Παρατηρώ ότι δεν είναι μόνον το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας που αρέσκεται στην καταγραφή των γεγονότων (έγραψα θετικά σχόλια για τον νυν ΥΠΕΞ, αλλά περνάει ο καιρός και δεν είδα ακόμη δράση), αλλά και ο δημοσιογραφικός και πολιτικός κόσμος πράττει το ίδιο, λες και δεν πρόκειται για συμβάντα της γειτονιάς μας, με άμεση επιρροή στην πολιτική της χώρας μας.
Να θυμίσω κατ’ αρχάς, πως όταν ανέλαβε ο κ. Αλ Σίσι την προεδρία της Αιγύπτου, εξέφρασα τη γνώμη πως έπρεπε με ταχύτητα αστραπής να φροντίσουμε για υπογραφή συμφωνίας ως προς την ΑΟΖ, όσο είναι ζεστή η αντιπαράθεση με την Τουρκία. Μετά την επίσκεψη του τότε ΥΠΕΞ κ. Βενιζέλου στην Αίγυπτο, ο οποίος επέστεψε με αισιόδοξες δηλώσεις, έχει περάσει τόσος καιρός και καμιά εξέλιξη δεν υπήρξε.
Απεναντίας, η Τουρκία άρχισε να «μαλακώνει» αντιλαμβανόμενη ότι ο κ. Αλ Σίσι αποδεικνύεται ισχυρός ηγέτης, εξασφαλίζοντας μάλιστα εξοπλισμό που καθιστά την Αίγυπτο υπολογίσιμη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο. Βεβαίως και οι διαφορές μεταξύ τους υπάρχουν και είναι σοβαρές, αλλά κανείς δεν γνωρίζει πώς θα είναι αύριο οι συμμαχίες των μεσανατολικών χωρών, οι οποίες διαλύονται, επανασυντίθενται ή αλλάζουν προσανατολισμό, με εκπληκτική ταχύτητα.
Πώς είναι η κατάσταση για την Τουρκία, που μας ενδιαφέρει περισσότερο; Ισχυρή προστάτιδα δύναμη των σουνιτών, τούς χρησιμοποιεί για να πλήξει πρωτίστως την Συρία, αλλά και το σιιτικό Ιράν, μεγάλο αντίπαλό της στην επιδίωξη ηγεμόνευσης του μουσουλμανικού κόσμου. Απέναντί της έχει και την Αίγυπτο, η οποία απαλλάσσεται από τους σουνίτες «Αδελφούς Μουσουλμάνους» και υποστηρίζει το καθεστώς Άσαντ.
Και εδώ αρχίζει το «μπέρδεμα». Η Σαουδική Αραβία, η οποία υποστήριξε τον κ. Αλ Σϊσι, και μάλιστα μεσολάβησε και για τις επαφές του με τον κ. Πούτιν, βλέπει στην πράξη αυτό για οποίο είχα γράψει προ καιρού, ότι θα έλθει και η σειρά της (και η σειρά του Ισραήλ, θα έρθει, αλλά ακόμη δεν το πιστεύουν, παρόλο που αντιλαμβάνονται ότι το κράτος στέκεται εμπόδιο στα σχέδια των ισχυρών Ισραηλιτών ιδιοκτητών των μεγαλύτερων χρηματοπιστωτικών οίκων, που επηρεάζουν πολιτικές καταστάσεις ανά την υφήλιο).
Η Σαουδική Αραβία, από την στιγμή που επήλθε συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν, ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει στο έδαφός της ένοπλες συγκρούσεις με τους λιγότερους μεν σιίτες, αλλά ενισχυόμενους από το Ιράν. Δεν είναι τυχαία η εμπλοκή της στην Υεμένη, όπου βλέπει τους σιίτες Χούτι να ανατρέπουν το νόμιμο πρόεδρο (τον οποίο φιλοξενεί πλέον στο Ριάντ η Σαουδική Αραβία).
Η Υεμένη, είναι η φτωχότερη χώρα της χερσονήσου, στερούμενη υδρογονανθράκων, αλλά είναι μεγάλη η γεωστρατηγική της θέση. Ευρισκόμενη στο νότιο άκρο, δεν ελέγχει μόνο τον Ινδικό Ωκεανό, αλλά κυρίως την Ερυθρά Θάλασσα. Και θα είναι εξόχως ανησυχητικό για την Αίγυπτο και το Ισραήλ, να νιώθουν σε λίγο την ανάσα των ναυτών του στόλου του Ιράν, ελλιμενισμένου στην Υεμένη.
Σ’ αυτή την περίπτωση, η Σαουδική Αραβία έχει κοινό συμφέρον με την Αίγυπτο, αλλά οι τελευταίες εξελίξεις ίσως ανατρέψουν όλα τα δεδομένα. Κι αυτές οι εξελίξεις δεν είναι άλλες από τις επαφές που άρχισαν σε υψηλό επίπεδο, μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Τουρκίας, για ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ -το οποίο εξαρχής οι δύο χώρες επεδίωκαν- με συνομιλίες που διεξάγονται στο Κατάρ.
Η μεν Τουρκία εμποδίζεται μέχρι στιγμής από τις ΗΠΑ να προελάσουν σε συριακό έδαφος, η δε Σαουδική Αραβία έχει πλήρη γνώση ότι οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ διερράγησαν σοβαρώς, κι έτσι μπορούν οι παραπάνω δύο χώρες να συνεννοηθούν και να δράσουν παρά τις αμερικανικές επιθυμίες. Οι Τούρκοι θέλουν έδαφος, η Σαουδική Αραβία καθεστώς στην Συρία που δεν θα επιτρέπει σιιτική επίδραση από το Ιράν, το οποίο πασχίζει α αποσπάσει από τα χέρια των Ρώσων το λιμάνι της Ταρτούς (Ταρσού).
Τις επαφές διαψεύδουν οι δύο χώρες, αλλά «προδόθηκαν» από τη συριακή αντιπολίτευση που μάχεται το καθεστώς Άσαντ, η οποία έσπευσε να εκφράσει την χαρά της.
Όλα αυτά και άλλα τόσα, θα έπρεπε να προβληματίσουν τον δημοσιογραφικό και πολιτικό κόσμο, επειδή συμβαίνουν στην αυλή μας. Και είναι αδύνατο να μη έχουν επιπτώσεις σ’ εμάς, πρωτίστως βεβαίως στην Κύπρο.
Ο Μακεδών
