του Γιώργου Μητράκη
Δέκα χρόνια πριν, το 2005, ο Αργύρης Μπακιρτζής και το συγκρότημά του «Χειμερινοί Κολυμβητές», σε συνεργασία με τον λαογράφο Δημήτρη Ζάχο κυκλοφόρησαν μια συλλογή τραγουδιών με τίτλο «Η μαστοράντζα του Εντερμπίλ». Τραγούδια για θρυλικά πρόσωπα –πραγματικά ή φανταστικά- από τις παραδόσεις χωρών που βρίσκονται στα βόρεια και τα ανατολικά της χώρας μας. Από τα βαλκάνια, την Τουρκία, μέχρι τις χώρες του Καυκάσου. Σαχ Ισμαήλ, Αλής, Κεμάλ, Μάρκο Κράλιεβιτς, Ασίκ Καρίπης, Αμντάλ Μουσά, Σαγιάτ Νοβά. Ονόματα που οι Έλληνες ελάχιστα έως καθόλου γνώριζαν, παρά το ότι είχαν κάνει τα κατορθώματά τους πολύ κοντά, συχνά δίπλα στην Ελλάδα, μαζί με δικούς μας ήρωες όπως ο Διγενής Ακρίτας.
Τότε ο Μπακιρτζής είχε μιλήσει για την αποκατάσταση μιας αδικίας, αφού οι Έλληνες αγνοούσαμε όλο αυτό τον λαϊκό πολιτισμό της Ανατολής, την ώρα που γνωρίζαμε με λεπτομέρειες τις ιστορίες και τους θρύλους της Άγριας Δύσης, που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Η παράδοση ελάχιστη σχέση έχει με την οικονομία και τις business, αλλά ένα σημείο στο οποίο η ιστορία του Μπακιρτζή συμπίπτει με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα είναι ότι μιλώντας για ξένες επενδύσεις στην χώρα μας έχουμε συνηθίσει να κοιτάμε αποκλειστικά μακριά. Κυρίως προς την Ευρώπη και την Αμερική –άρα δυτικά-, αλλά και προς την Κίνα, άρα πολύ… ανατολικά. Κι όμως υπάρχουν και κοντά υποψήφιοι επενδυτές. Στα Βαλκάνια και την υπόλοιπη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Σε χώρες που τα τελευταία 25 χρόνια ωρίμασαν και αναπτύχθηκαν οικονομικά αξιόλογοι επιχειρηματικοί όμιλοι, με κρατικά ή ιδιωτικά κεφάλαια, και τώρα αναζητούν το δικό τους ζωτικό χώρο εκτός των συνόρων τους. Από την αζέρικη Socar που κατά πάσα πιθανότητα θα εξαγοράσει τη ΔΕΣΦΑ, μέχρι τον βουλγάρικο όμιλο Λουκάνοφ, που –όπως έγραψε χθες η voria.gr- ξεκινάει την κατασκευή ξενοδοχειακού συγκροτήματος στη Θάσο. Και από τους Ρώσους που εξαγοράζουν ξενοδοχειακές μονάδες στη Χαλκιδική, μέχρι την τουρκική Yilport Holding, που έχει καταθέσει πρόταση για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Ιδιαίτερα στη Β. Ελλάδα οφείλουμε να προσαρμοστούμε στην ιδέα ότι η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας συχνά ανατρέπει δεδομένα και κατεστημένες αντιλήψεις περί Ανατολής, Δύσης, Βορρά και Νότου. Στα Βαλκάνια και στην Τουρκία –για να μιλήσουμε για ότι πιο κοντινό στην Ελλάδα- υπάρχουν σήμερα μεγάλες εξωστρεφείς επιχειρήσεις που καλοβλέπουν την επέκτασή τους στην Ελλάδα. Κι εμείς που αναζητούμε ξένους επενδυτές οφείλουμε να τους διευκολύνουμε. Άλλωστε όσο πιο πολλούς ξένους επενδυτές από διαφορετικές χώρες προσελκύσουμε τόσο λιγότερη θα είναι η εξάρτησή μας από κάποιες από αυτές, τις μεγαλύτερες.
Ειδικά σε κλάδους όπως ο τουρισμός και η ενέργεια, όπου το γεωφυσικό και το γεωπολιτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι σαφές, μέχρι το λιανεμπόριο υπάρχουν δυνατότητες και οι ξένες επενδύσεις θα πρέπει να είναι καλοδεχούμενες. Ακόμη κι όταν δεν είναι τόσο μεγάλες, ώστε να δημιουργούν εκατοντάδες θέσεις εργασίας, αλλά μικρότερες, που όμως δίνουν ώθηση σε επί μέρους τοπικές αγορές. Τα κεφάλαια δεν έχουν πατρίδα, μιλούν όλες τις γλώσσες, πιστεύουν στον ίδιο Θεό του κέρδους και η σωστή αξιοποίηση τους έχει τα ίδια θετικά αποτελέσματα της δημιουργίας κοινωνικού πλούτου και αύξησης της απασχόλησης.
