του Δημήτρη Νικολαΐδη*
Ήμασταν κι εμείς εκεί, ήμασταν κι εμείς στον τόπο του εγκλήματος της δημοσιογραφίας και της δημοκρατίας. Περπατήσαμε κι εμείς με τους χιλιάδες πολίτες στην πόλη του Παρισιού που δεν θέλουν βία και τρομοκρατία, που θέλουν να σχολιάζουν τα πράγματα όπως είναι και όπως αυτοί τα βλέπουν και τα καταλαβαίνουν και ΟΧΙ όπως θέλουν κάποιοι να καταλαβαίνουμε.
Το ενάμισι εκατομμύριο ήταν λίγο, μπροστά σε όλους αυτούς που εδώ και τόσες ημέρες περνάει από τον τόπο του εγκλήματος της «σκιτσογραφίας» και αφήνει ένα λουλούδι ή ένα μολύβι ή την σκέψη του για όλους αυτούς τους επαναστάτες σκιτσογράφους.
Η ελευθερία της σκέψης δεν σταματάει ποτέ και δεν φοβάται τίποτα και κανένα, στο Παρίσι, στην πόλη του φωτός, μόνο φως βλέπεις όπου κι αν πας και όπου κι αν σταθείς και εκεί που λες τα είδα όλα, στην στροφή εκεί στη γωνία βλέπεις ή ακούς κάτι νέο και διαφορετικό, κάτι άλλο από αυτό που ξέρεις ή σου μάθανε να ξέρεις, βλέπεις και ακούς τους μαύρους με τους λευκούς να μιλάνε και να κάθονται δίπλα – δίπλα. Τους κίτρινους με τους μιγάδες να τρώνε ή φλερτάρουν αντάμα… αυτό είναι το Παρίσι, της τέχνης, της ελευθερίας, του προοδευτισμού και της παράδοσης.
Δυστυχώς για τους έχοντες την κουτάλα και τη θέση, το πενάκι του σκιτσογράφου όταν τους σχολιάζει θέλουν να το σπάσουν, να το κάνουν θρύψαλα, χίλια κομμάτια. Δεν ξέρουν όμως ότι από τα χιλιάδες αυτά κομμάτια, γεννιούνται εκατομμύρια πενάκια για να συνεχίσουν το έργο των καλλιτεχνών που χάθηκαν…
*Ο Δημήτρης Νικολαΐδης είναι σκιτσογράφος
