Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες εξελίσσονταν οι διαπραγματεύσεις για ένα από τα ποιο καίρια ζητήματα που αφορούν την επόμενη μέρα των ελληνικών ομολόγων και του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες εξελίσσονταν οι διαπραγματεύσεις για ένα από τα ποιο καίρια ζητήματα που αφορούν την επόμενη μέρα των ελληνικών ομολόγων και του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Όπως πληροφορείται η Voria.gr από αρμόδιες τραπεζικές πηγές στην Αθήνα, που παρακολουθούσαν για ευνόητους λόγους τις εξελίξεις, από τις διοικήσεις και τα επιτελεία μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών ασκούνταν πιέσεις για την εξαγορά από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) όλων των ελληνικών ομολόγων που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους. Δηλαδή, ο κ. Ζαν Κλοντ Τρισέ πιέζονταν, μεταξύ άλλων, για να αγοράσει τα αξίας 42 δις ευρώ ελληνικά ομόλογα που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια γερμανικών τραπεζών ή τα περίπου αξίας 50 δισ. ευρώ ομόλογα της χώρας που βρίσκονται εμμέσως ή αμέσως παρκαρισμένα σε γαλλικά τραπεζικά χαρτοφυλάκια.
Η ΕΚΤ, ουσιαστικά, πιέζονταν να αναλάβει όλον τον επενδυτικό οίκο που τα τελευταία 10 τουλάχιστον χρόνια είχαν αναλάβει οι ευρωπαϊκές τραπεζικές διοικήσεις. Η προσπάθεια που γίνονταν από την πλευρά της Φρανκφούρτης ήταν να καλυφθεί ένα κομμάτι αυτού του ανοίγματος, αλλά όχι ολόκληρο, για ευνόητους λόγους. Στην πραγματικότητα, η αντίσταση που προβάλλονταν από την ΕΚΤ δεν αφορούσε τόσο τον κίνδυνο που θα αναλάβει από τους ελληνικούς τίτλους, όσο από το ενδεχόμενο να κληθεί να κάνει το ίδιο αύριο – μεθαύριο με τα πορτογαλικά ή με τα ισπανικά ομόλογα. Και τότε τι θα γίνει; Σε αυτό το ερώτημα, η απάντηση ήταν και παραμένει άγνωστη.
Όπως πληροφορείται η Voria.gr από αρμόδιες τραπεζικές πηγές στην Αθήνα, που παρακολουθούσαν για ευνόητους λόγους τις εξελίξεις, από τις διοικήσεις και τα επιτελεία μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών ασκούνταν πιέσεις για την εξαγορά από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) όλων των ελληνικών ομολόγων που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους. Δηλαδή, ο κ. Ζαν Κλοντ Τρισέ πιέζονταν, μεταξύ άλλων, για να αγοράσει τα αξίας 42 δις ευρώ ελληνικά ομόλογα που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια γερμανικών τραπεζών ή τα περίπου αξίας 50 δισ. ευρώ ομόλογα της χώρας που βρίσκονται εμμέσως ή αμέσως παρκαρισμένα σε γαλλικά τραπεζικά χαρτοφυλάκια.
Η ΕΚΤ, ουσιαστικά, πιέζονταν να αναλάβει όλον τον επενδυτικό οίκο που τα τελευταία 10 τουλάχιστον χρόνια είχαν αναλάβει οι ευρωπαϊκές τραπεζικές διοικήσεις. Η προσπάθεια που γίνονταν από την πλευρά της Φρανκφούρτης ήταν να καλυφθεί ένα κομμάτι αυτού του ανοίγματος, αλλά όχι ολόκληρο, για ευνόητους λόγους. Στην πραγματικότητα, η αντίσταση που προβάλλονταν από την ΕΚΤ δεν αφορούσε τόσο τον κίνδυνο που θα αναλάβει από τους ελληνικούς τίτλους, όσο από το ενδεχόμενο να κληθεί να κάνει το ίδιο αύριο – μεθαύριο με τα πορτογαλικά ή με τα ισπανικά ομόλογα. Και τότε τι θα γίνει; Σε αυτό το ερώτημα, η απάντηση ήταν και παραμένει άγνωστη.
