Για τη μέχρι τώρα πορεία του Ηρακλή στο πρωτάθλημα της Football League και το Κύπελλο Ελλάδας μίλησε ο Εμάνουελ Περόνε.
Συνέντευξη στην εφημερίδα «Metrosport» παραχώρησε ο επιθετικός του Ηρακλή, Εμάνουελ Περόνε, για τη μέχρι τώρα πορεία των «κυανόλευκων» στη φετινή σεζόν, την προσωπική απόδοσή του και το κλίμα που επικρατεί στα αποδυτήρια του συλλόγου.
Αναλυτικά η συνέντευξη:
Πως αποφάσισες να έρθεις στον Ηρακλή και να αγωνιστείς στην Φούτμπολ Λιγκ;
«Τα τελευταία χρόνια πιστεύω, ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά αγωνιστικά μεταξύ της SuperLeague και της Football League. Εκτός από τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ, τον Αστέρα Τρίπολης και τον Ατρόμητο υπάρχουν ομάδες από τη μέση της βαθμολογίας και κάτω, που δεν διαφέρουν με ομάδες της FootballLeague. Είχα κι άλλες προτάσεις, αλλά δεν ήταν τόσο καλές οικονομικά. Σε αντίθεση με τον Ηρακλή, ο οποίος μου έδωσε την ασφάλεια από την αρχή. Στα 31 μου πλέον, αυτό είναι το πιο σημαντικό. Επίσης, είναι μεγάλη ομάδα με κίνητρο, να ανέβει κατηγορία».
Είπες τη λέξη «ασφάλεια». Τι ήταν αυτό που σε έκανε να νιώσεις έτσι και να δεχτείς την πρόταση;
«Αρχικά, μίλησα με τον Παύλο Μυροφορίδη, που ξέρω ότι δεν θα πήγαινε σε ομάδα με οικονομικά θέματα. Ακόμη, μου μίλησε για τον κ. Παπαθανασάκη και τους στόχους του. Επικοινώνησα και με τον Ντιέγκο Ρομάνο και είπαμε να πάμε, να το παλέψουμε μαζί. Επιπλέον, μου είπαν τα καλύτερα λόγια για τον προπονητή, Νίκο Παπαδόπουλο, γιατί πέρυσι είχα σοβαρό πρόβλημα με αυτό».
Μήπως επέλεξες μία ομάδα της Football League, γιατί νιώθεις πιο μεγάλος και δεν σκέφτεσαι, να συνεχίσεις για πολύ ακόμα το ποδόσφαιρο;
«Όχι, καμία σχέση. Ερχόμενος στον Ηρακλή, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα και συνεχίζω να σκέφτομαι, είναι ότι θα ανέβουμε στην Σούπερ Λίγκα και θα αγωνιστώ και πάλι στη μεγάλη κατηγορία. Έτσι, θα αποδείξω και σε κάποιους - που λένε διάφορα- , ότι μπορώ ακόμα να παίξω και στην μεγάλη κατηγορία».
Πως αισθάνεσαι, που επέστρεψες Θεσσαλονίκη, στην πόλη που έμαθες να μιλάς ελληνικά και εξοικειώθηκες περισσότερο με τον κόσμο;
«Νιώθω πολύ όμορφα, γιατί επέστρεψα στο μέρος από το οποίο ξεκίνησα ουσιαστικά την καριέρα μου, στην Ελλάδα. Τον πρώτο χρόνο μου στον Ιωνικό, δεν ήξερα ούτε να μιλάω ελληνικά, δεν έβγαινα, είχα προβλήματα με την ομάδα».
Παρατηρείς και διαφορές. Πλέον, μόνο ο ΠΑΟΚ εκπροσωπεί την πόλη στην Superleague.
«Συνάντησα κόσμο από τα παλιά και το πρώτο πράγμα που μου είπαν, ήταν το πως κατάντησε έτσι το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς, αυτό είναι πολύ άσχημο, γιατί η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη ποδοσφαιρική με πολλούς φιλάθλους».
«Πολύ καλό κλίμα στα αποδυτήρια»
Είσαι καλά, βρίσκεις δίχτυα συχνά...
«Αυτή είναι η δουλειά μου. Σίγουρα σε αυτό παίζει ρόλο η καλή ψυχολογία μου, γιατί όταν η εξωγηπεδική ζωή είναι ιδανική, βγαίνει και στο γήπεδο. Επιπλέον, ο κόσμος που αυξάνεται στις κερκίδες παιχνίδι με παιχνίδι, αλλά και το κλίμα στα αποδυτήρια του Ηρακλή είναι το καλύτερο απ’ όλες τις ομάδες, που πέρασα. Ξέρουμε πότε θα κάνουμε πλάκα και πότε θα είμαστε σοβαροί».
Οι φίλοι σου από την ομάδα ποιοι είναι;
«Ο Μπαρτολίνι που ξέρω τέσσερα χρόνια και ο Ρομάνο που γνώρισα τώρα, αλλά κάνουμε πολύ καλή παρέα. Έχει μία απίστευτη οικογένεια. Είμαστε μαζί 3-4 φορές την εβδομάδα. Ακόμη, κάνω παρέα και με κάποιους Έλληνες, πηγαίνουμε για καφέ, βλέπουμε ματς. Μου αρέσει που με συμβουλεύονται οι μικρότεροι, με ακούνε και μου έχουν εμπιστοσύνη».
Το 24ωρο του Αργεντινού στη Θεσσαλονίκη
Πως κυλάει η ημέρα σου, από την ώρα που θα ξυπνήσεις, μέχρι την ώρα που θα κοιμηθείς;
«Σίγουρα δεν είναι ίδια η καθημερινότητά μου, σε σχέση με παλιότερα που ήμουν Θεσσαλονίκη, στα 22 μου χρόνια. Τότε, έβγαινα περισσότερο, ενώ τώρα περνάω πιο πολλές ώρες στο σπίτι, μαγειρεύω και τρώμε με τα παιδιά. Γενικά, έχω γίνει πιο σπιτόγατος. Ξυπνάω το πρωί, τρώω δημητριακά με γάλα, πηγαίνω στην προπόνηση. Μετά την προπόνηση, επιστρέφω στο σπίτι, μαγειρεύω κάτι σε κρέας ή ζυμαρικά συνήθως και ξεκουράζομαι. Το απόγευμα μου αρέσει να πηγαίνω για καφέ ή να πηγαίνω στο σπίτι των συμπαικτών μου. Καμία φορά, πηγαίνω και σινεμά, όταν έρχεται η κοπέλα μου. Στα ρεπό διασκεδάζω παίζοντας μπιλιάρδο».
Ο Περόνε μπορεί να μην θεωρεί τον εαυτό του εξαιρετικό μάγειρα, αλλά πιστεύει ότι σίγουρα δεν πρόκειται να... πεινάσει. Όσο για τους άλλους που δοκιμάζουν τα φαγητά του, ομολογεί πως δεν αφήνουν ούτε μία μπουκιά στο πιάτο τους.
Έχεις φόβους;
«Φοβάμαι μόνο το θάνατο. Για παράδειγμα, αυτά που ακούγονται τώρα για τον ιό έμπολα. Φοβάμαι το θάνατο, γιατί δεν θα προλάβω να κάνω, όσα θέλω. Δεν θα προλάβω να ζήσω, όσα ονειρεύομαι».
Μίλησέ μας για τον εαυτό σου. Τι είδους άνθρωπος είσαι;
«Είμαι ένας άνθρωπος τελείως διαφορετικός έξω από το γήπεδο. Μέσα στο γήπεδο νευριάζω πολύ εύκολα, είμαι συνέχεια σε ένταση, καθόλου χαλαρός, δεν έχω υπομονή. Αντίθετα, στη ζωή γενικά είμαι χαλαρός, υπομονετικός και δύσκολα νευριάζω. Θα με χαρακτήριζα, απλό άνθρωπο».
«Απογειώνεται» όταν… εκνευρίζεται!
Τα ελαττώματά σου;
«Τα ελαττώματά μου είναι κυρίως στο ποδόσφαιρο. Δηλαδή, δεν βρίσκω τον ιδανικό τρόπο να πω κάποια πράγματα ή να δείξω την ενόχλησή μου και έτσι, μου δίνουν εύκολα κάρτες. Προσπάθησα να το βελτιώσω, αλλά δεν κατάφερα κάτι, γιατί όταν επιδιώκω να είμαι ήρεμος, δεν αποδίδω όπως όταν είμαι νευρικός, με την ίδια όρεξη. Οπότε, προτιμώ να παραμείνω έτσι και να συνεχίσω να αποδίδω. Επίσης, σκέφτομαι πολύ τις πράξεις μου, χωρίς να κάνω επιπόλαιες κινήσεις. Όμως, θεωρώ πως είναι λίγο αρνητικό, το ότι σκέφτομαι πιο πολύ απ’ όσο πρέπει κάποια πράγματα, γιατί μερικές φορές βγαίνει σε κακό».
Έχεις επιλέξει να μη μιλάς σε δημοσιογράφους, κρατώντας μία αρνητική στάση. Γιατί;
«Δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν το έκανα ποτέ, ούτε στην Αργεντινή, ούτε στην Ελλάδα από μικρός. Γενικά, δεν μου αρέσει να μιλάω στην τηλεόραση, στα ραδιόφωνα. Κάποια στιγμή, το έκανα λόγω τύχης, επειδή μου πήγαιναν καλά τα πράγματα. Τώρα, είτε επειδή ντρέπομαι, είτε επειδή μπορεί κάποια πράγματα που θα πω, να τα γράψουν αλλιώς, με άλλο νόημα».
Αυτά που τον «λυγίζουν»
Μπορεί να σκοράρει, να νιώθει οικεία και να έχει προσαρμοστεί τόσα χρόνια στα ελληνικά δεδομένα, όμως η νοσταλγία της οικογενειακής θαλπωρής, είναι κάτι που δε μπορεί να αποφύγει, καθώς όλοι οι αγαπημένοι του άνθρωποι ζουν στη γενέτειρά του, Αργεντινή.
Μόλις μία φορά κατάφεραν να έρθουν στην Ελλάδα ο πατέρας του Φρανσίσκο, η μητέρα του Λουσία και τα αδέρφια του Νταμιάν και Νταλιάνα, μέσα στα 10 χρόνια παρουσίας του στα ελληνικά γήπεδα.
Ο Εμάνουελ Περόνε μπορεί να δείχνει σκληρός και δυναμικός μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ωστόσο κρύβει διάφορες ευαισθησίες – οι οποίες τον κάνουν να λυγίζει- , όπως απέναντι στους άστεγους ανθρώπους, που πεινάνε και αναγκάζονται να κλέψουν για να ζήσουν. Γεγονός, που παρατηρείται πιο έντονα στη χώρα του, την Αργεντινή.
Στην Ελλάδα ο Περόνε χαλαρώνει προσκαλώντας τους συμπαίκτες του για… μπάρμπεκιου.
«Μία φορά την εβδομάδα συνηθίζουμε, να μαζευόμαστε σπίτι μου για μπάρμπεκιου με τα παιδιά. Ο Μπαρτολίνι και ο Ρομάνο ψήνουν, τρώνε και φεύγουν, ενώ εγώ μετά πλένω και καθαρίζω. Κατά τα άλλα, περνάμε πάρα πολύ ωραία και είναι κάτι που μας βοηθάει, να μη μας λείπει τόσο η χώρα μας».
Ο Ηρακλής θέλει πρωτάθλημα, κύπελλο ή και τα δύο;
«Παλεύουμε και για τα δύο, αλλά ο πιο σημαντικός στόχος μας είναι το πρωτάθλημα».
Ποιο είναι το όνειρο του Εμάνουελ;
«Το όνειρό μου ήταν να παίξω στην Εθνική Αργεντινής. Εγώ κατάφερα να παίξω στην εθνική νέων. Τώρα, όσο να ’ναι είμαι σε μεγάλη ηλικία. Χαίρομαι όμως, που ένιωσα τι σημαίνει να αγωνίζεσαι με την εθνική ομάδα, αν και πιο μικρός».
Οι προσωπικοί στόχοι σου;
«Θέλω να ανέβω κατηγορία με τον Ηρακλή και να βοηθάω με τον τρόπο μου, είτε βάζοντας γκολ, είτε όπου αλλού χρειαστεί. Δε συνηθίζω να θέτω μακροπρόθεσμους στόχους, αλλά για το κοντινό μέλλον».
