Τα δύο φλέγοντα νομοσχέδια κατάφεραν να αναδείξουν μια σοβαρή αντιπολιτευτική φωνή, αν και αυτή δεν αρθρώθηκε ούτε από την Αριστερά, ούτε από τη Δεξιά, αλλά από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
του Φώτη Λώλα
lolas@voria.gr
Τα δύο φλέγοντα νομοσχέδια για το νέο ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις κατάφεραν να αναδείξουν μια σοβαρή αντιπολιτευτική φωνή, αν και αυτή δεν αρθρώθηκε ούτε από την Αριστερά, ούτε από τη Δεξιά, αλλά από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Την ώρα που η Αριστερά κλείνει λιμάνια εν μέσω τουριστικής περιόδου και η Δεξιά ψάχνει την ταυτότητά της, δύο Κοινοβουλευτικοί Τομείς Εργασίας του ΠΑΣΟΚ κατάφεραν να προκαλέσουν σε δύο ημέρες μεγαλύτερο πολιτικό πονοκέφαλο στην κυβέρνηση, από αυτόν που της έχει προκαλέσει τους τελευταίους εννιά μήνες η αντιπολίτευση.
Είναι μάλλον τραγελαφικό και ιδιαίτερα ανησυχητικό για την εικόνα των κομμάτων, σε δύο νομοσχέδια τα οποία είναι τουλάχιστον σκληρά για τους πολίτες, σοβαρή κριτική και διεκδικήσεις- χωρίς κραυγές- να ασκούν οι ΚΤΕ.
Το ακόμη εντυπωσιακότερο είναι ότι η φωνή αυτή δεν ακούστηκε απλά, αλλά έκανε τον Ανδρέα Λοβέρδο να υπαναχωρήσει και να προχωρήσει σε κάποιες αλλαγές στο ασφαλιστικό. Πέρα όμως από τις υποχωρήσεις και τους προβληματισμούς φαίνεται να ξύπνησε και τη «συνείδηση» του υπουργού Εργασίας, ο οποίος φημολογείται ότι όχι μόνο έφτασε στο σημείο να σκέφτεται την παραίτηση, αλλά την υπέβαλε και στον πρωθυπουργό.
Δεν ήταν όμως μόνο ο κ. Λοβέρδος που ήρθε αντιμέτωπος με την ιδιότυπη αυτή φωνή, αφού, μόλις μια ημέρα αργότερα, ήρθε η σειρά του Γιώργου Παπακωνσταντίνου να ακούσει τις έντονες αντιρρήσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες του έδειξαν με τον πιο καταφανή τρόπο ότι δεν είναι ο πλέον δημοφιλής υπουργός το τελευταίο διάστημα.
Ωστόσο, αν και τα δύο νομοσχέδια στάθηκαν ικανά να αναδείξουν μια δύναμη απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, ανέδειξαν με τον πλέον προφανή τρόπο το τεράστιο έλλειμμα εξουσίας και αποφασιστικότητας στους κύκλους του κυβερνώντος κόμματος.
Εν προκειμένω ο υπουργός Εργασίας διαμορφώνει το νέο ασφαλιστικό εδώ και αρκετούς μήνες και τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα μόνο κολακευτικά δεν είναι για το πρόσωπό του, αφού όχι μόνο δεν έμοιαζε συνειδητοποιημένος και συγκροτημένος ως προς τη διεκπεραίωση του έργου που έχει αναλάβει, αλλά έδειχνε να πελαγοδρομεί.
Οι διαρροές από το κυβερνητικό στρατόπεδο διαδέχονταν η μία την άλλη ως προς τις αλλαγές στο νομοσχέδιο, εντούτοις ο σκοπός ήταν προφανής και η μέθοδος ήδη δοκιμασμένη: Η δημιουργία αναμονής για δυσμενέστερα μέτρα από αυτά που ήταν ήδη προαποφασισμένα.
Η εν λόγω μέθοδος ναι μεν απέδωσε τον Μάρτιο στην ψυχολογία των πολιτών, ωστόσο η ανάδειξή της σε ευαγγέλιο κουράζει και είναι καταστροφική για την εικόνα αυτού που την χρησιμοποιεί από τη στιγμή που γίνεται αντιληπτή.
Δυστυχώς όμως τα κυβερνητικά στελέχη έχουν διαλέξει το δρόμο που θα ακολουθήσουν. Για ακόμη μια φορά επελέγη η ασφάλεια που προσφέρει ο εγκλεισμός σε μια γυάλα και η παραπλάνηση με κουτοπόνηρες και αναχρονιστικές τακτικές. Ας ελπίσουμε ότι ένα νομοσχέδιο στο μέλλον θα καταφέρει να αναδείξει και μια σοβαρή κυβέρνηση.
lolas@voria.gr
Τα δύο φλέγοντα νομοσχέδια για το νέο ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις κατάφεραν να αναδείξουν μια σοβαρή αντιπολιτευτική φωνή, αν και αυτή δεν αρθρώθηκε ούτε από την Αριστερά, ούτε από τη Δεξιά, αλλά από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Την ώρα που η Αριστερά κλείνει λιμάνια εν μέσω τουριστικής περιόδου και η Δεξιά ψάχνει την ταυτότητά της, δύο Κοινοβουλευτικοί Τομείς Εργασίας του ΠΑΣΟΚ κατάφεραν να προκαλέσουν σε δύο ημέρες μεγαλύτερο πολιτικό πονοκέφαλο στην κυβέρνηση, από αυτόν που της έχει προκαλέσει τους τελευταίους εννιά μήνες η αντιπολίτευση.
Είναι μάλλον τραγελαφικό και ιδιαίτερα ανησυχητικό για την εικόνα των κομμάτων, σε δύο νομοσχέδια τα οποία είναι τουλάχιστον σκληρά για τους πολίτες, σοβαρή κριτική και διεκδικήσεις- χωρίς κραυγές- να ασκούν οι ΚΤΕ.
Το ακόμη εντυπωσιακότερο είναι ότι η φωνή αυτή δεν ακούστηκε απλά, αλλά έκανε τον Ανδρέα Λοβέρδο να υπαναχωρήσει και να προχωρήσει σε κάποιες αλλαγές στο ασφαλιστικό. Πέρα όμως από τις υποχωρήσεις και τους προβληματισμούς φαίνεται να ξύπνησε και τη «συνείδηση» του υπουργού Εργασίας, ο οποίος φημολογείται ότι όχι μόνο έφτασε στο σημείο να σκέφτεται την παραίτηση, αλλά την υπέβαλε και στον πρωθυπουργό.
Δεν ήταν όμως μόνο ο κ. Λοβέρδος που ήρθε αντιμέτωπος με την ιδιότυπη αυτή φωνή, αφού, μόλις μια ημέρα αργότερα, ήρθε η σειρά του Γιώργου Παπακωνσταντίνου να ακούσει τις έντονες αντιρρήσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες του έδειξαν με τον πιο καταφανή τρόπο ότι δεν είναι ο πλέον δημοφιλής υπουργός το τελευταίο διάστημα.
Ωστόσο, αν και τα δύο νομοσχέδια στάθηκαν ικανά να αναδείξουν μια δύναμη απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, ανέδειξαν με τον πλέον προφανή τρόπο το τεράστιο έλλειμμα εξουσίας και αποφασιστικότητας στους κύκλους του κυβερνώντος κόμματος.
Εν προκειμένω ο υπουργός Εργασίας διαμορφώνει το νέο ασφαλιστικό εδώ και αρκετούς μήνες και τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα μόνο κολακευτικά δεν είναι για το πρόσωπό του, αφού όχι μόνο δεν έμοιαζε συνειδητοποιημένος και συγκροτημένος ως προς τη διεκπεραίωση του έργου που έχει αναλάβει, αλλά έδειχνε να πελαγοδρομεί.
Οι διαρροές από το κυβερνητικό στρατόπεδο διαδέχονταν η μία την άλλη ως προς τις αλλαγές στο νομοσχέδιο, εντούτοις ο σκοπός ήταν προφανής και η μέθοδος ήδη δοκιμασμένη: Η δημιουργία αναμονής για δυσμενέστερα μέτρα από αυτά που ήταν ήδη προαποφασισμένα.
Η εν λόγω μέθοδος ναι μεν απέδωσε τον Μάρτιο στην ψυχολογία των πολιτών, ωστόσο η ανάδειξή της σε ευαγγέλιο κουράζει και είναι καταστροφική για την εικόνα αυτού που την χρησιμοποιεί από τη στιγμή που γίνεται αντιληπτή.
Δυστυχώς όμως τα κυβερνητικά στελέχη έχουν διαλέξει το δρόμο που θα ακολουθήσουν. Για ακόμη μια φορά επελέγη η ασφάλεια που προσφέρει ο εγκλεισμός σε μια γυάλα και η παραπλάνηση με κουτοπόνηρες και αναχρονιστικές τακτικές. Ας ελπίσουμε ότι ένα νομοσχέδιο στο μέλλον θα καταφέρει να αναδείξει και μια σοβαρή κυβέρνηση.
