Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι πολιτιστικά γυρίζουμε πίσω σε παλαιότερες δεκαετίες. Όπου ο «νταής» του χωριού καθόριζε τον τρόπο λειτουργίας της μικρής κοινωνίας. Και ήταν πάντα ατιμώρητος, αφενός επειδή τα ήθη της εποχής αναγνώριζαν την υπεροχή της σωματικής δύναμης, αφετέρου επειδή ο «νταής» ήταν πάντα με το «γκουβέρνο» εξασφαλίζοντας ασυλία.
Φαίνεται πως -όχι μόνον η Ελλάδα, αλλά όλη η υφήλιος- επαναφέρει τον πρωτογονισμό. Όπου η πυγμή καθυποτάσσει το πνεύμα, και όπου το ήθος καθορίζεται από το ζωώδες ορμέμφυτο, αντί της λογικής ή των ευγενών συναισθημάτων.
Οι τέσσερις «νταήδες» που βασάνιζαν καθημερινά και συνειδητά έναν συσπουδαστή τους, δεν απέκτησαν ασφαλώς τα βίαια ένστικτα μόλις εμφανίσθηκαν στα Ιωάννινα. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ήσαν καλοκάγαθα παιδιά στο χωριό και μόλις απομακρύνθηκαν από αυτό, ο αέρας των Ιωαννίνων τους μετάλλαξε αστραπιαίως!
Υποθέτω, ότι οι πατεράδες τους θαύμαζαν την «αντρίλα» των γιων τους και δεν φρόντισαν να τους εξηγήσουν ότι άνδρας δεν είναι αυτός που κάνει χρήση της σωματικής δύναμης (και τα γαϊδούρια είναι δυνατά, αλλά κανείς δεν είπε ότι διαθέτουν ανδρισμό).
Δεν τους είπαν ότι άντρας είναι αυτός που έχει το σθένος να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής, που δεν υποκύπτει σ’ αυτές αλλά παλεύει, που δεν στέκεται μπροστά στα εμπόδια αλλά τα υπερπηδά με έντιμο αγώνα… Αλλά διαθέτει και τρυφερότητα, και κλαίει αν χρειαστεί (μόνον ηλίθιοι επιμένουν να λένε ακόμη ότι οι άνδρας δεν κλαίνε). Και το κυριότερο: Δεν κλωτσάνε τον αδύναμο, αλλά τον βοηθάνε να σηκωθεί. Αυτοί είναι οι άνδρες. Και δεν έχει καμιά σημασία αν είναι αρσενικού γένους ή θηλυκού.
Εκπαιδευμένος ο «νταής» (από γονείς, σχολείο, κοινωνία) να προτάσσει την βία, ενεργεί με τα ένστικτα. Που δεν είναι χαρακτηριστικό πολιτισμένης κοινωνίας. Και ο «νταής», δεν θα μείνει μόνον στην καταπίεση των συμμαθητών του, αλλά θα την έχει μαζί του και στην υπόλοιπη κοινωνική ζωή. Δεν φεύγει η εικόνα από το μυαλό μου, συνδικαλιστή στης ΓΕΝΟΠ να βροντάει τα τραπέζια, έχοντας απέναντί του τον εργοδότη ή τον έμφοβο υπουργό, που δεν τολμούσαν να αρθρώσουν λέξη.
Δεν θα ξεχάσω επίσης συνδικαλίστρια των τραπεζικών που έσπρωξε ηλικιωμένο που ήθελε να μπει στην Τράπεζα, επειδή η «κυρία» απέκλεισε την είσοδο.
Αδιαφορώντας πλήρως για το γεγονός ότι το Σύνταγμα προστατεύει μεν την ιερότητα της απεργίας, αλλά προστατεύει ταυτοχρόνως και την ιερότητα της εργασίας. Η κυρία «νταής» είχε πίσω της το κόμμα, που την κάλυπτε, οπότε άφησε τα ένστικτά της να εκδηλωθούν.
Τι να πρωτοπώ, για τους «νταήδες» που βρίσκομε μπροστά μας σε κάθε βήμα. Από την παραβίαση της προτεραιότητας στην «ουρά», έως την επιδεικνυόμενη βαρβαρότητα στα ζώα. Από παρκάρισμα σε θέσεις ΑΜΕΑ, μέχρι το σπρώξιμο στο δρόμο, κι αλίμονο αν τολμήσεις να κάνεις παρατήρηση.
Και πάνω που υπήρξε λεκτική καταδίκη των τραμπούκων «νταήδων» στην υπόθεση Γιακουμάκη, έρχεται η απίστευτη καταγγελία του κ. Ανδρέα Αθανασόπουλου, επικεφαλής του κλιμακίου που διεξήγαγε την Ένορκη Διοικητική Εξέταση στη Γαλακτοκομική Σχολή, για λογαριασμό του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, ο οποίος κατήγγειλε απειλές κατά της δικής του ζωής και της ζωής του προέδρου του ΕΛΓΟ.
Όπως αναφέρει ο κ. Αθανασόπουλος «κάποιοι στη σχολή δεν ήθελαν να γίνει έρευνα στο εσωτερικό της για την υπόθεση Γιακουμάκη, και τιμωρηθούν υπάληλοι. Τον απείλησαν ότι θα χυθεί το δικό του αίμα και του προέδρου του ΕΛΓΟ επειδή ασχολήθηκαν με την εξαφάνιση του Βαγγέλη. Συνδικαλιστική αλληλεγγύη λέγεται αυτό; Ή συμμετοχή σε συγκάλυψη μιας βρωμερής υπόθεσης, από συνδικαλιστές που ίσως έχουν κι αυτοί παιδιά; (Αλλ’ ίσως αυτά, να βρίσκονται στην πλευρά των «νταήδων» και γεμίζουν με υπερηφάνεια τους πατεράδες τους που γέννησαν «άνδρες).
Ο Μακεδών
