Τι ‘χες Άγγελε, τι ‘χα πάντα: Η εμμονή του Άγγελου Αναστασιάδη σ’ ένα ποδόσφαιρο ανοίκειο, προς αναζήτηση ενός μαρτυρικού Μάη, εγκλωβίζει τον ΠΑΟΚ στην ανυποληψία. Για πόσο ακόμα; Γράφει ο Πασχάλης Με
του Πασχάλη Μεντίζη
Καρμική η σχέση του ΠΑΟΚ με το αμφίδρομα απροσδόκητο, ως γνωστόν. Δεν λογίζεσαι εύκολα κομμάτι του οργανισμού εάν δεν έχεις ταλαντευτεί από το ζενίθ στο ναδίρ και τούμπαλιν, εντός αλόγου, φυσικά, διαστήματος. Ίσως αυτή η παραδοξότητά του τον διατήρησε «πληθυσμιακά» αναλλοίωτο, αχειραγώγητο και ανελαστικό, σχεδόν από καταβολής.
Τρέφεται και αυτοκαταστρέφεται από το ίδιο στοιχείο, είναι γραφτό της μοίρας του ν’ αναλώνεται μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας, να μην κοιμάται για πάνω από ένα φεγγάρι πλάι στη μία ή στην άλλη. Δύσκολα σ’ εκπλήσσει, ευχάριστα ή δυσάρεστα, είσαι προετοιμασμένος σχεδόν για τ’ ο,τιδήποτε. Κι αν το πετύχει να σ’ εκπλήξει, θα είναι στιγμιαία, ακαριαία, ούτως ώστε να πληροί τις προϋποθέσεις του οξύμωρου και του ανήκουστου.
Φέτος, επί παραδείγματι, κινούμενο στα όρια του τερατωδώς ασυνήθιστου, αυτό το… ΠΑΟΚ μας έβαλε τα γυαλιά. Κόντρα σε κάθε λογική, με ρόστερ λειψό, με κόουτς… τρελό, με ποδόσφαιρο αποπνικτικό, αγνάντευε μήνες από την κορυφή κι άλλαξε χρόνο σε θρόνο άγνωστο εδώ και δεκαετίες. Δυο μήνες και κάτι ψιλά μετά, βασιλεύει εμφατικά μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας, αγκομαχά να ξυπνήσει απ’ το όνειρο, αγγίζει τους καρπούς του να πιάσει σφυγμό, τσιμπιέται να δει αν ακόμη υφίσταται, βάζει καθρέφτη κάτω απ’ τα ρουθούνια να δει αν θολώνει.
Πρωτεργάτης και μαστροχαλαστής ο Άγγελος Αναστασιάδης, έσυρε μαεστρικά το χορό του Ζαλόγγου, πιστός στο ραντεβού του με την παταγώδη αποτυχία για τέταρτη φορά. Μας αποπλάνησε πάλι, μας σαγήνευσε με τις «παλληκαριές», με τα «κεφαλάκια», με τον Μάη. Μας πέταξε σα στυμμένες λεμονόκουπες. Όλους, μηδενός εξαιρουμένου, ακόμη κι αυτούς που παλαιότερα ορκίζονταν αιώνια απέχθεια προς το πρόσωπό του, τους πήρε μαζί του μετά από κείνο το καταραμένο διπλό στον Πειραιά.
Παρότι στραβομουτσούνιασα στην έλευσή του και δεν «υπερψήφισα» την επιλογή Σαββίδη, στην πορεία τον πίστεψα τον Άγγελο, το παραδέχομαι. Με κρατούσε αιχμάλωτο της φαντασίας μου το γεγονός πως δεν κατάφερε να «παίξει μπάλα», έχοντας έναν χοσάδα να καλύπτει τα νώτα του. Δεν μπορούσα να χωνέψω πως έχει κι άλλο πάτο το βαρέλι.
Φειδωλά στην αρχή, ασυγκράτητα στη συνέχεια, συνέρρεε ο κόσμος στα καφέ, ασφυκτιούσαν τα καφενεία, όλοι ήθελαν να δουν τον καταιγιστικό ΠΑΟΚ του Αναστασιάδη. Δυο ώρες χρειαζόσουν να διανύσεις μία μέση απόσταση στη Θεσσαλονίκη τη μέρα του ντέρμπι στο «Καραϊσκάκης», δεν έχω ματαξαναδεί κάτι παρόμοιο, Ανάσταση θύμιζε. Μέχρι την επόμενη χρονιά.
Και με τον Γιάνη τον Βαρουφάκη έτσι την πάτησα, κι ας μην άσκησα το εκλογικό μου δικαίωμα. Γνώστης του πεδίου, αρκούντως τεχνοκράτης, ορεξάτος να σηκώσει μανίκια, νεοφανής κι απρόσβλητος, δεν υποσχέθηκε λαγούς με πετραχήλια, αλλά ντομπροσύνη. Και με το καλημέρα, με το παραπάνω, την επέδειξε. Μετά από Mundial, Euro, Eurobasket, Eurovision, έκατσα σε γεμάτο σαλόνι, με μπύρες και πίτσες, να δω Eurogroup για χάρη του. «Ουάου», αναφωνούσα, μαζί με οκτώ στους δέκα Έλληνες, όπως διατυμπάνιζαν οι έρευνες. Ήθελα να γυρίσω το χρόνο στις 25 του Γενάρη, να το ρίξω δαγκωτό.
Την πάτησα. Άνθρακας ο θησαυρός, Γιάνης ο Γιάννης, θεσμοί η τρόικα, επέκταση η παράταση, σύμβαση το μνημόνιο, επιχείρησε να μου κάνει το άσπρο - μαύρο ή αν προτιμάτε, μιας και είναι της μοδός, μου βάφτισε το κρέας, ψάρι. Αναλώνεται, τώρα, χαμένος στη μετάφραση, σε συνεντεύξεις και έκθεση, μια υπερπροβολή θανάσιμη κι αυτοκτονική, που γυρνά μπούμερανγκ για τον ίδιο και την κυβέρνηση.
Ό,τι έκανε χθες ο Αναστασιάδης στη Λεωφόρο. Φτιάχνει, λέει, μια «νέα ομάδα» και είναι «ευχαριστημένος» γιατί «μέρα με τη μέρα γίνεται καλύτερος ο ΠΑΟΚ», ενώ μπορούσαμε να βάλουμε «άλλα τρία». Αυτά διατείνεται. Για μία ομάδα χτισμένη ολωσδιόλου απ’ τα χέρια του, για ένα… σύνολο που δεν προλαβαίνει να μαζεύει τη μπάλα από τα δίχτυα του το τελευταίο τρίμηνο, είτε παίζει στη Λεωφόρο είτε στο Γεντί Κουλέ. Για μία ομάδα που χθες είχε εκτός το βαρόμετρο Κάτσε, εξαιτίας ενός επικίνδυνου παραλόγου. Για μία ομάδα που αγωνιζόταν με τον ταχύτατο Μακ στην πλευρά του Νάνο και τον Αθανασιάδη στην πτέρυγα του, κατ’ ανάγκην δεξιού μπακ, Τριανταφυλλόπουλου. Για μία ομάδα που διέθεσε για τη θέση του αμυντικού χαφ έναν βαρύ στόπερ, απέναντι σε ένα τάχιστο σύνολο που πιέζει αφόρητα την πρώτη πάσα. Για μία ομάδα που ξεκίνησε τη χρονιά με τέσσερα αριστερά μπακ και πλέον έχει ένα. Για μία ομάδα που ο πάγκος της κόντρα στον προπορευόμενο Παναθηναϊκό θύμιζε πενταήμερη στη Ρόδο. Μ’ έναν προπονητή που έβλεπε αυτή την ομάδα να χάνει με 4-2 και να έχει στην ίδια ενδεκάδα τρεις δεξιούς οπισθοφύλακες και έναν εν δυνάμει.
Το κρέας, ψάρι θέλει να βαφτίσει ο Άγγελος. Ο πνιγηρός ΠΑΟΚ του πρώτου μισού έχει καταντήσει η πιο ανοργασμική ομάδα του πρωταθλήματος. Τα καφέ άδειασαν, οι Κυριακές της γιορτής έγιναν του τρόμου, ο κόσμος συνθλίβεται ψυχολογικά σε κάθε έξοδο της ομάδας από τη Θεσσαλονίκη. Το χειροκρότημα και η υπόκλιση των αντιπάλων μετετράπη σε χλεύη και οίκτο.
Κι ο μόνος που δείχνει να μην το αντιλαμβάνεται, πλατσουρίζοντας εμμονικά σ’ έναν ωκεανό ποδοσφαιρικού σουρεαλισμού, παρέα με κρέατα που μοιάζουν ψάρια, είναι ο Αναστασιάδης.
Εκεί πελαγοδρομεί κι ο ΠΑΟΚ που δημιούργησε. Κωπηλατεί ασκόπως, δίχως πυξίδα και χάρτη, αναζητώντας ένα κενόδοξο, μάταιο Μάη.
