του Γιώργου Μητράκη
Ένας πολύπειρος –και παλαίμαχος πια- Έλληνας πολιτικός της συντηρητικής παράταξης εξηγούσε πριν από λίγα χρόνια σε κάποιο βιβλίο του ότι όταν στην ελληνική πολιτική σκηνή βλέπουμε κινήσεις – έκπληξη ή σιωπές – μυστήριο καλό θα είναι να γνωρίζουμε ότι εννιά στις δέκα περιπτώσεις είναι αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού ή αμηχανίας. Μας συμβούλευε, δε, χαρακτηριστικά να μην αναζητάμε στη σκέψη των Ελλήνων πολιτικών ούτε δεύτερα και τρίτα επίπεδα, ούτε ολοκληρωμένους σχεδιασμούς.
Μακάρι η άποψη αυτή να μην ισχύει για τον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του, οι οποίοι αναλαμβάνουν τα ηνία της χώρας. Μακάρι να μας κρύβουν κάτι καλό, πίσω από τις αόριστες απαντήσεις που δίνουν σε συγκεκριμένα ερωτήματα.
Διότι τόσο στην προεκλογική περίοδο, όσο και στις δύο ημέρες που έχουν μεσολαβήσει από τις εκλογές αποφεύγουν πεισματικά να απαντήσουν πού θα βρουν τα λεφτά για να εφαρμόσουν άμεσα το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»;
Πολύ περισσότερο δεν αποκαλύπτουν πως θα συντηρήσουν χωρίς να πτωχεύσουν το κράτος εάν τα «σπάσουν» με την τρόικα; Ή με ποια επιχειρήματα θα πείσουν τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης να αλλάξουν τακτική και να συναινέσουν σε διαγραφή χρέους; Ή με ποιο τρόπο θα πείσουν τις αγορές να δανείζουν απρόσκοπτα μια χώρα που εμφανίζεται με βασική πολιτική το «δανεικά κι αγύριστα»; Αδιέξοδο…
Οι εκλογές τελείωσαν χωρίς εκπλήξεις. Μικρή και σφιχτή προεκλογική περίοδος, με ένταση στις τηλεοπτικές οθόνες και ήττα των πολιτικών που για να φτάσουν στην αρετή της κανονικότητας τη χώρα και την οικονομία διάλεξαν τον δρόμο της συνεργασίας με τους εταίρους, αλλά η πορεία τους ήταν αργή, σε πολλά σημεία διστακτική και συχνά με πισωγυρίσματα. Τώρα ήρθε η ώρα του… άλλου δρόμου, που οι εμπνευστές του ονοματίζουν για δύσκολο, αλλά παρουσιάζουν για εύκολο.
Το καλό ή κακό με την οικονομία είναι ότι τα νήματά της δεν κινούν μόνο οι πολιτικοί. Υπάρχει η περίφημη και πανταχού παρούσα αγορά. Πρακτικά προβλήματα που απαιτούν χειροπιαστές λύσεις, πέρα από υπουργικές δεσμεύσεις και υπογραφές. Χωρίς ζεστό χρήμα δεν υπάρχει ρευστότητα, ούτε δημόσιες επενδύσεις. Και χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις δεν αυξάνεται η απασχόληση και άρα δεν μειώνεται η ανεργία. Όσα λέγονται για πάταξη της φοροδιαφυγής και φορολόγηση του μεγάλου πλούτου σε χρόνο ρεκόρ «ακούγονται ευχάριστα στ’ αφτί μας» για να παραφράσουμε τον τροβαδούρο.
Ο οποίος, πάντως, ξεκαθαρίζει «γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά / κι ακούγοντας τον ησύχαζε η ψυχή μας». Δικαιολογούνται μόνο ως αυτοσχεδιασμοί και ειλικρινείς, αλλά ανεκπλήρωτες επιθυμίες, όπως αυτές που βρίσκουν τους ανθρώπους κοιμισμένους, όταν ονειρεύονται στον ύπνο τους.
Στο ποδόσφαιρο και στη μουσική ο αυτοσχεδιασμός εξαρτάται από το ταλέντο και την ιδιοφυΐα του σολίστα. Πάντα, όμως, απογειώνεται στο πλαίσιο ενός συνόλου που ξέρει τόσο καλά τους κανόνες, ώστε να τους ανατρέπει όπου χρειάζεται, χωρίς να διαλύει το οικοδόμημα.
Ο Μέσι δεν θα ήταν ποτέ αυτός που είναι αν δεν είχε στο πλάι του τους υπόλοιπους παικταράδες της Μπαρτσελόνα και την καθοδήγηση από τον πάγκο. Γι’ αυτό άλλωστε η ομάδα κερδίζει ακόμη κι όταν εκείνος δεν βρίσκεται στο γήπεδο. Ομοίως ο Μάιλς Ντέιβις δεν θα γινόταν ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους της τζαζ, αν δίπλα στην τρομπέτα του δεν ακούγονταν –μεταξύ άλλων- το σαξόφωνο του Τζον Κολτρέιν και το πιάνο του Μπιλ Έβανς, οι οποίοι και μόνοι τους αργότερα μεγαλούργησαν.
Από την ελληνική πολιτική σκηνή δείχνουν να λείπουν σήμερα και τα δύο. Η ομαδική δουλειά δεν αποτελεί παράδοση, ενώ οι πραγματικά χαρισματικοί πολιτικοί, που προσχεδίαζαν καλώντας τους πολίτες «να σηκώσουν τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα» ανήκουν σε περασμένες γενιές.
