του Τάσιου Τασιούλα
Το μεγάλο στοίχημα της προεκλογικής περιόδου είναι αν οι πολίτες θα ψηφίσουν τελικά με φόβο ή με απελπισία. Ποιο κριτήριο θα επικρατήσει είναι το ζητούμενο για τα κόμματα. Ποιο όμως είναι το ζητούμενο για τους ψηφοφόρους και για τη χώρα;
Η εβδομάδα που απομένει είναι ικανός χρόνος για ανατροπές; Μόνον εικασίες μπορούν να γίνουν επ’ αυτού. Είναι όμως ικανός χρόνος για να ενισχύσει είτε το φόβο, είτε την απελπισία, που καλλιεργούν τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία.
Σε τι βαθμό δε γνωρίζουμε κι αυτό είναι άλλωστε που θα κρίνει και τον νικητή.
Για παράδειγμα αν σε ένα νοικοκυριό που το έχει χτυπήσει η κρίση πέσουν δυο τρεις μαζεμένοι λογαριασμοί -από όσα ακούω- ή ένα μέλος της οικογένειας μείνει άνεργο συμπεραίνω ότι θα ψηφίσει σούμπιτο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν από την άλλη έχουμε άλλο ένα γεγονός όπως της προηγούμενης εβδομάδας με το ελβετικό φράγκο και τις Τράπεζες ο κόσμος θα τρομοκρατηθεί και θα επιλέξει στην κάλπη έστω και με μισή καρδιά την… ασφάλεια της ΝΔ.
Πόσο λογική είναι μια επιλογή με τέτοια κριτήρια σε μια τόσο σημαντική χρονική στιγμή για τη χώρα; Δεν είναι καν λογική, διότι μέσα στη θολούρα μας ουσιαστικά επιρρίπτουμε ευθύνες στα κόμματα που δεν τις έχουν και τελικώς δεν είμαστε εμείς που ψηφίζουμε, αλλά η συγκυρία. Και αναφέρομαι κυρίως στους πάρα πολλούς αναποφάσιστους οι οποίοι θα κρίνουν και το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου. Καλώς ή κακώς όσοι έχουν αποφασίσει έχουν δώσει ένα δείγμα των προθέσεών τους, έστω δημοσκοπικά (δεν έχουμε και κανένα πιο αξιόπιστο κριτήριο εκτίμησης).
Συνομιλώντας με πολίτες διαπιστώνεις την απογοήτευσή τους και τη δυσπιστία τους απέναντι στα δυο μεγάλα κόμματα. Η πόλωση που επιδιώχθηκε κι από τις δυο πλευρές προφανώς και χρησιμεύει στη συσπείρωση των κομματικών ακροατηρίων, αλλά δε νομίζω ότι είναι ικανή για να δημιουργήσει στροφή στον μέσο πολίτη είτε προς τη μία είτε προς την άλλη πλευρά.
Θεωρώ πως για πρώτη φορά ένα αδιέξοδο είναι αυτό που θα ανοίξει το δρόμο για να προχωρήσει η χώρα και οι πολίτες στο επόμενο βήμα. Κι αυτό το αδιέξοδο δε χρειάζεται κάποιος να είναι ειδικός για να το καταλάβει.
Είναι ο μονόδρομος στον οποίο έχει μπει η επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι. Συζητούμε σε όλη την προεκλογική περίοδο για τις αλλαγές που θα μπορέσουν να γίνουν με την ανάδειξη νέας κυβέρνησης. Συμφωνούμε ότι οι αλλαγές είναι αναγκαίες, διότι η σημερινή κατάσταση δεν πάει άλλο.
Υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο έχουμε ακούσει πολλές, σε βαθμό μάλιστα πλειοδοσίας. Είναι όμως νομοτελειακό ότι η επόμενη μέρα περιλαμβάνει εκτός από εμάς και τις προθέσεις των κομμάτων που διαγκωνίζονται για την ψήφο μας και τις απαιτήσεις των δανειστών.
Αυτή είναι η δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι της επόμενης κυβέρνησης, ακριβώς όπως αυτή που έχουν όλοι οι πολίτες που δανείστηκαν και μέσα στην κρίση αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Δεν ξεφεύγεις ποτέ από αυτά αν δεν τα πληρώσεις μέχρι κεραίας.
Η ΝΔ ξέρει ένα δρόμο, τον οποίο ακολούθησε και κατάφερε όσα κατάφερε μέχρι εδώ, μέσα σε δυόμιση χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει έναν άλλο δρόμο για τον ίδιο στόχο και μας προσκαλεί να τον ακολουθήσουμε.
Το ζητούμενο είναι ποιες θα είναι οι απώλειες και οι επιπτώσεις σε καθέναν από εμάς και στη χώρα από τους δυο δρόμους. Όσο όμως μιλάμε με τέτοιους όρους (απωλειών) ο πολίτης δεν μπορεί να κάνει τις επιλογές του με καθαρό μυαλό και στη βάση της κοινής λογικής (επειδή ο όρος είναι παρεξηγημένος επιλέξτε του συλλογικού συμφέροντος).
Πιθανώς αυτό να συμφέρει και τα δυο κόμματα, αναλόγως της οπτικής και της πολιτικής (εκλογικής) ερμηνείας που δίνει το καθένα. Δε βοηθάει όμως την επόμενη μέρα για την Ελλάδα. Δε φέρνει ελπίδα και χαμόγελο. Δεν προσφέρει όραμα για το βραχυπρόθεσμο μέλλον.
Ο πολιτικός σχεδιασμός των δυο κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία είναι –τουλάχιστον στο φαίνεσθαι- καιροσκοπικός. Να κερδίσουμε τις εκλογές και να είμαστε εμείς στις καρέκλες. Μακάρι να έχει και σοβαρό στόχο: Ένα σχέδιο ικανό να βγάλει τον ελληνικό λαό από τα σημερινά αδιέξοδα.
Αυτό που θα βρει η επόμενη κυβέρνηση μπροστά της είναι μια εν εξελίξει και με πιεστικούς χρόνους διαπραγμάτευση για το μείζον ζήτημα του χρέους. Επίσης, θα βρει το τέρας της ανεργίας και της διαρκούς φτωχοποίησης όλο και περισσότερων νοικοκυριών. Και μαζί έναν ασυμμάζευτο (ακόμη) δημόσιο τομέα, με υπαλλήλους εξαντλημένους επίσης από τις μειώσεις μισθών, ένα βουνό μεταρρυθμίσεων που δεν έγιναν και πρέπει να γίνουν κι έναν λαό εξαντλημένο από την εξαετή λιτότητα. Η επόμενη κυβέρνηση δεν μπορεί να ζητήσει τίποτα από τους πολίτες…
Την επόμενη Κυριακή οφείλουμε να επιλέξουμε όποιον νομίζουμε ότι είναι πιο ικανός να τα βγάλει πέρα με αυτά τα μεγάλα (και ελπίζω όχι ανυπέρβλητα) εμπόδια. Να μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούν από τους πρόσκαιρους φόβους και την απελπισία, να αποφύγουμε τους κήρυκες της καταστροφής και να μην ενδώσουμε σε αδιέξοδα διλήμματα, από όπου κι αν προέρχονται.
Η Ελλάδα -και μαζί της κι όλοι εμείς- έχει μέλλον και με την απόφασή μας θα το καθορίσουμε. Οπότε, καθαρό μυαλό και καλή μας τύχη.
