του Τάσου Τασιούλα
Το ότι έχουν αρχίσει τα παιχνίδια κατασκοπίας με επίκεντρο την Αθήνα, δυο μόλις εβδομάδες μετά τις εκλογές, αποδεικνύει ότι το ελληνικό ζήτημα μόνο ήσσονος σημασίας δεν είναι για την Ευρώπη και τον κόσμο. Οι αποκαλύψεις για τις υπόγειες διαδρομές του χρήματος, που θυμίζουν ταινίες τύπου Spy Game, αλλά και δημοφιλείς σειρές στο εξωτερικό, όπως τα The Americans και Homeland, επαναφέρουν στην επικαιρότητα όλους εκείνους τους συνωμοσιολόγους, που ενίοτε μπορούν να αποδειχθούν και εξαιρετικά επικίνδυνοι.
Πόσο έτοιμοι είμαστε ως χώρα να εμπλακούμε σε ένα παιχνίδι κατασκοπίας; Απάντηση σε αυτό –δυστυχώς- δίνει μόνον η πράξη. Ως λαός πάντως, μάλλον έχουμε σοβαρότερα προβλήματα, τόσα ώστε να είναι έως και αδύνατο να προσθέσουμε άλλο ένα περίπλοκο θέμα στο μυαλό μας.
Ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης βάζει στο παιχνίδι των επίσημων συνομιλιών του την εμπλοκή μεγάλων γερμανικών εταιριών σε σκάνδαλα στην Ελλάδα.
Η υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων και των κατοχικών εκκρεμοτήτων της Ελλάδας με τη Γερμανία είναι ανοιχτή και έρχεται «αίφνης» να προστεθεί σ’ αυτή και ανάλογη υπόθεση της Ρωσίας.
Οι Γερμανοί για να βγουν από το επίκεντρο της διεθνούς διαφθοράς βγάζουν προϊόντα υποκλοπών στη δημοσιότητα, όπου φαίνεται Ρώσοι ολιγάρχες να κατευθύνουν Έλληνες πολιτικούς, επιχειρηματίες και δημοσιογράφους.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια που το σκάνδαλο με τις υποκλοπές (ακούμπησαν ακόμη και τον τότε πρωθυπουργό) και τα σκάνδαλα με τις γερμανικές εταιρίες μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον της πολιτικής ζωής του τόπου.
Αντέχει η δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία να μπει ξανά σε ένα τέτοιο παιχνίδι κατασκόπων; Πολύ αμφιβάλλω. Αν και τα βρόμικα υπόγεια παιχνίδια με βάση το χρήμα και τα συμφέροντα που διακυβεύονται πίσω από κλειστές πόρτες στο ατέρμονο παρασκήνιο της διαπλοκής, δε σταμάτησαν και δεν πρόκειται να σταματήσουν ποτέ.
Βγαίνει κάποια στιγμή νικητής και ηττημένος από αυτές τις υποθέσεις; Για νικητή δε γνωρίζω, αλλά για ηττημένους γνωρίζω σίγουρα.
Άλλωστε, σε έναν «πόλεμο» χωρίς τέλος υπάρχουν και νίκες και ήττες, που καθορίζουν τα συμφέροντα που κάνουν τελικά κουμάντο σε χώρες, σε οικονομίες, ακόμη και στον πλανήτη. Αλλά τα θύματα, οι μονίμως ηττημένοι, είναι οι λαοί. Αυτοί εξ αρχής σε έναν τέτοιο «πόλεμο» έχουν τοποθετηθεί στη μεριά των ηττημένων.
Οι συγκρούσεις συμφερόντων σε μια χώρα όπως η Ελλάδα στη δεδομένη χρονική στιγμή πιστεύω πως δεν είναι διαχειρίσιμες. Υπάρχουν πολύ πιο επείγοντα πράγματα για να ασχοληθεί η κυβέρνηση, από το να μπαίνει σε ένα κυνήγι μαγισσών, επιχειρώντας να πλήξει μια χώρα με τεχνογνωσία που… στάζει για να μη πω ξεχειλίζει στο συγκεκριμένο τομέα.
Ποιους συμμάχους και σε ποιο βαθμό έχει βρει η κυβέρνηση σ’ αυτό το νέο mind game δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, αλλά βλέπω ότι πολύ γρήγορα μπήκε στο βρόμικο παιχνίδι, που αποτελούσε το αλατοπίπερο ορισμένων εκ των προκατόχων της, με γνωστά γι’ αυτούς αποτελέσματα.
Τώρα άρχισαν να οργιάζουν οι φήμες περί σκοτεινών σχεδίων εναντίον της Ελλάδας, διάφοροι «ειδικοί» διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τη γνώση του παιχνιδιού που παίζεται και κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα, τα θύματα από τους θύτες.
Η κυβέρνηση –διαδίδεται- έχει στο… χέρι κάποιους ολιγάρχες και πολιτικούς στην Ελλάδα, οι οποίοι έκαναν βρόμικες δουλειές με Γερμανούς. Ε, καλά. Το απίθανο θα ήταν να μην είχε. Όπως θα το θεωρούσα απίθανο να μην υπάρχουν στοιχεία για μίζες, διαπλοκή, διαφθορά και δόλιες σχέσεις πολιτικών, επιχειρηματιών κτλ. με Αμερικανούς, με Ρώσους, με Κινέζους, με Καναδούς και πάει λέγοντας.
Τώρα θα ανακαλύψουμε το μέγεθος της σαπίλας που κατατρώει την ελληνική κοινωνία στην κεφαλή της; Η επιχειρηματικότητα εξάλλου είναι ένα παιχνίδι συμφερόντων που έχει ανάγκη την πολιτική όσο και η τελευταία έχει ανάγκη την πρώτη. Κάπου στο ενδιάμεσο όμως υπάρχουν χώρες και λαοί, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν κάθε αποτυχία σ’ αυτό το παιχνίδι. Κι επειδή ο τζόγος είναι πάντα επικίνδυνος ενίοτε τέτοια παιχνίδια σοβαρεύουν τόσο ώστε να εξελίσσονται σε ανείπωτες τραγωδίες.
Σε αυτή τη χώρα έχουμε εμπειρία από τέτοια παιχνίδια που παίχτηκαν στις πλάτες μας κι ακόμη νιώθουμε τις πληγές που μας άφησαν.
Θα περίμενα από μια κυβέρνηση που δεν έχει βαρίδια (όχι ότι προήλθε από παρθενογένεση…) να μην μπει σε ένα τέτοιο παιχνίδι και να παίξει με ανοιχτά χαρτιά. Στις πρώτες μέρες της δεν το κάνει. Αντιθέτως δίνει την εικόνα ότι βιάζεται να τοποθετηθεί στη διεθνή σκακιέρα και να αποκτήσει ρόλο.
Να θεωρεί ότι έχει όπλα ικανά για να αντιμετωπίσει μεγάλους παίχτες; Τόση αυτοπεποίθηση πια; Θεωρούν στην κυβέρνηση ότι είναι δυνατό να πλήξουν το κύρος μιας υπερδύναμης βγάζοντας στη δημοσιότητα μια σειρά από εμπλοκές της σε σκάνδαλα χρηματισμού στην Ελλάδα, για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων; Ε, δε νομίζω ότι θα ριγήσουν στο διεθνές στερέωμα από κάτι τέτοιο. Ούτε οι λαοί δε θα συγκινηθούν. Διότι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν αφομοιώσει το «λόμπινγκ» και τις τακτικές που ακολουθούν κυβερνήσεις, επιχειρήσεις και «στελέχη» για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα.
Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με «φαντάσματα» καλό θα ήταν να μιλήσουμε με στοιχεία και όποιος έχει κάνει το λάθος και έχει πιαστεί να χρηματίζει και να χρηματίζεται να υποστεί τις συνέπειες του νόμου, χωρίς τυμπανοκρουσίες και λεονταρισμούς.
Η χώρα χρειάζεται να απαλλαχτεί από τη διαφθορά κι όχι να δείξει ότι κάποιοι άλλοι είναι οι διεφθαρμένοι και να κρύψει το δικό της χάλι κάτω από το χαλί.
Δε θέλω να πω ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες, αλλά θεωρώ τουλάχιστον υπερφίαλο να θεωρούμε εαυτούς τους Ευρωπαίους ghostbusters.
