Από την στιγμή που η Βρετανία αντικατέστησε την Δημοκρατία με τον Κοινοβουλευτισμό, ήρθε κι ο προβληματισμός της ορθής εκπροσώπησης των πολιτών στο Κοινοβούλιο. Βεβαίως, η Βρετανία κατάρτισε και διατηρεί το πλειοψηφικό σύστημα, ο δε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος απευθύνεται σε περιορισμένο αριθμό πολιτών ώστε να είναι γνωστή η προσωπικότητά του.
Οι χώρες που εφάρμοσαν στη συνέχεια τον βρετανικό κοινοβουλευτισμό, τον προσάρμοσαν όχι προς τις ανάγκες της ορθότερης λειτουργίας του πολιτεύματος, αλλά κατά πως βόλευε το κόμμα που καθιέρωνε το εκλογικό σύστημα. Υπήρξαν μάλιστα περιπτώσεις στην Ελλάδα, όπου σε μια μεταπολεμική εκλογική αναμέτρηση να ισχύσουν τρία διαφορετικά εκλογικά συστήματα, με το κυριαρχούν κόμμα να επιβάλει το σύστημα που τού εξυπηρετούσε αναλόγως σε κάθε περιοχή (πλειοψηφικό, ενισχυμένη αναλογική, αναλογική).
Σήμερα, προκειμένου να αποφύγουμε ως Έλληνες τη μισητή συνεργασία ακόμη και επί εθνικών θεμάτων που καθορίζουν το τώρα και το αύριο, εφεύραμε την «δωρεά» 60 (αρχικώς 50) εδρών στο πρωτεύον στις εκλογές κόμμα. Έτσι, με ποσοστό 36% των ψηφισάντων, μπορεί κόμμα να αναρριχηθεί στην κυβέρνηση, και να υποστηρίζει ότι εκφράζει την πλειοψηφία του λαού. Αν μάλιστα, υπολογισθούν και οι απέχοντες, που κυμαίνονται περί το 1/3 του αριθμού των ψηφοφόρων, τότε το 36% είναι στην πραγματικότητα 24% του λαού. Περί ποιας πλειοψηφίας επομένως, πρόκειται;
Το περίεργο είναι, ότι τα κόμματα της Αριστεράς, μειοψηφούντα συνεχώς, και με πρώτιστο αίτημα σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις την καθιέρωση της απλής αναλογικής, αποδέχονται το «μπόνους» των 60 εδρών, παρά το ότι κατηγορούσαν -και ορθώς, κατά την κρίση μου- την δωρεά αυτή, όταν εξυπηρετείται το κομματικό συμφέρον, αποδέχονται το «μπόνους».
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την θέση του Λένιν («Κράτος και Επανάσταση», 1919, κεφ. 4), που έγραψε ότι «Η δημοκρατία είναι το κράτος εκείνο που αναγνωρίζει την υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία, την επιβολή, δηλαδή, συστηματικής χρήσης βίας από τη μια κοινωνική τάξη εις βάρος μιας άλλης, από ένα μέρος του πληθυσμού εις βάρος ενός άλλου». Πώς γίνεται επομένως ένας μαρξιστής να δέχεται όχι μόνον την επιβολή της πλειοψηφίας επί της μειοψηφίας, αλλά και την επιβολή του 24%, όπως είπα ανωτέρω, επί της πλειοψηφίας του λαού;
Ανεξαρτήτως όλων αυτών, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι κάθε κόμμα «ράβει το κουστούμι στα μέτρα» του, και οι πομπώδεις διακηρύξεις περί «λαϊκής κυριαρχίας» είναι για τα μπαλκόνια. Αφού αποφάσισαν ότι έτσι πρέπει να κυβερνάται ο ελληνικός λαός, έτσι πορευόμαστε. Όμως, ενώ δίνουμε μεγάλη σημασία στην κομματική επικράτηση, σχεδόν αδιαφορούμε για τον εντόπιο εκπρόσωπό μας. Στο χθεσινό σημείωμα του Καλλισθένους στη Voria.gr. δημοσιεύθηκε απόσπασμα του κ. Στ. Ράμφου, το οποίο ερανίζομαι.
Ο κ. Ράμφος. έφερε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για να καταδείξει την ψυχολογία των ψηφοφόρων και αφορούσε το ΠΑΣΟΚ. Όπως ανέφερε, είναι πολύ σημαντικό ότι ο κόσμος καταψηφίζει το ΠΑΣΟΚ επειδή έκανε λαθροχειρίες ή αθλιότητες ή καλλιέργησε ιδιοτέλειες, όμως ψηφίζει όλους αυτούς από το ΠΑΣΟΚ που μετεπήδησαν σε άλλα κόμματα και που ήταν οι αίτιοι των λαθροχειριών του κόμματός τους.
Είναι συνήθης, δυστυχώς, η συμπεριφορά μας αυτή, και δεν αφορά μόνον το ΠΑΣΟΚ, αλλά όλα τα κόμματα. Επιλέγουμε με βάση το προσωπικό μας συμφέρον, και σπάνια αμείβουμε το ήθος, την ικανότητα, την ανιδιοτέλεια, την εργατικότητα και εν γένει την προσωπικότητα του υποψηφίου. Μας ελκύει η «λάμψη» των υποψηφίων που προβάλλονται από τα ΜΜΕ.
Μένει να ευχηθώ, η επιλογή των εκπροσώπων να αρχίσει να γίνεται με αξιοκρατικά κριτήρια, ώστε στη νέα Βουλή να μη έχουμε πάλι φαινόμενα «χαμαιτυπείου» όπως έλεγαν οι παλαιότεροι. Οι ικανοί εκπρόσωποι, θα έχουν το σθένος να μη αποτελούν πρόβατα που θα τα κατευθύνει ο κάθε βοσκός κατά την βούλησή του.
Ο Μακεδών
