Υποχείριο των κοινοτικών διαθέσεων η χώρα για τους επόμενους 24 μήνες, λόγω της οικονομικής της κατάρρευσης.
Θα πρέπει να θεωρείται οριστικό. Η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να αποκτήσει «πρόσωπο» στις αγορές νωρίτερα από το 2012. Έως τότε, θα εξαρτάται απόλυτα, ως προς τη βιωσιμότητά της από τη στήριξη που θα της παρέχουν από κοινού Ευρωζώνη και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).
Κοινή είναι η παραπάνω αντίληψη στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, ενώ το γεγονός ότι ο ίδιος ο επικεφαλής του κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου το παραδέχθηκε δημοσίως δεν συνιστά τίποτα άλλο παρά μια απλή, επιπλέον, επιβεβαίωση. Πρακτικά, όμως, τι συνεπάγεται αυτή η εξέλιξη; Κατ’ αρχήν, κάθε φορά που τους επόμενους 18 με 24 μήνες θα υπάρχουν λήξεις ομολογιακών δανείων, η χώρα μας θα αναγκάζεται να προστρέχει στο αποθεματικό ταμείο των ΕΕ και ΔΝΤ, για να βρει τα απαραίτητα κεφάλαια να τις καλύψει.
Σε διαφορετική περίπτωση θα κινδυνεύει συνεχώς με πτώχευση, αφού άλλη δυνατότητα εξεύρεσης κεφαλαίων δεν έχει. Όμως το γεγονός αυτό συνεπάγεται κι ότι η χώρα μας θα είναι πάντα υποχείριο των διαθέσεων στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον, υπό την έννοια ότι θα υποχρεώνεται να λάβει το πράσινο φως κι από τα δύο παραπάνω κέντρα αποφάσεων κάθε φορά που θέλει να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία. Ουσιαστικά, αυτό για το οποίο συζητάμε εν προκειμένω είναι για απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Γιατί κι αυτόν ακόμα τον προϋπολογισμό θα πρέπει να τον εγκρίνει η Κομισιόν για να φτάσει στη Βουλή.
Κοινή είναι η παραπάνω αντίληψη στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, ενώ το γεγονός ότι ο ίδιος ο επικεφαλής του κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου το παραδέχθηκε δημοσίως δεν συνιστά τίποτα άλλο παρά μια απλή, επιπλέον, επιβεβαίωση. Πρακτικά, όμως, τι συνεπάγεται αυτή η εξέλιξη; Κατ’ αρχήν, κάθε φορά που τους επόμενους 18 με 24 μήνες θα υπάρχουν λήξεις ομολογιακών δανείων, η χώρα μας θα αναγκάζεται να προστρέχει στο αποθεματικό ταμείο των ΕΕ και ΔΝΤ, για να βρει τα απαραίτητα κεφάλαια να τις καλύψει.
Σε διαφορετική περίπτωση θα κινδυνεύει συνεχώς με πτώχευση, αφού άλλη δυνατότητα εξεύρεσης κεφαλαίων δεν έχει. Όμως το γεγονός αυτό συνεπάγεται κι ότι η χώρα μας θα είναι πάντα υποχείριο των διαθέσεων στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον, υπό την έννοια ότι θα υποχρεώνεται να λάβει το πράσινο φως κι από τα δύο παραπάνω κέντρα αποφάσεων κάθε φορά που θέλει να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία. Ουσιαστικά, αυτό για το οποίο συζητάμε εν προκειμένω είναι για απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Γιατί κι αυτόν ακόμα τον προϋπολογισμό θα πρέπει να τον εγκρίνει η Κομισιόν για να φτάσει στη Βουλή.
