Ενάμιση μήνα μετά τις εκλογές τα πάντα μένουν στάσιμα, έως ότου καταλήξουν κάπου οι συζητήσεις μας με τους εταίρους. Τα δυσμενή επακόλουθα αυτής της απραξίας είναι ορατά, με άμεσο κίνδυνο την έλλειψη των αναγκαίων ποσών για να κινηθεί η κρατική και η παραγωγική μηχανή της χώρας.
Και όμως, όλα αυτά οφείλονται σε μια παρεξήγηση. Ότι η κυβέρνηση νομίζει πως το εκλογικό σώμα την ψήφισε για να «σκίσει το μνημόνιο» συνοδεία νταουλιών. Και παρ’ όλο που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το εντελώς αντίθετο, η κυβέρνηση ενεργεί για να ικανοποιήσει την μικρή μειοψηφία των ψηφοφόρων της, απογοητεύοντας τους πολλούς, αλλά και αδυνατώντας να παραγάγει έργο.
Όλη η προσπάθεια -αγωνιώδης θα έλεγα- κατατείνει στο να πεισθεί ο ελληνικός λαός, και ιδιαιτέρως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν υπάρχει πλέον τρόικα αλλά «θεσμοί», ούτε μνημόνιο, αλλά «νέα συμφωνία». Μα στα σοβαρά πιστεύουν ότι ο λαός έχει νηπιακή νοημοσύνη, ώστε να μη αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, την ώρα μάλιστα που η ίδια η κα. πρόεδρος της Βουλής μίλησε για «κρέας που το βαπτίζουμε ψάρι», όπως έπρατταν σε παλαιές εποχές μοναχοί για να καλύψουν την κρεοφαγία τους κατά τις ημέρες της νηστείας;
Ασφαλώς και όλοι αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για εφαρμογή του μνημονίου, αλλά αυτό είναι δευτερεύον εμπρός στην ελπίδα είναι να υπάρξουν καλύτεροι όροι. Μια ανακούφιση δηλαδή, με ταυτόχρονη έναρξη λειτουργίας της αδρανούσας επί πενταετίας Ανάπτυξης. Αυτή είναι η παρεξήγηση. Μόνο οι λίγοι βορειοκορεάτες του κόμματος και όσοι δεν έχουν καμιά σχέση με τα πολιτικά δρώμενα πιστεύουν ότι οι δυναμικές -και εκκεντρικές- εμφανίσεις μας μπορούν να ανατρέψουν πλήρως μια κατάσταση. Αλλά, είναι δυνατόν το παρόν και το μέλλον του λαού να επαφίεται στις αποφάσεις ανθρώπων με τέτοιες αντιλήψεις;
Η πρόσφατη δημοσκόπηση -που δημοσίευσε η voria.gr- είναι ενδεικτική. Το 69,6% των ερωτηθέντων (από 67,7% τον Φεβρουάριο) τάσσονται υπέρ ενός έντιμου συμβιβασμού με λύση κοινής αποδοχής, έναντι του 27,4% που πιστεύει ότι «πρέπει να οδηγηθούμε σε οριστική ρήξη, έστω και εάν αυτό σημαίνει επιστροφή στη δραχμή» (από 29,6%).
Ενδεικτικό είναι επίσης ότι την οριστική ρήξη την προκρίνουν οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής (55,6%), του ΚΚΕ (52,1%) και των ΑΝ.ΕΛΛ. (46,3%), οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν ψηφίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προς τι λοιπόν η επιμονή της κυβέρνησης σε αδιέξοδη πολιτική; Δεν γνωρίζω ούτε ποιοι ούτε πώς έπεισαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικώς, ότι θα υποκύψουν οι εταίροι εμπρός στην δική μας αποφασιστικότητα. Πολύ θα ήθελα να γνωρίζω ποια ήσαν τα επιχειρήματα με τα οποία θα εγκαταλείπαμε το Μνημόνιο, αλλά όχι το ευρώ. Και οι δύο αυτές αλληλοσυγκρουόμενες εξαγγελίες αναφέρονται στο κυβερνητικό πρόγραμμα. Μόνο που, και οι δυο ομού, δεν γίνονται.
Αφού λοιπόν η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού ζητά τον «έντιμο συμβιβασμό», γιατί δεν υπακούει η ελληνική κυβέρνηση στο λαϊκό αίτημα; Για τα περί δημοψηφίσματος δεν κάνω λόγο, επειδή εκτός των άλλων θα αποτελέσει τυχούσα ενέργειά του και συνταγματική εκτροπή, αφού δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα δημοψήφισμα για δημοσιονομικούς λόγους
Χάνουμε χρόνο, μάς τονίζουν συνεχώς οι εταίροι. Χάνουμε χρόνο προειδοποιούν οι επιχειρηματίες που βλέπουν να γυρίζουμε πίσω στο 2012 με την απαίτηση προκαταβολών για εισαγόμενα προϊόντα. Και όλα αυτά, για μια παρεξήγηση. Επειδή η κυβέρνηση δεν κατάλαβε για ποιο λόγο ψηφίστηκε ακόμη και από δεξιούς.
Ο Μακεδών
