Ομολογώ πως είναι κάπως ασαφής ο τρόπος με τον οποίον παρουσιάζει το γνωστό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών «Stratfor» -που πολλοί το θεωρούν ως παράρτημα της CIA- το επιχείρημα σύνδεσης των κρίσεων στις τρεις χώρες, πλην εάν εννοεί πως γίνονται ταυτοχρόνως και απασχολούν ισομερώς τις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας πως «είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους και το γεγονός αυτό αποτελεί το πρώτο βήμα για να αντιληφθούμε που μπορεί να συμβεί η επόμενη έκρηξη».
Και προφανώς εννοεί πως θα συμβεί στη Ρωσία. Έχουν ενδιαφέρον όμως και οι διαπιστώσεις του, ως προς την Γερμανία, περί της οποίας αναφέρει ότι «για μια ακόμα φορά, κατέστη θύμα της ισχύος της».
Το «Stratfor».διαβλέπει -όπως μεταφέρει το defence-point- ότι τους επόμενους τέσσερις μήνες, η Ελλάδα και η Γερμανία θα είναι στα μαχαίρια και πάλι, και η μεν Ελλάδα κατά πάσα πιθανότητα θα εξακολουθήσει να στερείται τα διαπιστευτήρια λιτότητας. Το δε Βερολίνο θα πρέπει να πείσει τους δικούς του ευρωσκεπτικιστές, ότι έχει το θεσμικό βάρος και την αξιοπιστία να επιβάλει γερμανική λιτότητα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ως ο βασικός χρηματοδότης και πιστωτής, η Γερμανία έχει την πολιτική ευθύνη να διατηρήσει εν ζωή κράτη όπως η Ελλάδα, που εξαρτώνται από την απόφαση της καγκελαρίου Μέρκελ να τους εκδώσει άλλη μια επιταγή διάσωσης. Όσο περισσότερο χρόνο κερδίζει η Γερμανία, τόσο πιο άκαμπτη θα καταστεί η γερμανική, αλλά και η ελληνική διαπραγματευτική θέση και οι όλο και περισσότεροι σοβαροί έμποροι, επιχειρηματίες και πολιτικοί μαζί, θα θεωρούν την απειλή της ελληνικής εξόδου από την Ευρωζώνη ως την πρώτη κίνηση μιας αλυσιδωτής αντίδρασης που θα μπορούσε να την συντρίψει.
Επιχειρώντας να ισχυροποιήσει τη θέση της Γερμανίας σε τυχόν κλιμάκωση της κρίσης της Ευρωζώνης, η Μέρκελ πρέπει να κλείσει το ανατολικό της μέτωπο. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη πως προσπάθησε πολύ σκληρά για τη νέα συμφωνία του Μινσκ. Για αυτό και δεν κατήγγειλε την κατάρρευση της συμφωνίας, παρά το γεγονός ότι οι φιλορώσοι αυτονομιστές συνέχισαν τις επιχειρήσεις μέχρι να καταλάβουν την πόλη Ντεμπαλτσέβε. Φαίνεται ότι οι Γερμανοί, μυστικά, έπεισαν την Ουκρανία να αποδεχτεί τα τετελεσμένα.
Ωστόσο, ο,τιδήποτε και να κάνει η Γερμανία δεν μπορεί να μειώσει την ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται στη Δύση, ο Ρώσος πρόεδρος κ. Πούτιν δεν κινείται από κατακτητική μανία. Απλώς κοιτά τον χάρτη και προσπαθεί να εξασφαλίσει το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας από μια όμορη χώρα η οποία θα βρίσκεται υπό την επιρροή της ισχυρότερης χώρας της Δύσης. Αυτό άλλωστε ο υπογραφόμενος, το επαναλαμβάνει σε κάθε περίπτωση, επειδή ο κ. Πούτιν δεν φαίνεται ανόητος να διακινδυνεύσει μια απευθείας σύγκρουση με τις ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ, όπως ανακοίνωσαν και στη Ρωσία, διατηρούν το δικαίωμα να αποστείλουν όπλα στους Ουκρανούς. Τα βαρέα όπλα όμως, οδηγούν στην αποστολή εκπαιδευτών και οι εκπαιδευτές στην αποστολή χερσαίων δυνάμεων. Από την άλλη, ο κ. Πούτιν, βλέπει ήδη τις ΗΠΑ να επεκτείνονται και εκτός του μηχανισμού του ΝΑΤΟ, στρατολογώντας συμμάχους κατά της Ρωσίας, στη ρωσική περιφέρεια.
Ανάγκη επομένως των ΗΠΑ, για να μη έχουν ανοικτά πολλά μέτωπα, είναι να επιλυθούν επιμέρους ζητήματα, σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, πριν από την 31η Μαρτίου, ημέρα που ο πρόεδρος Ομπάμα θα πρέπει να πείσει το Κογκρέσο, πως έχει επιτευχθεί σημαντική πρόοδος στις συνομιλίες, ώστε το σώμα να μη επιβάλει νέες κυρώσεις κατά του Ιράν.
Το οποίο Ιράν, όπως έγραψα προ ημερών, θα χρησιμοποιηθεί και για να κατασκευασθεί αγωγός που θα παίρνει το αέριο και πετρέλαιο από τις χώρες της Κασπίας για να μεταφέρεται στην Ευρώπη, καθιστώντας αχρείαστη την Ρωσία.
Το συμπέρασμα επομένως του «Stratfor» είναι ότι, η Γερμανία χρειάζεται μια συμφωνία με τη Ρωσία, ώστε να ξεπεράσει τη υπάρχουσα κρίση στην Ευρωζώνη. Η Ρωσία χρειάζεται συμφωνία με τις ΗΠΑ ώστε να σταματήσει η αμερικανική διάχυση στη ρωσική ζώνη επιρροής και οι ΗΠΑ χρειάζονται μια συμφωνία με το Ιράν, ώστε να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση της Ρωσίας. Όλες αυτές οι συγκρούσεις συνδέονται μεταξύ τους.
Ο Μακεδών
