Ο νόμος του Φαρ Ουέστ ήταν σαφής: Αν βγάλεις το όπλο από τη θήκη, πρέπει να πυροβολήσεις. Αλλιώς, πέθανες...
Ο Αλέξης Τσίπρας, τις τελευταίες ώρες, θα πρέπει να αισθάνεται λίγο ως άλλος Κλιντ Ιστγουντ σε σπαγγέτι γουέστερν. Δεν έχει σημασία αν είναι ο «καλός», ο «κακός» ή ο «άσχημος». Σημασία έχει ότι έβγαλε το «όπλο» από τη θήκη και «πυροβολεί» εναντίον όλων όσοι βρίσκονται απέναντι του, όταν του ζητούν να εφαρμόσει ό,τι είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενοι. Απαιτεί νέες συμφωνίες, διεκδικεί λιγότερες θυσίες, αλλά θέλει και τα ίδια λεφτά (σσ απ' αυτούς που «πυροβολεί»).
Τι πιθανότητες έχει να το πετύχει; Υποθέτω λίγες, έως ανύπαρκτες. Γιατί, αν οι άλλοι δεχθούν να συζητήσουν μαζί του τους όρους (αλλά όχι και τα λεφτά), τότε ο Πορτογάλος, ο Ισπανός, ο Ιταλός και ο Ιρλανδός «Τσίπρας», είναι στη γωνία και θα εμφανιστούν για να απαιτήσουν το ίδιο.
Την ίδια ώρα, ο Ελληνας πρωθυπουργός, λίγο ως πολύ, για όλους αυτούς, λειτουργεί και σαν «λαγός». Αν τα καταφέρει και κάμψει την αντίσταση των σκληρών στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, τότε θα έχουν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Αν αντιθέτως «σπάσει τα μούτρα του», τότε θα τον ρίξουν, όλοι μαζί, στην πυρά. Εκ του ασφαλούς, εννοείται και στις δύο περιπτώσεις.
Ο ίδιος ωστόσο δείχνει να φαντασιώνεται για τον εαυτό του έναν τρίτο ρόλο, αυτόν του Τσε. Εχει πειστεί ότι θα αλλάξει τον κόσμο, για την ακρίβεια την Ευρώπη. Σε πρώτη ανάγνωση, μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, κατ' άλλους ειρωνικό, ωστόσο απηχεί την πραγματικότητα 100%. Οσοι έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν με συνεργάτες του (γιατί με τον ίδιο, πλέον, αποκλείεται), θα αντιληφθούν ότι το εννοεί.
Για όλους εμάς τους υπόλοιπους, το μεγάλο ερώτημα είναι ποιον ρόλο τελικώς θα επιλέξει. 'H ποιον ρόλο τελικώς θα του «φορέσουν». Διαλέγετε και παίρνετε. Αν ήμασταν τρίτοι και παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις από απόσταση, θα είχαν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον, για συζήτηση το μεσημέρι, στο διάλειμμα. Το κακό είναι πως είμαστε άμεσα εμπλεκόμενοι και ό,τι γίνει τελικώς θα το υποστούμε...
Ο Τειρεσίας
