Άτυπη συμφωνία… πρόσκαιρης ηρεμίας τα «διαλομένα» «τριήμερά» μας. Πλέον μου θυμίζουν τα γνωστά…εννιάμερα. Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
melkar4@yahoo.gr
Ως εκ θαύματος, στις αργίες όλοι τα ξεχνάμε όλα. Τα χρέη στο δημόσιο (ή του δημοσίου τα χρέη), τις μίζες, τις εξεταστικές, τους πολιτικούς που μας «πρόδωσαν», τις δόσεις των στεγαστικών, τα νοσοκομεία όπου πεθαίνουν 4χρονα παιδιά αντί να σώζονται, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, το ΔΝΤ, τα αστρονομικά δάνεια του Παπακωνσταντίνου, την τιμή της βενζίνης και το αμφίβολο μέλλον της πατρίδας μας.
Γι΄ αυτά τα…ανησυχητικά υπάρχουν οι καθημερινές οι οποίες είναι «πειραγμένες» ούτως ή άλλως. Αντίθετα, τα τριήμερα δεν τα «χαλάμε»για κανέναν και τίποτε. Όταν, δε, η αργία αρχίζει Παρασκευή μεσημέρι και τελειώνει Δευτέρα πρωί δεν κουνιέται φύλλο, γιατί αυτές οι ώρες είναι «ιερές». Συμφωνία που σέβονται ακόμη και τα κεντρικά δελτία ειδήσεων (που μερικές φορές δεν έχουν το θεό τους). Τιμούν τη διεθνή επικαιρότητα όσο ποτέ, ανοίγοντας τους ορίζοντες του τηλεθεατή του τριήμερου (χωρίς tv δεν πάει πουθενά) για τα πυρηνικά του Ιράν, τις αεροπορικές τραγωδίες μακριά από δω, τα προγνωστικά του Μουντιάλ και τα έθιμα της Βραζιλίας…
Αυτό το deal πρόσκαιρης… ηρεμίας σέβονται πάνω απ όλα οι πολιτικοί, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι. Τα πρώτα ονόματα μιλούν στο διεθνή τύπο – για να μη μας ζαλίζουν και στις αργίες μας – ή στα κυριακάτικα φύλλα, προκειμένου να μας πείσουν ότι αυτοί δεν μοιάζουν με τους άλλους (κρίμα που οι άλλοι δεν τοποθετούνται σχετικώς).
Όμως, το κακό δεν είναι αυτό. Το κακό είναι ότι στις αργίες μη έχοντας δουλειά, αναγκαζόμαστε να σκεφθούμε και να κάνουμε ταμείο, ατομικό και συλλογικό. Έτσι αυτά τα «διαλομένα» τριήμερα, μου θυμίζουν τα γνωστά…εννιάμερα. Δηλαδή, μέρες σιωπής και περισυλλογής για τα όσα είχαμε και νομίζαμε ότι δεν θα τα χάσουμε ποτέ. Ανέσεις, δουλειές, υπερβολές, γούστα, κέφια και επιλογές. Γι΄ αυτό, να ζήσουμε να τα θυμόμαστε…
melkar4@yahoo.gr
Ως εκ θαύματος, στις αργίες όλοι τα ξεχνάμε όλα. Τα χρέη στο δημόσιο (ή του δημοσίου τα χρέη), τις μίζες, τις εξεταστικές, τους πολιτικούς που μας «πρόδωσαν», τις δόσεις των στεγαστικών, τα νοσοκομεία όπου πεθαίνουν 4χρονα παιδιά αντί να σώζονται, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, το ΔΝΤ, τα αστρονομικά δάνεια του Παπακωνσταντίνου, την τιμή της βενζίνης και το αμφίβολο μέλλον της πατρίδας μας.
Γι΄ αυτά τα…ανησυχητικά υπάρχουν οι καθημερινές οι οποίες είναι «πειραγμένες» ούτως ή άλλως. Αντίθετα, τα τριήμερα δεν τα «χαλάμε»για κανέναν και τίποτε. Όταν, δε, η αργία αρχίζει Παρασκευή μεσημέρι και τελειώνει Δευτέρα πρωί δεν κουνιέται φύλλο, γιατί αυτές οι ώρες είναι «ιερές». Συμφωνία που σέβονται ακόμη και τα κεντρικά δελτία ειδήσεων (που μερικές φορές δεν έχουν το θεό τους). Τιμούν τη διεθνή επικαιρότητα όσο ποτέ, ανοίγοντας τους ορίζοντες του τηλεθεατή του τριήμερου (χωρίς tv δεν πάει πουθενά) για τα πυρηνικά του Ιράν, τις αεροπορικές τραγωδίες μακριά από δω, τα προγνωστικά του Μουντιάλ και τα έθιμα της Βραζιλίας…
Αυτό το deal πρόσκαιρης… ηρεμίας σέβονται πάνω απ όλα οι πολιτικοί, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι. Τα πρώτα ονόματα μιλούν στο διεθνή τύπο – για να μη μας ζαλίζουν και στις αργίες μας – ή στα κυριακάτικα φύλλα, προκειμένου να μας πείσουν ότι αυτοί δεν μοιάζουν με τους άλλους (κρίμα που οι άλλοι δεν τοποθετούνται σχετικώς).
Όμως, το κακό δεν είναι αυτό. Το κακό είναι ότι στις αργίες μη έχοντας δουλειά, αναγκαζόμαστε να σκεφθούμε και να κάνουμε ταμείο, ατομικό και συλλογικό. Έτσι αυτά τα «διαλομένα» τριήμερα, μου θυμίζουν τα γνωστά…εννιάμερα. Δηλαδή, μέρες σιωπής και περισυλλογής για τα όσα είχαμε και νομίζαμε ότι δεν θα τα χάσουμε ποτέ. Ανέσεις, δουλειές, υπερβολές, γούστα, κέφια και επιλογές. Γι΄ αυτό, να ζήσουμε να τα θυμόμαστε…
