνες του επιχειρηματικού κόσμου, λέγοντας ότι ούτε στο πεδίο της επιχειρηματικότητας είναι όλα αγγελικά πλασμένα και ότι υπήρξαν και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, επιχειρηματίες του κομματικού δικαίου και επιχειρηματίες που νεμήθηκαν δημόσιους πόρους, χωρίς να αποδώσουν κοινωνικό μέρισμα.
Τόνισε, τέλος, ότι «υπάρχει ελπίδα» με τρεις κρίσιμες όσο και στοιχειώδεις προϋποθέσεις: την κατάλυση του πελατειακού Κράτους, την υλοποίηση ριζικών θεσμικών αλλαγών και τη θεμελίωση νέων συνθηκών ανάπτυξης.
