Αν ήθελε κάποιος να αποδώσει σε καμβά τις συνόδους του Eurogroup και του Ecofin θα έπρεπε να ζωγραφίσει ένα λιβάδι γεμάτο αγκάθια και έναν ουρανό γεμάτο με σύννεφα.
Αν ήθελε κάποιος να αποδώσει σε καμβά τις συνόδους του Eurogroup και του Ecofin θα έπρεπε να ζωγραφίσει ένα λιβάδι γεμάτο «αγκάθια» και έναν ουρανό γεμάτο με σύννεφα. Τα σύννεφα αποτυπώνουν την κρίση χρέους των αδύναμων οικονομιών της ευρωζώνης, τη μαζική φυγή των επενδυτών από το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα και τέλος τη διαφωνία των χωρών της G20 να αντιμετωπίσουν συντονισμένα και με μία φωνή την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Τα αγκάθια πολλά και άκρως επικίνδυνα για τις οικονομίες που θα θελήσουν να διασχίσουν φανταστικό αυτό λιβάδι. Ας ξεκινήσουμε από τα θεσμικά: Ο πρόεδρος του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, δήλωσε ότι τάσσεται υπέρ της δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής ελεγκτικής υπηρεσίας και μιας οικονομικής κυβέρνησης της ευρωζώνης. Αυτό που ζητούν οι ισχυροί είναι να υπάρχει προληπτικός έλεγχος των κρατικών προϋπολογισμών των χωρών-μελών της ΕΕ που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Στο επίκεντρο και η ισχυροποίηση του ευρώ και τα νέα μέτρα για την προστασία από τους κερδοσκόπους.
Ένα ακόμα αγκάθι η διευθέτηση των «διαφορών» για την προώθηση του πακέτου των 440 δισ. ευρώ για την αντιμετώπιση των κινδύνων χρεοστασίου στην ευρωζώνη.
Αν και έχει συμφωνηθεί το πακέτο υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ της Γερμανίας και του αδύναμου ευρωπαϊκού νότου. Η Γερμανία από την πλευρά της απαιτεί το πακέτο να έχει τη μορφή εγγυήσεων όπως έγινε με το ελληνικό πακέτο και μάλιστα να δοθούν από την κάθε χώρα ξεχωριστά. Αντίθετα μία ομάδα χωρών της ευρωζώνης πιέζει οι εγγυήσεις αυτές να δοθούν από όλες τις χώρες μαζί. Ουσιαστικά η Γερμανία επιθυμεί να διαχωρίσει τη θέση της και να μην εμπλακεί στις εγγυήσεις που θα δώσουν τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης.
Στα αγκάθια των συνόδων περιλαμβάνεται και η εκπόνηση μιας συντονισμένης και ολοκληρωμένης προσέγγισης στις πολιτικές εξόδου των κρατών μελών της ΕΕ από τα μέτρα που είχαν λάβει για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Η προσέγγιση αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει μέτρα για τη δημιουργία ενός βιώσιμου και σταθερού χρηματοπιστωτικού τομέα, τη διασφάλιση δημοσιονομικής βιωσιμότητας και την ενίσχυση της αναπτυξιακής δυναμικής. Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή της δημοσιονομικής διάστασης των στρατηγικών εξόδου θα γίνει εντός του πλαισίου του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και θα πρέπει να ξεκινήσει το αργότερο το 2011.
Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται σε αυτό το σημείο πως θα καταλήξουν σε συμφωνία για αυτό το θέμα όταν οι μισές οικονομίες αντιμετωπίζουν προβλήματα που δεν αναμένεται να έχουν αμβλυνθεί έως το 2011 και επιπλέον τη στιγμή που οι επενδυτές εξακολουθούν να κοιτούν με μισό μάτι οποιαδήποτε επένδυση που έχει σχέση με τις αγορές της ευρωζώνης. Πολύ περισσότερο δε όταν το G20 έληξε χωρίς καμία συμφωνία σχετικά με κάποιο νέο ρυθμιστικό πλαίσιο ή αλλαγή του χρονοδιαγράμματος για την εφαρμογή των μέτρων που αποφασίστηκαν πριν από ένα χρόνο, πέρα από μία γενική δέσμευση ότι θα καταλήξουν σύντομα σε συμφωνία.
Τα αγκάθια πολλά και άκρως επικίνδυνα για τις οικονομίες που θα θελήσουν να διασχίσουν φανταστικό αυτό λιβάδι. Ας ξεκινήσουμε από τα θεσμικά: Ο πρόεδρος του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, δήλωσε ότι τάσσεται υπέρ της δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής ελεγκτικής υπηρεσίας και μιας οικονομικής κυβέρνησης της ευρωζώνης. Αυτό που ζητούν οι ισχυροί είναι να υπάρχει προληπτικός έλεγχος των κρατικών προϋπολογισμών των χωρών-μελών της ΕΕ που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Στο επίκεντρο και η ισχυροποίηση του ευρώ και τα νέα μέτρα για την προστασία από τους κερδοσκόπους.
Ένα ακόμα αγκάθι η διευθέτηση των «διαφορών» για την προώθηση του πακέτου των 440 δισ. ευρώ για την αντιμετώπιση των κινδύνων χρεοστασίου στην ευρωζώνη.
Αν και έχει συμφωνηθεί το πακέτο υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ της Γερμανίας και του αδύναμου ευρωπαϊκού νότου. Η Γερμανία από την πλευρά της απαιτεί το πακέτο να έχει τη μορφή εγγυήσεων όπως έγινε με το ελληνικό πακέτο και μάλιστα να δοθούν από την κάθε χώρα ξεχωριστά. Αντίθετα μία ομάδα χωρών της ευρωζώνης πιέζει οι εγγυήσεις αυτές να δοθούν από όλες τις χώρες μαζί. Ουσιαστικά η Γερμανία επιθυμεί να διαχωρίσει τη θέση της και να μην εμπλακεί στις εγγυήσεις που θα δώσουν τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης.
Στα αγκάθια των συνόδων περιλαμβάνεται και η εκπόνηση μιας συντονισμένης και ολοκληρωμένης προσέγγισης στις πολιτικές εξόδου των κρατών μελών της ΕΕ από τα μέτρα που είχαν λάβει για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Η προσέγγιση αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει μέτρα για τη δημιουργία ενός βιώσιμου και σταθερού χρηματοπιστωτικού τομέα, τη διασφάλιση δημοσιονομικής βιωσιμότητας και την ενίσχυση της αναπτυξιακής δυναμικής. Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή της δημοσιονομικής διάστασης των στρατηγικών εξόδου θα γίνει εντός του πλαισίου του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και θα πρέπει να ξεκινήσει το αργότερο το 2011.
Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται σε αυτό το σημείο πως θα καταλήξουν σε συμφωνία για αυτό το θέμα όταν οι μισές οικονομίες αντιμετωπίζουν προβλήματα που δεν αναμένεται να έχουν αμβλυνθεί έως το 2011 και επιπλέον τη στιγμή που οι επενδυτές εξακολουθούν να κοιτούν με μισό μάτι οποιαδήποτε επένδυση που έχει σχέση με τις αγορές της ευρωζώνης. Πολύ περισσότερο δε όταν το G20 έληξε χωρίς καμία συμφωνία σχετικά με κάποιο νέο ρυθμιστικό πλαίσιο ή αλλαγή του χρονοδιαγράμματος για την εφαρμογή των μέτρων που αποφασίστηκαν πριν από ένα χρόνο, πέρα από μία γενική δέσμευση ότι θα καταλήξουν σύντομα σε συμφωνία.
