Στις δημοσκοπήσεις συνηθίζουμε να προσέχουμε τα πιθανά ποσοστά των κομμάτων και ελάχιστη σημασία δίνουμε στις απαντήσεις άλλων ερωτημάτων. Όμως, θεωρώ πως το σημαντικότερο αίτημα που προκύπτει από όλες τις δημοσκοπήσεις, και όχι μόνον του τελευταίου χρονικού διαστήματος, είναι η κατάρτιση πολυκομματικής κυβέρνησης.
Μάλιστα δε, μεγάλο είναι το ποσοστό των απαντήσεων, που κάνουν λόγο για συγκυβέρνηση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με προφανές κίνητρο να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων και παραλείψεών τους τα δύο κόμματα εξουσίας, και να πάψουν την εκατέρωθεν ανάρμοστη, σε πολιτισμένο λαό, εκτόξευση ύβρεων και αναπόδεικτων κατηγοριών.
Είναι δε απαράδεκτο, αυτό το οποίο συμβαίνει μόνον στην Ελλάδα. Να μη μπορούν να συμφωνήσουν τα κυβερνητικά με τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, ούτε και στο ελάχιστο, ενώ την ίδια στιγμή, σε όλες τις χώρες που πλήττονται από τα προγράμματα ύφεσης (Κύπρο, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) κυβέρνηση και αντιπολίτευση αγωνίζονται από κοινού, με βάση τα κύρια σημεία ενός προγράμματος, και ας έχουν διαφωνίες στην τακτική και τις μεθόδους.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ότι στην Ελλάδα η μια πλευρά μόνον γνωρίζει την αλήθεια, ενώ η αντίπαλη δεν έχει την ικανότητα; Ότι μόνον στους μεν υπάρχουν πατριώτες, ενώ στους δε, μαζεύτηκαν όλοι οι προδότες; Ότι η κοινωνική ευαισθησία αγγίζει μια παράταξη, ενώ στην άλλη υπάρχει αναισθησία και απανθρωπιά; Ότι από εδώ υπάρχουν τα όργανα «σκοτεινών» δυνάμεων, ενώ στους απέναντι συγκεντρώθηκαν μόνον οι αδιάφθοροι;
Είναι ντροπή για τον πολιτικό κόσμο που προσπαθεί με τέτοιους είδους «επιχειρήματα» να προσελκύσει ψηφοφόρους. Αντί ειλικρινούς παράθεσης επιχειρημάτων, έχουμε ανταλλαγή ύβρεων. Αντί συγκεκριμένων τοποθετήσεων, πλήθος απόψεων σε κάθε πλευρά, αλληλοσυγκρουομένων.
Είναι αδύνατο, όποιο κόμμα επιλέξει ο λαός να κυβερνήσει τον τόπο, να μπορέσει να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση, επειδή δεν θα έχει απέναντί του εποικοδομητική αντιπολίτευση, αλλ’ ούτε το ίδιο θα θελήσει να υιοθετήσει τις ενδεχόμενες ορθές απόψεις της, και αντ’ αυτού θα έχουμε διψασμένους για εξουσία, άλλους να την διατηρήσουν, άλλους να την καταλάβουν.
Κι αυτό όχι μόνον στα υψηλά κλιμάκια. Αλλά στο σύνολο του δημόσιου βίου, όπου τα κόμματα δημιούργησαν πλήθος φορέων και επιτροπών -για να βολέψουν, συνήθως, τους κομματικούς φίλους τους- ώστε πρέπει να ανευρεθούν 6.500 Έλληνες, ικανοί, έντιμοι, γνώστες του θέματος, αλλά ταυτοχρόνως και πιστοί στο κόμμα, για να επανδρώσουν Οργανισμούς και εν γένει Δημόσιους Φορείς. Αυτού του είδους τα στελέχη θα επιλεγούν, ή τα πρόσωπα από τα κομματικά γραφεία, χωρίς τα απαιτούμενα προσόντα; Και τι είδους διοίκηση θα ασκήσουν;
Δεν πάει άλλο. Δεν μπορεί να συνεχιστεί ο κλεφτοπόλεμος των κομμάτων με λάφυρο την εξουσία. Απεναντίας, πρέπει να αποδείξουν ότι η εξουσία δεν αποτελεί τον σκοπό, αλλά το μέσον για υλοποίηση του σκοπού, που δεν είναι άλλος από την υπηρέτηση των πολιτών. Έχουν χρέος επομένως, να βρουν κοινό τόπο συμφωνίας ώστε να απευθύνονται από κοινού στους δανειστές, επαυξάνοντας την δύναμη των επιχειρημάτων μας.
Στο κάτω-κάτω, επί πολλές δεκαετίες υπήρχε κύριο σύνθημα από αντιπολιτευόμενα κόμματα για «ανόθευτη αναλογική» και «όχι μονοκομματικές κυβερνήσεις». Καιρός να συμβεί, αφού άλλωστε αποτελεί καθολικό αίτημα του εκλογικού σώματος, όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις.
Ο Μακεδών
