Τη δόξα ουδείς...

Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
mekar4@yahoo.gr


Ένας πετυχημένος επιχειρηματίας, ευκατάστατος και μπονβιβέρ, γιατί να θέλει να γίνει εμίρης στη θέση του εμίρη; Ποιος είναι ο λόγος που αφήνει τη βολή του παραθαλάσσιου ρετιρέ του, στην παλιά ή στη νέα παραλία, για να δουλέψει σκληρά για τον τόπο του; Τι έχει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του για το αύριο της γενέτειρας των παιδιών του; Πόσα θα θυσιάσει για να πετύχει τελικά τον στόχο του;

Πρόσφατα ρώτησα πλούσιο υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης -με επίσης πλούσιο βιογραφικό- γιατί αφήνει τις διαπιστωμένες ανέσεις του προκειμένου να ιδρώσει και να παλέψει στο δύσκολο στίβο της τοπικής αυτοδιοίκησης και μάλιστα χωρίς να έχει την απαιτούμενη «αναγνωρισιμότητα». Η απάντηση που πήρα δεν ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπη ή αληθοφανής. Μου είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι θέλει να δώσει…αισιοδοξία στους Θεσσαλονικείς, οι οποίοι έχουν πέσει σε κατάθλιψη και τους…φαίνεται ακόμη και στον τρόπο που περπατάνε στην Τσιμισκή!

Η απάντηση του ευκατάστατου υποψηφίου – μεταξύ μας – δεν με έπεισε. Όσο περνούσε δε η ώρα από την κουβέντα μας, τόσο συνειδητοποιούσα ότι ο λόγος της καθόδου του στο Μητροπολιτικό Δήμο μπορεί να σχετίζεται με αυτή την περιβόητη αναγνωρισιμότητα. Τη φήμη, προβολή και εικόνα του υποψηφίου την οποία εισπράττει σε δουλειές ή απλώς όταν περιδιαβαίνει «στα αλώνια και στα σαλόνια» της συμπρωτεύουσας…

Πώς να το κάνουμε, αν είσαι «χορτάτος» κι έχεις λεφτά, γυναίκες, οικογένεια, υποφερτή εμφάνιση -ή έστω ευθυτενές στιλ - τότε το μόνο που σου απομένει είναι να κυνηγήσεις αυτό που δεν απέκτησες. Τη δημοφιλία και την επιδοκιμασία της κοινωνίας, για σένα και τους κληρονόμους σου.  Άλλωστε το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς…