του Τάσου Τασιούλα
Αδυνατώ να κατανοήσω αυτή την εμμονή των πολιτικών να μιλάνε και να ενεργούν μονίμως με συμβολισμούς. Για να ερμηνεύσεις κάθε κουβέντα τους είσαι αναγκασμένος να κάνεις δεύτερες σκέψεις (επειδή και οι ίδιοι κάνουν) και είναι ανεξήγητη πια η αδυναμία τους να πουν ξεκάθαρα αυτό που θέλουν ή ακόμη χειρότερα να πουν όχι εκεί που πρέπει.
Οι εποχές αλλάζουν οι πολιτικοί όχι. Ξεπερασμένοι από την ίδια την κοινωνία δεν μπορούν να προσγειωθούν στην πραγματικότητα, που δυστυχώς (και γι’ αυτούς και για μας) είναι θλιβερή.
Μισόλογα, αλληγορίες, τσιτάτα, φανφάρες και μανιφέστα. Ο πολιτικός λόγος έχει εξευτελιστεί. Κι αυτό αφορά σε πολιτικούς όλων των κομμάτων. Αρέσκονται να αφήνουν όλους τους άλλους να τους ερμηνεύουν και να τους παρερμηνεύουν (πολλές φορές σκοπίμως), αρέσκονται σε θολές κουβέντες, σε εξυπνάδες και χαριτωμενιές. Κι επειδή το κάνουν επί δεκαετίες πλέον επαναλαμβάνονται κουραστικά.
Η νέα κυβέρνηση στην πρώτη εβδομάδα της αντί να επενδύσει στο ότι είναι η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στον τόπο και άρα με ουσιαστικό τρόπο να δείξει την αρμόζουσα υπευθυνότητα της ιστορικής στιγμής για τον ελληνικό λαό, μιλώντας με πράξεις, επιλέγει την τακτική του ταύρου σε υαλοπωλείο. Μπήκε με φόρα (δηλώσεων) και το επόμενο διάστημα αναμένεται να πιάσουν δουλειά οι σκούπες για να μαζέψουν το χάος που έχει προκληθεί, τη σκόνη που έχει επικαλύψει τα πάντα.
Οι συμβολισμοί στις πρώτες έξι μέρες της κυβέρνησης περίσσεψαν. Και οι ανακοινώσεις το ίδιο. Τι τους έπιασε η πρεμούρα να κάνουν όλες αυτές τις βαρύγδουπες εξαγγελίες δεν μπορώ να το καταλάβω. Αλήθεια, θεωρούν ότι με τις δηλώσεις τους προκαταλαμβάνουν και δεσμεύουν τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα και «δένουν» τις προγραμματικές δεσμεύσεις;
Μήπως η ανακοίνωση επωφελών μέτρων για μια σειρά από κοινωνικές ομάδες τις πρώτες αυτές μέρες περνά το μήνυμα ότι κάτι άλλαξε στην Ελλάδα πραγματικά; Για πόσο αφελείς μπορεί να μας περνούν; Να τα κάνουν θέλει ο κόσμος που εξέλεξε την κυβέρνηση, όχι να τα πουν.
Οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε η ώρα να υλοποιηθούν. Δε θα κατηγορήσει κανείς κανέναν εάν δεν υλοποιηθούν με το καλημέρα. Χρόνος υπάρχει. Εκτός κι αν θέλουν οι υπουργοί και οι αναπληρωτές τους να μας πείσουν ότι θα προσπαθήσουν να περάσουν ό,τι μπορούν, επειδή δεν υπάρχει χρόνος…
Η κυβέρνηση αντί να δείχνει ηρεμία δείχνει πανικό. Πρόφτασαν μέσα σε πέντε έξι μέρες να κάνουν μέχρι και αντικρουόμενες δηλώσεις. Ποιος ο λόγος; Ναι, είναι επείγουσες οι αλλαγές, είναι μεγάλες οι ανάγκες για άλλες πολιτικές, αλλά αυτά δεν μπορούν να γίνονται εν βρασμώ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεδομένο και κοστολογημένο (επισήμως) πρόγραμμα. Έχει συγκεκριμένες θέσεις και ήρθε η ώρα να τις εφαρμόσει. Γι’ αυτό τον ψήφισε η πλειοψηφία του κόσμου.
Ξέρουμε για παράδειγμα ότι η κυβέρνηση θέλει να ξανανοίξει την ΕΡΤ. Ποιος έχει καταλάβει τι ακριβώς θα κάνει για να την ξανανοίξει;
Θα επαναπροσληφθούν όλοι οι απολυμένοι. Ωραία. Γιατί δε λένε παράλληλα ότι αυτό θα έχει ως συνέπεια περιορισμό των προσλήψεων;
Σταματούν οι ιδιωτικοποιήσεις. Άριστα και εύγε που δε θα ξεπουληθεί η χώρα. Και; Θα αναπτυχθούν με κάποιο άλλο τρόπο τα περιφερειακά αεροδρόμια, βρήκαν νέους πελάτες για την ΕΛΒΟ, τον έκτο προβλήτα του λιμανιού της Θεσσαλονίκης θα τον (ξανα)κατασκευάσει το Δημόσιο, τα κάμπινγκ που τα απαξίωσε το δημόσιο θα τα αναστήσει τώρα επειδή υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο ανάπτυξης, θα καταργηθούν τα διόδια ή έστω δε θα γίνουν άλλα;
Τρόικα τέλος, ναι στη διαπραγμάτευση σε θεσμικό επίπεδο με τους εντολείς της τρόικας. Εδώ μου περισσεύουν τα ερωτήματα.
Δε χρειαζόμαστε τα λεφτά των δανείων. Και πώς τη βγάζουμε;
Γενικώς θολούρα ανεξήγητη. Δε θα ήταν προτιμότερο όλα αυτά να ξεκαθαριστούν συντεταγμένα μέσα στις προγραμματικές δηλώσεις και να μην αποτελούν πυροτεχνήματα;
Και επίσης δε χρειάζεται να λένε σε όλα «ναι» περιμένοντας την 28η Οκτωβρίου… Αυτό είναι επικίνδυνο. Οφείλεις να γίνεις σε ορισμένες περιπτώσεις δυσάρεστος. Θα επιστρέψουν όσοι μπήκαν σε διαθεσιμότητα στις θέσεις τους, λέει η κυβέρνηση. Πανηγύρια από τους «διαθέσιμους» και φυσιολογική η υπερβολή: Ζήτησαν να τους δοθεί και το 25% που παρακρατήθηκε από το μισθό τους όσο κάθονταν στα σπίτια τους και δε δούλευαν λαμβάνοντας το υπόλοιπο 75%! Βρήκαμε παππά να θάψουμε το σύμπαν.
Και για όσους τραβάει ο οργανισμός τους τα τσιτάτα και τους συμβολισμούς: Τα κάστρα πέφτουν από μέσα…
Το ίδιο ισχύει και στους ηττημένους. Μάλλον έπρεπε να βάλω τη λέξη σε εισαγωγικά, διότι κοντεύουμε να πιστέψουμε πως τα πήγε μια χαρά η ΝΔ στις εκλογές και πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, όχι επειδή τα έκανε όλα σωστά, αλλά γιατί θα τα θαλασσώσει ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά την «αριστερή παρένθεση» θα επανέλθουν θριαμβευτικά στην κυβέρνηση.
Το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Μια εβδομάδα μετά όλοι ψιθυρίζουν, μουρμουράνε, ψελλίζουν… Τι ακριβώς; Αμφισβητούν τον κ. Σαμαρά ως πρόεδρο ή όχι; Έχουν εναλλακτική πρόταση ή όχι; Θεωρούν ότι τους τιμώρησε για τις πολιτικές τους ο λαός ή όχι; Κατάλαβαν τι έγινε ή όχι; Ετοίμασαν για την επόμενη μέρα μια πιο πειστική πρόταση για διέξοδο ή ετοιμάζονται να κάνουν αντιπολίτευση στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα της κυβέρνησης, αλλά αδυνατώντας να προτείνουν κάτι καλύτερο; Εκτός αν το καλύτερο που είχαν να δώσουν ήταν αυτό των τελευταίων δυόμισι χρόνων.
Σκορπίζουν και στη ΝΔ και ο μόνος φόβος τους είναι να μη γίνουν ΠΑΣΟΚ. Μόνο που αν δεν αναμετρηθείς με τους φόβους σου δεν τους ξεπερνάς (δεν το απέφυγα ούτε εγώ το… βαρύγδουπο) και σε καταβάλλουν.
Κάποιος να βγει και να αναλάβει ευθέως την ευθύνη για την ήττα; Ζητάω πολλά.
Θα ήθελα να απευθύνω έκκληση στους πιο σώφρονες όλων των κομμάτων και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ να αναλάβουν μια πρωτοβουλία υπέρ της ευθύτητας, της σοβαρότητας και της καθαρότητας. Σταράτες κουβέντες, ουσιαστικές πράξεις και προσπάθεια για επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Αυτό έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία κι από την κυβέρνηση κι από την αντιπολίτευση.
