Η απόφαση της Κίνας να προχωρήσει μετά από περίπου δύο χρόνια σε σταδιακή αποσύνδεση του νομίσματός τους (γιουάν) από το δολάριο σημαίνει δύο πράγματα.
Της Κωνσταντίνας Δημτρούλη
Η απόφαση της Κίνας να προχωρήσει μετά από περίπου δύο χρόνια σε σταδιακή αποσύνδεση του νομίσματός τους (γιουάν) από το δολάριο σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον ότι η Κίνα κατάφερε να τραβήξει μακριά από το συγκεκριμένο θέμα τα φώτα της δημοσιότητας από τη σύνοδο του G20 και δεύτερον να περάσει για μία ακόμα φορά το μήνυμα ότι μπορεί να ελέγχει απόλυτα τη νομισματική της πολιτική ανάλογα με τα συμφέροντά της και ανεξάρτητα από τις πιέσεις που δέχεται ως ηγετική δύναμη πλέον στο διεθνές εμπόριο.
Το γεγονός ότι αποφάσισε μόλις πέντε μέρες πριν από την έναρξη των εργασιών της Συνόδου της «Ομάδας των 20» να ανακοινώνει κάτι για το οποίο δεχόταν ισχυρότατες πιέσεις από την Ουάσινγκτον σχεδόν σε καθημερινή βάση τα τελευταία χρόνια συνεπάγεται την πρόθεσή της να μην ξαναμονοπωλήσει σύνοδο των ισχυρών του πλανήτη με αυτό το θέμα και να στρέψει το ενδιαφέρον σε θέματα για τα οποία θα πρέπει να πιεστεί και η Δύση. Για παράδειγμα στην πραγματική αντιμετώπιση της κρίσης και όχι στην απλή διευκόλυνση της μέσω της ανατίμησης του γιουάν.
Πάντως τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα σχετίζονται με το τρόπο με τον οποίο θα προχωρήσει στην υλοποίηση αυτής της απόφασης. Και αυτά τα ερωτήματα μπορεί να μην αναδειχθούν σε πολιτικό θέμα κατά τη σύνοδο των «20», ωστόσο να γίνουν συζητήσεις με την Κίνα για την παγκόσμια οικονομία και το σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Η Κίνα έχει «παγώσει» τη συναλλαγματική ισοτιμία γιουάν/δολαρίου από τον Ιούλιο του 2008 προκειμένου να αποφύγει τον αντίκτυπο της κρίσης. Η λήψη αυτής της απόφασης μπορεί επιπλέον να σημαίνει ότι η οικονομία της βαδίζει σε σταθερό έδαφος και μπορεί πλέον να επιτρέψει μία πιθανή ανατίμηση του νομίσματος της χωρίς να φοβάται τις επιπτώσεις.
Και για του λόγου του αληθές η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας επέτρεψε στο γιουάν να αυξηθεί 0,42% στα 6,7976 ανά δολάριο, καταγράφοντας τόσο τη μεγαλύτερη ημερήσια άνοδο όσο και το υψηλότερο κλείσιμο από το 2005. Διαπραγματευτές της αγοράς συναλλάγματος εκτιμούν ότι η απουσία παρέμβασης από την κεντρική τράπεζα υποδηλώνει ότι η ίδια ήθελε να καθοδηγήσει την αγορά. Παράλληλα, όμως, δείχνει ότι κρατά τον απόλυτο έλεγχο μέσω της διαμόρφωσης του επιτοκίου αναφοράς, με βάση το οποίο μπορεί να συναλλάσσεται το γιουάν.
Ωστόσο, αρκετοί οικονομολόγοι μεταξύ των οποίων και ο Νομπελίστας, Ρόμπερτ Μάντελ, εκτιμούν ότι η απόφαση της Κίνας θα μπορούσε να υπονομεύσει τη σταθερότητα στην παγκόσμια οικονομία. Όπως και να ‘χει πάντως, το Πεκίνο κατάφερε να κλείσει τα στόματα στην Ουάσινγκτον και για πρώτη φορά έχοντας πλέον απαλλαγεί από το δικό μείζον θέμα αναμένεται να θέσει και αυτό πλέον από θέση ισχύος τα δικά του θέματα και τους δικούς προβληματισμούς στο ρόλο που θα διαδραματίσει σε αυτήν την οικονομική κρίση. Ούτε λίγο δηλαδή ούτε πολύ έβγαλε από το μενού του G20 την καραμέλα που ήταν έτοιμοι να αναμασήσουν οι Αμερικανοί επισκιάζοντας όλα τα υπόλοιπα σοβαρά θέματα για τα οποία θα πρέπει πλέον να τοποθετηθούν πιο ξεκάθαρα.
Η απόφαση της Κίνας να προχωρήσει μετά από περίπου δύο χρόνια σε σταδιακή αποσύνδεση του νομίσματός τους (γιουάν) από το δολάριο σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον ότι η Κίνα κατάφερε να τραβήξει μακριά από το συγκεκριμένο θέμα τα φώτα της δημοσιότητας από τη σύνοδο του G20 και δεύτερον να περάσει για μία ακόμα φορά το μήνυμα ότι μπορεί να ελέγχει απόλυτα τη νομισματική της πολιτική ανάλογα με τα συμφέροντά της και ανεξάρτητα από τις πιέσεις που δέχεται ως ηγετική δύναμη πλέον στο διεθνές εμπόριο.
Το γεγονός ότι αποφάσισε μόλις πέντε μέρες πριν από την έναρξη των εργασιών της Συνόδου της «Ομάδας των 20» να ανακοινώνει κάτι για το οποίο δεχόταν ισχυρότατες πιέσεις από την Ουάσινγκτον σχεδόν σε καθημερινή βάση τα τελευταία χρόνια συνεπάγεται την πρόθεσή της να μην ξαναμονοπωλήσει σύνοδο των ισχυρών του πλανήτη με αυτό το θέμα και να στρέψει το ενδιαφέρον σε θέματα για τα οποία θα πρέπει να πιεστεί και η Δύση. Για παράδειγμα στην πραγματική αντιμετώπιση της κρίσης και όχι στην απλή διευκόλυνση της μέσω της ανατίμησης του γιουάν.
Πάντως τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα σχετίζονται με το τρόπο με τον οποίο θα προχωρήσει στην υλοποίηση αυτής της απόφασης. Και αυτά τα ερωτήματα μπορεί να μην αναδειχθούν σε πολιτικό θέμα κατά τη σύνοδο των «20», ωστόσο να γίνουν συζητήσεις με την Κίνα για την παγκόσμια οικονομία και το σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Η Κίνα έχει «παγώσει» τη συναλλαγματική ισοτιμία γιουάν/δολαρίου από τον Ιούλιο του 2008 προκειμένου να αποφύγει τον αντίκτυπο της κρίσης. Η λήψη αυτής της απόφασης μπορεί επιπλέον να σημαίνει ότι η οικονομία της βαδίζει σε σταθερό έδαφος και μπορεί πλέον να επιτρέψει μία πιθανή ανατίμηση του νομίσματος της χωρίς να φοβάται τις επιπτώσεις.
Και για του λόγου του αληθές η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας επέτρεψε στο γιουάν να αυξηθεί 0,42% στα 6,7976 ανά δολάριο, καταγράφοντας τόσο τη μεγαλύτερη ημερήσια άνοδο όσο και το υψηλότερο κλείσιμο από το 2005. Διαπραγματευτές της αγοράς συναλλάγματος εκτιμούν ότι η απουσία παρέμβασης από την κεντρική τράπεζα υποδηλώνει ότι η ίδια ήθελε να καθοδηγήσει την αγορά. Παράλληλα, όμως, δείχνει ότι κρατά τον απόλυτο έλεγχο μέσω της διαμόρφωσης του επιτοκίου αναφοράς, με βάση το οποίο μπορεί να συναλλάσσεται το γιουάν.
Ωστόσο, αρκετοί οικονομολόγοι μεταξύ των οποίων και ο Νομπελίστας, Ρόμπερτ Μάντελ, εκτιμούν ότι η απόφαση της Κίνας θα μπορούσε να υπονομεύσει τη σταθερότητα στην παγκόσμια οικονομία. Όπως και να ‘χει πάντως, το Πεκίνο κατάφερε να κλείσει τα στόματα στην Ουάσινγκτον και για πρώτη φορά έχοντας πλέον απαλλαγεί από το δικό μείζον θέμα αναμένεται να θέσει και αυτό πλέον από θέση ισχύος τα δικά του θέματα και τους δικούς προβληματισμούς στο ρόλο που θα διαδραματίσει σε αυτήν την οικονομική κρίση. Ούτε λίγο δηλαδή ούτε πολύ έβγαλε από το μενού του G20 την καραμέλα που ήταν έτοιμοι να αναμασήσουν οι Αμερικανοί επισκιάζοντας όλα τα υπόλοιπα σοβαρά θέματα για τα οποία θα πρέπει πλέον να τοποθετηθούν πιο ξεκάθαρα.
