Ακούγοντας τους υποψηφίους βουλευτές να μιλούν για τα προβλήματα της Θεσσαλονίκης και τις υποσχέσεις για την επίλυσή τους, προσπαθείς να θυμηθείς πόσες φορές άκουσες τα ίδια, και πόσες φορές δεν υλοποιήθηκε τίποτε από αυτά, ή -έστω- όσα έγιναν απαίτησαν περισσότερο χρόνο ή χρήμα, και δεν είχαν και το αναμενόμενο αποτέλεσμα.
Ποιος θυμάται άραγε, ότι το κλειστό γηπεδάκι στην Θέρμη και το Μέγαρο Μουσικής, είναι τα πρώτα κάπως μεγάλα έργα που έγιναν στην πόλη, μετά το Παλαί ντε Σπορ, της δεκαετίας του ’60; Η δε απόφαση για κατασκευή του Μετρό, συνοδεύτηκε από τα πλέον θετικά σχόλια, αφού η Πολιτεία αποφάσισε να δείξει το ενδιαφέρον της για την δεύτερη πόλη της χώρας. Δεν χρειάζεται να πούμε την κατάληξη, είναι γνωστή.
Θυμάμαι, τον κ. Σουφλιά, να μας υπόσχεται το 2007 ότι σε πέντε χρόνια -το 2012- οι Θεσσαλονικείς θα γεύονταν τα αγαθά της μεταφοράς τους με σύγχρονο μέσο (βέβαια, νωρίτερα, γύρω στο 2000, παρόμοια υπόσχεση είδε δώσει και ο κ. Λαλιώτης).
Ποιες υποσχέσεις να θυμηθούμε; Την υποθαλάσσια πού βούλιαξε στον βούρκο του Θερμαϊκού και συνοδεύτηκε από οσμή σκανδάλου; Την δεύτερη περιφερειακή οδό, που θα περνούσε πίσω από το Φίλυρο; Την μεταφορά του αεροδρομίου; Την «μεταμόρφωση» υποβαθμισμένων περιοχών της Δυτικής Θεσσαλονίκης; Την αξιοποίηση των εγκαταλειμμένων στρατοπέδων; Όσο για εκείνη την «Προβλήτα 6» του Λιμανιού, ακούω την αναβάθμισή της από τότε που γεννήθηκα και θα την ακούω μέχρι να πεθάνω.
Τι νόημα επομένως μπορεί να έχουν οι διαπιστώσεις και οι πολιτικές υποσχέσεις; Θέλω να δεχθώ ότι είναι ειλικρινείς οι πολιτικοί μας, όταν μας υπόσχονται πως θα επιδιώξουν την βελτίωση της ποιότητας ζωής μας. Και γιατί να μη το κάνουν άλλωστε, αφού θα ανταμειφθούν με την ψήφο μας; Όμως, οι επιθυμίες από την πραγματοποίηση απέχουν πολύ.
Αν πει κάποιος, ότι υπάρχει οικονομική αδυναμία λόγω Μνημονίου για εκτέλεση των αναγκαίων έργων στην Θεσσαλονίκη, θα πρέπει πρώτα να αναλογιστεί ότι κατά τις πολλές δεκαετίες «των παχιών αγελάδων», πάλι τίποτε δεν είχε γίνει. Άρα, δεν είναι οικονομικό το εμπόδιο. Είναι ότι η «ζωή» έχει μεταφερθεί στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Και δεν είναι υπόλογοι μόνον οι πολιτικοί.
Το έγραψα και άλλη φορά. Στην Θεσσαλονίκη των 300.000 κατοίκων υπήρχαν ημερήσιες και εβδομαδιαίες εφημερίδες με κυκλοφορία δεκάδων χιλιάδων φύλλων. Πού είναι αυτές, στο πολεοδομικό συγκρότημα που ξεπερνά το ένα εκατομμύριο κατοίκους; Τα αίτια της οπισθοχώρησης είναι πολλά, και όχι φυσικά μόνο στο ζήτημα του Τύπου.
Εκείνο πάντως, που θα ήθελα να ακούσω από τους υποψηφίους, είναι να αποφασίσουν την απομάκρυνση της κομματικής ταυτότητας -και ιδίως του παλαιοκομματισμού- όταν πρόκειται για ζητήματα που αφορούν την πόλη. Ήταν αποκρουστική η εικόνα να βλέπω πολιτικούς κρεμασμένους στα κάγκελα της περίφραξης του λιμανιού για να αποτρέψουν την βελτίωση της λειτουργίας του, με όλα τα συνοδευτικά πλεονεκτήματα.
Θέλω να τους δω όλους μαζί να υποστηρίζουν τους ψηφοφόρους τους στα κοινά αιτήματα, από θέματα αθλητισμού μέχρι τα σοβαρά της αντιμετώπισης της ανεργίας και της πτώχευσης επιχειρήσεων. Ίσως, έτσι κάτι να γίνει. Αν ο καθένας «δουλεύει» για τον εαυτό του και για το κόμμα του, βάζοντας τρικλοποδιές σε ό,τι καλό πάει να γίνει, επειδή το έκανε ο κομματικός αντίπαλος, τότε ελπίδα βελτίωσης δεν υπάρχει.
Μέρες που είναι, δεν θέλω να πω αν είμαι αισιόδοξος ή όχι, ότι καλό θα γίνει για την πόλη. Μπορώ όμως να πω στους υποψήφιους, ότι δεν πάει άλλο. Κουραστήκαμε από λόγια.
Ο Μακεδών
