Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα που αποδομούν το σύνολο των εξαγγελιών του.
Μέτρα χωρίς χρονικό ορίζοντα είναι αυτά που ανακοίνωσε χθες βράδυ ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου. Με τη διαφορά ότι η χώρα, αυτή τη στιγμή, έχει ανάγκη από πρωτοβουλίες άμεσης ανταπόδοσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η μηχανογράφηση των ελληνικών νοσοκομείων. Την επαγγέλονται οι κυβερνήσεις των τελευταίων 12 ετών, χωρίς ποτέ να κάνουν τίποτα. Ακόμα κι αν η σημερινή ξεκινήσει τις διαδικασίες αύριο το πρωί, υπολογίζεται, σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, ότι θα απαιτηθούν περίπου τρία χρόνια, για να ολοκληρωθεί το project. Ο λόγος προφανής: πρέπει να προκηρυχθεί ο διαγωνισμός, να πραγματοποιηθεί, να αναδειχθεί ο νικητής, να εκδικασθούν οι ενστάσεις που σίγουρα θα γίνουν και συνήθως φτάνουν μέχρι τις Βρυξέλλες, να «καθαρίσει» η διαδικασία, να ξεκινήσει η εγκατάσταση του συστήματος, να λειτουργήσει πιλοτίκά για ένα διάστημα και μετά να μπει σε φουλ λειτουργία. Ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε χθες βράδυ ότι όλα τα παραπάνω θα αρχίσουν και θα τελειώσουν έως τον ερχόμενο ...Ιούνιο. Οι άνθρωποι που ξέρουν το σύστημα λένε ότι πριν από το 2013 δεν τελειώνει. Μετά, όμως, μπαίνουμε σε εκλογική χρονιά και μια «στραβή» να γίνει το έργο θα αναλάβει να το υλοποιήσει η επόμενη κυβέρνηση. Και η ζωή θα συνεχίζεται.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη δέσμευση για τη φορολόγηση με 90% του μπόνους των τραπεζιτών. Κάποιος να ενημερώσει τον πρωθυπουργό ότι τα στελέχη, επειδή περίμεναν το «κακό», φρόντισαν και διασφάλισαν τα συμφέροντά τους. Είτε με τη μορφή σύνθετων ασφαλιστικών - επενδυτικών προιόντων, με 12μηνη διάρκεια είτε διαφορετικά. Στην κοινή γνώμη, βεβαίως, θα μείνει η γλυκιά αίσθηση του 90%. Στο ταμείο, όμως, δεν θα μείνει τίποτα.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη δέσμευση για τη φορολόγηση με 90% του μπόνους των τραπεζιτών. Κάποιος να ενημερώσει τον πρωθυπουργό ότι τα στελέχη, επειδή περίμεναν το «κακό», φρόντισαν και διασφάλισαν τα συμφέροντά τους. Είτε με τη μορφή σύνθετων ασφαλιστικών - επενδυτικών προιόντων, με 12μηνη διάρκεια είτε διαφορετικά. Στην κοινή γνώμη, βεβαίως, θα μείνει η γλυκιά αίσθηση του 90%. Στο ταμείο, όμως, δεν θα μείνει τίποτα.
