Η παρούσα έντονη κλιμάκωση του κρατικού δανεισμού στις ανεπτυγμένες οικονομίες δημιουργεί «εν δυνάμει πρόβλημα» της διεθνούς οικονομίας, αν και αυτή φέτος παρουσιάζεται καλύτερη της περυσινής.
Η παρούσα έντονη κλιμάκωση του κρατικού δανεισμού στις ανεπτυγμένες εντούτοις οικονομίες δημιουργεί «εν δυνάμει πρόβλημα» της διεθνούς οικονομίας, αν και αυτή φέτος παρουσιάζεται καλύτερη της περυσινής, αποφάνθηκε σήμερα στην εξαμηνιαία μελέτη του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), με θέμα της τη «σταθερότητα του διεθνούς χρηματο-οικονομικού συστήματος».
Απομακρύνονται τώρα οι κίνδυνοι που απορρέουν από την κάθετη πτώση στα χρηματιστήρια και από τον υφεσιακό κύκλο της διεθνούς οικονομίας, όμως αυτή τώρα αντιμετωπίζει κινδύνους από την υπερχρέωση των ανεπτυγμένων οικονομιών, υπογράμμισε το ΔΝΤ.
Ειδικά για την G7, δηλαδή το ύψος του συνολικού χρέους των επτά πλουσιότερων κρατών, επισημαίνεται ότι «το συνολικό τωρινό τους εξωτερικό χρέος είναι το υψηλότερο από εκείνο του 1950».
Υπερτονίζεται στη μελέτη «ο μεταδοτικός χαρακτήρας» για τις γειτονικές οικονομίες της υπερχρέωσης. «Έχει ξεπεράσει τα όριά της και θα πρέπει πλέον να θεωρείται εξαντλημένη η οικονομική στήριξη από το δημόσιο των εθνικών οικονομιών, αποφαίνεται το ΔΝΤ.
«Τώρα, προέχει να παταχθούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα» σταδιακά, πλην με αποφασικστικότητα, προτείνεται ευθέως στις κυβερνήσεις των κρατών μελών του ΔΝΤ.
Από την άποψη της σταθερότητας του χρηματο-οικονομικού συστήματος, ο κίνδυνος από την εκτόξευση των χρεών των βασικών οικονομιών στον πλανήτη είναι μεγάλος και παρατείνει το πρόβλημα στο χρηματο-πιστωτικό σύστημα, που το χαρακτηρίζει «ο μαρασμός», επισημαίνεται περαιτέρω.
Για τον τραπεζικό τομέα
Στη μελέτη, καθόλου τυχαία, μειώνεται «το κόστος» για το χρηματο-πιστωτικό, από την πρωτόγνωρη μεταπολεμικά οικονομική κρίση διεθνώς, αποτιμώμενο τώρα πλέον στα 2.300 δισ. δολάρια, από 2.800 δισ. δολάρια στην προγενέστερη έκθεση.
Τονίζεται ότι πρόκειται για μία προσωρινή εκτίμηση. Γενικόλογα αναφέρεται ότι «ο ιδιωτικός τομέας συμπεριφέρεται ήδη καλύτερα» του δημόσιου τομέα στο πλαίσιο της άτολμης ανάκαμψης της διεθνούς οικονομίας.
Ως «κόστος», νοείται η συνολική υποτίμηση των τραπεζικών διαθεσίμων από τις ζημιογόνες χρήσεις των τραπεζών στην Ασία, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ--από το καλοκαίρι του 2007 έως και σήμερα.
Τέλος, περιγράφεται στη σημαντική αυτή μελέτη η γενικευμένη ροή επενδυτικών κεφαλαίων από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ προς την Ασία-Κίνα και αλλού-η οποία διοργανώνεται «από απογοητευμένους από τον άτολμο ρυθμό ανάπτυξης στις δικές τους οικονομίες επενδυτών».
Απομακρύνονται τώρα οι κίνδυνοι που απορρέουν από την κάθετη πτώση στα χρηματιστήρια και από τον υφεσιακό κύκλο της διεθνούς οικονομίας, όμως αυτή τώρα αντιμετωπίζει κινδύνους από την υπερχρέωση των ανεπτυγμένων οικονομιών, υπογράμμισε το ΔΝΤ.
Ειδικά για την G7, δηλαδή το ύψος του συνολικού χρέους των επτά πλουσιότερων κρατών, επισημαίνεται ότι «το συνολικό τωρινό τους εξωτερικό χρέος είναι το υψηλότερο από εκείνο του 1950».
Υπερτονίζεται στη μελέτη «ο μεταδοτικός χαρακτήρας» για τις γειτονικές οικονομίες της υπερχρέωσης. «Έχει ξεπεράσει τα όριά της και θα πρέπει πλέον να θεωρείται εξαντλημένη η οικονομική στήριξη από το δημόσιο των εθνικών οικονομιών, αποφαίνεται το ΔΝΤ.
«Τώρα, προέχει να παταχθούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα» σταδιακά, πλην με αποφασικστικότητα, προτείνεται ευθέως στις κυβερνήσεις των κρατών μελών του ΔΝΤ.
Από την άποψη της σταθερότητας του χρηματο-οικονομικού συστήματος, ο κίνδυνος από την εκτόξευση των χρεών των βασικών οικονομιών στον πλανήτη είναι μεγάλος και παρατείνει το πρόβλημα στο χρηματο-πιστωτικό σύστημα, που το χαρακτηρίζει «ο μαρασμός», επισημαίνεται περαιτέρω.
Για τον τραπεζικό τομέα
Στη μελέτη, καθόλου τυχαία, μειώνεται «το κόστος» για το χρηματο-πιστωτικό, από την πρωτόγνωρη μεταπολεμικά οικονομική κρίση διεθνώς, αποτιμώμενο τώρα πλέον στα 2.300 δισ. δολάρια, από 2.800 δισ. δολάρια στην προγενέστερη έκθεση.
Τονίζεται ότι πρόκειται για μία προσωρινή εκτίμηση. Γενικόλογα αναφέρεται ότι «ο ιδιωτικός τομέας συμπεριφέρεται ήδη καλύτερα» του δημόσιου τομέα στο πλαίσιο της άτολμης ανάκαμψης της διεθνούς οικονομίας.
Ως «κόστος», νοείται η συνολική υποτίμηση των τραπεζικών διαθεσίμων από τις ζημιογόνες χρήσεις των τραπεζών στην Ασία, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ--από το καλοκαίρι του 2007 έως και σήμερα.
Τέλος, περιγράφεται στη σημαντική αυτή μελέτη η γενικευμένη ροή επενδυτικών κεφαλαίων από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ προς την Ασία-Κίνα και αλλού-η οποία διοργανώνεται «από απογοητευμένους από τον άτολμο ρυθμό ανάπτυξης στις δικές τους οικονομίες επενδυτών».
