Πριν από ο,τιδήποτε άλλο, να υπενθυμίσω πως στις χώρες, στις οποίες η οικονομική ύφεση προκαλεί δραματικές καταστάσεις, κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά κόμματα έχουν βρει κάποια κοινά σημεία επαφής, και από κοινού αντιμετωπίζουν την έξοδο από την κρίση, με αποτελέσματα προφανώς καλύτερα από τα δικά μας.
Ασφαλώς και έχουν ιδεολογικοπολιτικές διαφορές μεταξύ τους, βεβαίως και οι αρχηγοί των κομμάτων έχουν φιλοδοξίες, πιθανώς και οι ψηφοφόροι εκάστου κόμματος αντικρίζουν με δυσφορία την συμπόρευση με το αντίπαλο «εχθρικό» στρατόπεδο και καλούνται να συστρατευθούν με τους οπαδούς του, αλλά φαίνεται πως οι πολιτικοί των χωρών αυτών διακατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης, και παραμερίζουν -έστω και προσωρινώς- τις όποιες διαφορές τους.
Από καιρό σ’ αυτήν την στήλη τονίζεται πως μόνον με την πάση θυσία συνεννόηση των πολιτικών θα προκύψει θετικό αποτέλεσμα. Και για να συμβεί αυτό, θα πρέπει, ιδίως οι αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας, να φέρουν στο νου τους το κοινότυπο, ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Όπερ σημαίνει, αφενός ότι οφείλουν να απομακρυνθούν από παρωχημένες ιδεοληψίες, καταδικασμένες και περιθωριοποιημένες ανεπιστρεπτί, αφετέρου να απομακρύνουν τα συναισθηματικά κίνητρα που φαίνεται ότι τους ωθούν προς την δράση, και όχι τόσο το χρέος υπηρέτησης του λαού.
Η κυβέρνηση δεν παύει να επαναλαμβάνει ότι θα τηρήσει τις υποσχέσεις που έδωσε προς τον λαό, παραγνωρίζουσα ότι σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εκ του λαού πηγάζει η εξουσία τους, και προς αυτόν θα λογοδοτήσουν οι πολιτικοί τους, εάν «χαριστούν» στον ελληνικό λαό, επί ζημία του δικού τους.
Μεταξύ δε των υποσχέσεων που έδωσε η κυβέρνηση, είναι πως δεν πρόκειται να προβεί σε μονομερείς ενέργειες, ούτε να βγάλει την χώρα από το ευρώ. Μάλιστα δε, στην δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου «Μακεδονία» που δημοσίευσε η Voria.gr., ενδεχόμενη έξοδος της χώρας από το ευρώ προκαλεί φόβο στο 35,5% των ερωτηθέντων, ένας στους τρεις δεν πιστεύει πως υπάρχει η δυνατότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, ενώ μόνον το 9,5% ελπίζει σε μια τέτοια έκβαση.
Επομένως, σε περίπτωση που διαπιστωθεί πως πράγματι η Ευρώπη (διάβαζε, Γερμανία) είναι αποφασισμένη να συνεχίσει την τιμωρητική εφαρμογή του, ούτως ή άλλως ανεφάρμοστου, προγράμματος που μας επέβαλε, τι έχει σκοπό να κάνει η ελληνική κυβέρνηση, υπήκουσα στην εντολή του λαού περί μη εξόδου της χώρας από το ευρώ και περί μη λήψης μονομερούς απόφασης;
Προφανώς και οφείλει να τροποποιήσει τα αρχικά αιτήματά της, μη φοβούμενη ότι αυτό θα της προσάψει πολιτικό κόστος (ο πρωθυπουργός δήλωσε, πως αν υποχωρήσει θα πέσει η κυβέρνηση), για τον απλούστατο λόγο ότι θα ικανοποιήσει το αίτημα του λαού, που -ως καταδεικνύεται από την παραπάνω δημοσκόπηση- μόνον το 9% θέλει επιστροφή στην ζώνη του δολαρίου.
Αλλά, μπορεί άνετα να φέρει το θέμα στην Βουλή και να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης για την αλλαγή της στάσης, ούσα βεβαία πως οι αρνητικές ψήφοι θα είναι μετρημένες, δεδομένου ότι θα έχει αποφευχθεί μια εθνική καταστροφή.
Πείσματα, ή υπακοή σε σοβιετικές μειοψηφίες, είναι βέβαιο ότι θα φέρουν το αποτέλεσμα που ευελπιστεί ο κ. Σαμαράς να προέλθει, περί «αριστερής παρένθεσης», με ανυπολόγιστες όμως ζημίες.
Από την άλλη πλευρά, οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο κ. Σαμαράς, δεν έχουν καμιά συγγένεια με την ορθή πολιτική. Θεωρώ πως δεν έχει καλούς φίλους -όχι αυλικούς- να τον συμβουλέψουν ότι η εξωτερίκευση του πληγωμένου συναισθηματικού του κόσμου, μόνο στην λήψη ορθών αποφάσεων δεν οδηγεί. Ο κ. Σαμαράς δίνει την εικόνα του μικρού παιδιού που του πήραν το παιχνίδι, και θέλει με κάθε τρόπο να τιμωρήσει τον δράστη. Όχι μόνον αυτό δεν αποτελεί πολιτική πράξη, αλλά και δεν μπορεί τα ψυχολογικά ζητήματα που του προκάλεσε η αποδοκιμασία από τον λαό της μέχρι τούδε πολιτικής του, να συμπαρασύρουν το κράτος.
Προ τεσσάρων ετών, τον προσκάλεσε ο κ. Γ. Παπανδρέου να συγκυβερνήσουν. Δεν το αποδέχθηκε, και με τα «Ζάππεια» είχε εξαγγείλει πολιτική αντιμνημονιακή, μη απέχουσα πολύ από αυτήν του κ. Τσίπρα. Δεν την τήρησε. Σήμερα, έχει χρέος, όπου και όπως μπορεί, να μη εύχεται την αποτυχία της κυβέρνησης για να επανέλθει, αλλά έστω και σε τεχνικά ζητήματα, έστω και με χρήση των προσωπικών γνωριμιών που απέκτησε, να συμβάλει έστω και στο ελάχιστο σε επιτυχή διαπραγμάτευση, Θα εκτιμηθεί αυτό, σε αντίθεση με την ακολουθούμενη μέχρι σήμερα τακτική του.
Ο Μακεδών
