Είναι καιρός να αναδειχθεί η πολιτική διάσταση του προβλήματος, επειδή θα υπάρξουν περισσότερα κοινά στοιχεία με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, που δεν έχουν υπό πτώχευση την οικονομία τους, και δεν α
Είναι θετικό το γεγονός, ότι μετά από τόσα χρόνια ακούστηκε επί τέλους από ελληνικής πλευράς, ότι το πρόβλημά μας είναι πρωτίστως πολιτικό. Τέθηκε αρχικώς από τον κ. Τσίπρα, κατά την κοινή συνέντευξη με τον ομόλογό του Αυστριακό.
Τέθηκε όμως σε διαφορετική βάση, από ό,τι σ’ αυτήν την στήλη υποστηρίζεται εδώ και μια τετραετία. Ο κ. πρωθυπουργός, με την φράση του «το πρόβλημα με την Ευρώπη είναι πολιτικό», το προσδιόριζε ως κομματικό μάλλον, παρά με την εν γένει πολιτική του διάσταση.
Προφανώς, το θεωρεί κομματικό, αφενός επειδή δεν θέλουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες την επιτυχία ενός σοσιαλιστικού κόμματος, που μπορεί να συνεγείρει τους λαούς της Ευρώπης και στραφούν προς την μη κομμουνιστική Αριστερά, με βλάβη των επικρατούντων κεντροδεξιών -κατά κύριο λόγο- κομμάτων, αλλά και σοσιαλδημοκρατών, που κρυφοκοιτάζουν προς τον φιλελευθερισμό, και αφετέρου ως προς την δυσκολία της κας Μέρκελ να εξηγήσει στους ψηφοφόρους της, την υπαναχώρησή της σχετικά με την επιβαλλόμενη σκληρή λιτότητα.
[Ως συνέχεια της διαπίστωσης του κ. Τσίπρα, ο κ. Δραγασάκης υποστήριξε ότι «το εσωτερικό πρόβλημα είναι κοινωνικό», υπό την έννοια ότι οι επιπτώσεις του έχουν πλήξει σε πολύ βαθμό το κράτος-πρόνοια].
Υποστηρίζω, από την αρχή της κρίσης, ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό, εκ του λόγου ότι οι δανειστές μας συνέχιζαν να μας δανείζουν απροσκόπτως, και με μάλλον ευνοϊκούς όρους, ενώ ήδη από την παρελθούσα 20ετία ήταν γνωστό πως το χρέος μας δεν είναι εξυπηρετούμενο. Και επειδή οι δανειστές μας δεν είναι ούτε ανόητοι, ούτε φιλάνθρωποι, ούτε αθεράπευτα φιλέλληνες, είναι προφανές πως κάποιον σκοπό είχαν. Οι συλλογισμοί οδηγούν στο ότι ο σκοπός είναι η απόκτηση εξουσίας επί των ασθενούντων πλέον κρατών, τα οποία καθιστάμενα προτεκτοράτα, αφενός αποδίδουν, σε βάθος χρόνου, στους ισχυρούς πολύ περισσότερα από τα χρέη, αφετέρου παύουν να έχουν του λοιπού οποιαδήποτε δυνατότητα αντίδρασης στις έξωθεν εντολές.
Και έχω επανειλημμένως γράψει, ότι οι ισχυροί δανειστές-του χρηματοπιστωτικού συστήματος- προκειμένου να αποκτήσουν την εξουσία επί των κρατών, αλλού χρησιμοποιούν το τραπεζικό σύστημα, αλλού τις βόμβες. Απορώ δε, για το γεγονός ότι δεν έχει προσεχθεί ο πολιτικός χάρτης της Μεσογείου, όπως διαγράφεται σήμερα. Όλες οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες επλήγησαν από την αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους και την υπαγωγή τους σε κατάσταση ύφεσης, ενώ όλες οι βορειοαφρικανικές χώρες έχουν πληγεί από φονταμεταλιστική ισλαμική βαρβαρότητα, την οποία οι εμπνευστές της -για να διασκεδάσουν μάλλον- αποκάλεσαν «αραβική άνοιξη». Όλη η Μεσόγειος «φλέγεται» (η Αίγυπτος δείχνει να ανακάμπτει, αλλά ας περιμένουμε), μη εξαιρουμένης της Μ. Ανατολής. Τόσες συμπτώσεις ομού, μπορούν να θεωρηθούν «συμπτώσεις»;
Παραλλήλως, είχε ειπωθεί με την έναρξη των δραματικών γεγονότων στην περιοχή μας, ότι αυτά συμβαίνουν επειδή ήρθε το τέλος της εποχής «των εθνικών κρατών». Πολλά εμβριθή άρθρα ξένων αναλυτών, είχαν σκοπό να το αποδείξουν. Διαφωνώ πλήρως. Απεναντίας, τώρα έρχεται αυτή η εποχή, με τον σχεδιαζόμενο τεμαχισμό των κρατών, και τα υποβοηθούμενα εθνοτικά κινήματα, όπου γης. Είναι και αυτός ένα τρόπος δημιουργίας μικρών αδύναμων προτεκτοράτων, εξαρτώμενων από την βούληση των τραπεζιτών.
Τα αποκαλούμενα «εθνικά κράτη», καθ’ υπόδειξη του Μαντσίνι πριν από 150+ χρόνια, «ένα κράτος, ένα έθνος, και ένα έθνος σε ένα κράτος», στην πραγματικότητα δεν υλοποιήθηκε. Δημιουργήθηκαν η Γερμανία και η Ιταλία από τη συνένωση δεκάδων βασιλείων, αλλά δεν είχαν ούτε έχουν εθνική ενότητα. Ούτε οι βόρειοι Ιταλοί είναι συγγενείς των κατοίκων της «Μεγάλης Ελλάδας» (γι’ αυτό και στην Πάδουα ήδη σηκώθηκε τοπική σημαία), και φυσικά οι Βαυαροί είναι σαν την μύγα μέσα στο γάλα με τους άλλους που αποκαλούνται Γερμανοί (οι Γάλλοι δεν αποκαλούν την χώρα Γερμανία, αλλά Αλλεμανία -Allemagne- από τους Αλλεμάνους, ή Αλαμανούς).
Υποστηρίζω επομένως, πως είναι καιρός να αναδειχθεί η πολιτική διάσταση του προβλήματος, επειδή θα υπάρξουν περισσότερα κοινά στοιχεία με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, που δεν έχουν υπό πτώχευση την οικονομία τους, και δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
Ο Μακεδών
