Ο Αλεξάντρ Αφέντικοφ (Αφεντικό), από παλιά Ποντιακή οικογένεια, είναι 42 ετών. Από πέρυσι πολεμάει και παίρνει ενεργώς μέρος στο κίνημα για τη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ.
Μέχρι τότε ήταν ένας απλός πολίτης που ασχολούνταν με τις οικοδομικές εργασίες, με τη δική του κατασκευαστική εταιρεία. Σήμερα, τού έχει ανατεθεί η αποστολή να ανοικοδομήσει το Ντεμπάλτσεβο, την πόλη η οποία έχει υποστεί μεγάλη καταστροφή εξαιτίας των μαχών, και να την κάνει να ξαναλειτουργήσει για να επιστρέψουν πίσω οι κάτοικοί της.
Τα σημαντικότερα σημεία της συζήτησης που είχε με δημοσιογράφο της «Σύγχρονης Ρωσίας», είναι τα εξής:
Για την πατρίδα Ελλάδα
Ήμουν στην Ελλάδα στην αρχή της δεκαετίας του ’90. Αποφάσισα όμως, να μη μείνω. Εδώ είναι η γη που γεννήθηκα, άρα και η πατρίδα μου. Κρατάμε όμως, εδώ, τις παμπάλαιες παραδόσεις του Ελληνισμού της περιοχής. Στην Ελλάδα, από την άλλη, ποτέ δεν μας δέχτηκαν σαν Έλληνες. Υπάρχει μεγάλη έλλειψη κατανόησης.
Εμείς εδώ, ωστόσο, πονάμε για όσα συμβαίνουν εκεί τώρα με την κρίση, και τις πιέσεις των Ευρωπαίων. Πολλές φορές, μάλιστα, στενοχωριέμαι περισσότερο για τα προβλήματα στην Ελλάδα απ’ ότι εδώ.
Για τους λόγους που πολεμάει
Δεν είμαι κατά της Ουκρανίας, ούτε κατά της γλώσσας τους, ούτε κατά των τραγουδιών τους. Καθένας έχει το δικαίωμα να μιλάει στη γλώσσα του. Είτε ουκρανικά, είτε ρωσικά, κ.ο.κ.. Και εγώ ξέρω καλά και μιλάω την ουκρανική. Την έμαθα στο σχολείο. Είμαι και νοιώθω Έλληνας, αλλά μιλάω στα ρωσικά. Ο πατέρας και η μάνα μου είναι Έλληνες. Η γυναίκα μου είναι Ρωσίδα. Το όνομα της οικογένειάς μου, είναι «Αφεντικό», και το έκαναν «Αφέντικοφ». Η Ουκρανία ήταν τμήμα της ΕΣΣΔ και όλοι οι λαοί εδώ ζούσαμε ειρηνικά.
Αγωνίζομαι, λοιπόν, για να γίνει αποδεκτή η δημοκρατικά, ειρηνικά εκπεφρασμένη άποψη του λαού μας. Ο λαός έχει δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του και αυτή να γίνει σεβαστή. Αντίθετα, το Κίεβο, όχι μόνον την γράφει στα παλιά του τα παπούτσια, αλλά με την βία επιχείρησε να μας επιβάλλει τους κανόνες του. Όσο θα μας αντιμετωπίζει έτσι, και θα επιχειρεί να καταπνίξει την άποψή μας, θα αγωνίζομαι για το δίκιο μας.
Για το πώς βρέθηκε στη θέση του Κυβερνήτη του Ντεμπάλτσεβο
Στο πόστο του Κυβερνήτη του Ντεμπάλτσεβο βρέθηκα εντελώς αναπάντεχα. Εδώ και ένα χρόνο, είχαμε συστήσει στη Μακέεβκα, στην πόλη όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω, οργανώσεις, και κατόπιν ένοπλες ομάδες. Τη δική μου μονάδα, την ονόμασα «Έλληνας». Κι’ αυτό διότι το 30%-40% ήταν Έλληνες της περιοχής. Πήραμε μέρος σε πολλές μάχες (Σαχτιόρσκ, Ντμίτροφκα, κ.λ.π.). Να σημειωθεί πως οι Έλληνες στην περιοχή του Ντονιέτσκ είναι περίπου το 25%. Ένα τέτοιο ποσοστό αποτελούν και στις δυνάμεις της Πολιτοφυλακής.
Μετά από όλα αυτά, λοιπόν, μου πρότειναν τη θέση του Κυβερνήτη στο Ντεμπάλτσεβο. Κάτι που δεν περίμενα. Με φώναξαν στο Ντονιέτσκ, και εκεί απλά μου επέδωσαν τα υπογεγραμμένα χαρτιά από την πολιτική-στρατιωτική ηγεσία ότι είμαι επικεφαλής της Τοπικής Διοίκησης στο Ντεμπάλτσεβο. Όχι Δήμαρχος, διότι αυτός εκλέγεται από τους ψηφοφόρους, αλλά τοποθετημένος Κυβερνήτης. Η εντολή ήταν σαφής: Δεν είσαι πια στρατιώτης, αλλά η δουλειά σου είναι η ανοικοδόμηση.
Ο Μακεδών
